جغرافیای بگرام به تنهایی گویای اهمیتش است. این پایگاه حدود هزار مایل از تهران، تنها ۴۰۰ مایل از استان ناآرام سین کیانگ چین و کمتر از ۸۰۰ مایل از بندر گوادر پاکستان، نقطهای حیاتی در ابتکار کمربند و جاده چین، فاصله دارد. واشنگتن از این مکان واحد قادر است کنشگری رقبای خود را با دقت رصد کند.
به دلیل موقعیت پایگاه، بگرام میتواند به یک نقطه ایدهآل برای نظارت و واکنش سریع آمریکا تبدیل شود و به این کشور فرصت دهد تا به آسیای مرکزی، پاکستان غربی و چین دسترسی یابد. از چنین نقطهای، ایالات متحده این توان را دارد تا استراتژی خود را فراتر از هر یک از پایگاههای دوردست خلیج فارس اجرایی کند.
اگر درخواست برای بازپسگیری بگرام یک قمار در یک مذاکره بزرگتر باشد، خبر خوبی هم برای طالبان محسوب میشود؛ حاکمان افغانستان به دنبال مشروعیت بینالمللی گستردهتری بودهاند و مذاکره با ایالات متحده گامی به سوی این امر است. برخی از کارشناسان هم معتقدند دونالد ترامپ رویهای متفاوت از دیگر روسایجمهور پیشین آمریکا را برگزیده است و پذیرای ایده تعامل با طالبان همچون احمد الشرع در سوریه، ولادیمیر پوتین در روسیه و کیم جونگ اون در کره شمالی است.
