بخش‌های مهم این گفت‌وگو را در ادامه می‌خوانید؛ اقتصاد ایران وضعیت شتر، گاو پلنگ است. بانک‌ها به رقابت با بخش خصوصی مشغولند. به عنوان نمونه، در همین سال‌های اخیر به دلیل اختلاف ۵۰ درصدی نرخ ارز نیمایی و بازار آزاد موجب شده بانک‌ها به جای تامین مالی بخش خصوصی، تسهیلات را به شرکت‌های زیرمجموعه خود هدایت کرده و این شرکت‌ها نیز برای برخورداری از رانت ارزی در صف واردات قرار گرفته و طرح توسعه‌ای از کانال تسهیلات نظام بانکی اتفاق نیفتاده است. بدیهی است ساختار حقوق و پاداش در یک بانک خصوصی نمی‌تواند مشابه ساختار یک بانک دولتی باشد. با این حال به دلیل نگرانی از دست دادن نیروهای با کیفیت بانکی و انتقال این نیروهای کیفی از بانک‌های دولتی به خصوصی و شبه‌دولتی، بانک‌های دولتی هم در یک ساختار رقابت اشتباه قرار گرفته و همین مساله موجب شده در زمینه پرداخت وام و پاداش، بانک‌های دولتی و شبه‌دولتی نیز در پی و دنباله‌رو بانک‌های خصوصی حرکت کنند. بانک‌های دولتی و شبه‌دولتی نیز اقدام به پرداخت پاداش‌های غیرمتعارف و وام‌های کلان با سود پایین کرده‌اند و این مساله موجب نگرانی و تنش و ناامیدی در بین کارمندان دولتی شده است به‌طوری که به عنوان نمونه، کارمند یک سازمان دولتی به زحمت و پس از چند سال دوندگی شاید بتواند یک وام اندک با سود 23 درصدی دریافت کند، درحالی که مدیران شاغل در بانک‌های دولتی توانسته‌اند وام‌های کلان و پاداش‌های نجومی خارج ازعرف بگیرند که موجب تبعیض و سرخوردگی در بین شاغلین دولتی شده است. بررسی سوابق علمی و تخصصی برخی از اعضای هیات‌مدیره بانک‌ها نشان از این دارد که حتی برخی از مدیران بانکی از حداقل معیارهای شایستگی نیز برخوردارنبوده و صرفا با سفارش به این جایگاه رسیده‌اند که به افزایش احساس تبعیض در اقتصاد و جامعه افزوده است. ما چیزی به نام بانک نداریم، بلکه شرکت‌هایی داریم که اندک خدمات پولی هم ارایه می‌دهند.
