با اینکه دنیای امروز با دنیای صدسال پیش خیلی فرق دارد، اما یکی از حوزه‌ها چندان تغییری نکرده است. حوزه آموزش علی‌رغم همه این تغییرات مثل دو قرن پیش است. دلیل این عدم‌تغییر به فرآیند آموزش که مربوط به ذهن ما است برمی‌گردد. برای آماده کردن کودکان امروز برای ورود به دنیای مدرن واقعا هم
امید انسان‌ها را زنده نگاه می‌دارد. برای همین بهتر است همواره امیدوار بمانیم. رشد فناوری و پیشرفت، انسان‌ها را به یک آینده بهتر امیدوار می‌کند. آینده بهتری که معمولا منجر به زندگی راحت‌تر می‌شود. این امیدواری به آینده و بررسی سرعت پیشرفت علم و فناوری در نهایت باعث ایجاد یک تصویر و یک پیشگویی درباره
یک ربات تمام مطالب موجود در اینترنت را می‌خواند، رفتار مردم در وب را بررسی می‌کند، نیازها را شناسایی می‌کند و با دقت مطلبی می‌نویسد که پرمخاطب‌ترین مطلب روز باشد. این تصویری است که روزنامه‌نگارهایی مثل من را از آینده هوش مصنوعی می‌ترساند. امروزه بحث در مورد بیکاری عظیم ناشی از هوش مصنوعی، بحث داغی
من چند سال پیش مشغول یادگیری برنامه‌نویسی موبایل و به‌طور خاص اندروید بودم. برنامه‌نویسی حوزه موردعلاقه من است. اگر شما بتوانید در این حوزه متخصص شوید، نه‌تنها می‌توان شغل خوبی به دست آورد بلکه می‌توانید یک کسب‌وکار اینترنتی خوب هم برای خود دست‌وپا کنید. اما وقتی نگاهی به آینده اپلیکیشن‌های موبایل کردم، تصمیم گرفتم برنامه‌نویسی
یکی از مهم‌ترین سؤالات قرن بیستم شاید این باشد: وقتی الگوریتم‌های ناخودآگاه هوشمند یا همان هوش مصنوعی، می‌توانند هر کاری را بهتر از انسان‌ها انجام دهند، تکلیف افرادی که دیگر جایی در سیستم ندارند چیست؟ این سؤال جدیدی نیست. آدم‌ها مدت‌هاست که از هر مکانیزاسیونی که منجر به بیکاری شود، هراس دارند. اما چنین اتفاقی
