پارک پردیسان مابین چهار بزرگراه همت و حکیم در شمال و جنوب و یادگار امام و شیخ‌فضل‌ا... نوری در غرب و شرق واقع واست؛ بنابراین شهروندان برای ورود به این پارک، چاره‌ای به جزء «استفاده از خودروی شخصی برای رسیدن به پارک» ندارند. از دو هفته پیش، محوطه‌‌ای از پارک پردیسان که سال‌ها شهروندان خودروهایشان را در آنجا پارک می‌کردند، مشمول «پرداخت حق پارکینگ» شده است؛ 20 هزار تومان. پارک پردیسان بعداز پایان مدیریت قالیباف در شهرداری، «بین دولت و شهرداری» تقسیم شد؛ تقسیم نه از بابت انتقال مالکیت،‌ که از بابت «نگهداری پارک، تامین امنیت مردم، آبیاری و ...». امروز تهرانی‌ها معتقدند، مدیریت دوگانه در پارک پردیسان، نه تنها وضعیت نگهداری و خدمات‌دهی این «مجموعه شهری» را بهتر نکرده که بدتر هم شده است. آبیاری با تجهیزات فرسوده که هدررفت آب را در پی دارد، عدم رسیدگی درست به ظرفیت‌های طبیعی پارک که می‌توانست به بخش خصوصی سپرده شود و خدمات تفریحی و گردشگری درخور به شهروندان ارایه دهد و موارد دیگر، از جمله نواقص پارک است. پولی شدن «پارک خودرو در پارک پردیسان»، یعنی «پولی شدن پارک پردیسان» چون که موقعیت این پارک در تهران به گونه‌ای است که هیچ محله‌ای در مجاور آن نیست و فقط با خودروی شخصی امکان ورود به آن است. مدیریت شهری تهران، در جایی که باید «حق پارکینگ» دریافت کند، چشمان خود را بسته است؛ خیابان‌های محدوده مرکزی شهر که بخاطر نبود مدیریت ترافیک، پارک خودروها از حالت دوبله به سوبله تبدیل شده و لاین‌های تردد خودروها را هم اشغال کرده و خود عاملی برای ترافیک بیشتر شده است. دریافت بهای پارک خودرو از شهروندانی که برای گذران اوقات فراغت، ورزش صبحگاهی و ... به پارک پردیسان می‌آیند هیچ توجیهی ندارد به جز اینکه، «محوطه موجود قرار است سرویس و خدمات بهتر و بیشتر بدهد». اما این هم نیست، چون که اجبار خودروها به ورود به محوطه مشمول «ورودی» با «ظرفیت آن محوطه» کاملاً ناسازگار است و شهروندان در شرایط بد مجبور به پارک خودروی‌شان هستند. مشخص نیست،‌ «درآمد حاصل از دریافت پول ورود به پارک پردیسان از خودروها»، به شهرداری تهران می‌رسد یا دولت؛ اما رئیس سازمان محیط‌زیست ظاهراً متولی پارک پردیسان است.
