اعتراض کف خیابان برای چه کسانی نان‌و‌آب می‌شود؟
چند روزی است که تجمع‌های اعتراضی به وضعیت اقتصادی کشور و در راس آن گرانی و بیکاری در برخی شهرها در جریان است.
تجمع‌هایی که به نظر می‌رسید با تحریک برخی از عوامل داخلی علیه دولت آغاز شده است. اما خیلی زود به اعتراضی حاکمیتی تبدیل‌شده و حتی پای منافقان، سلطنت‌طلب‌ها و رئیس‌جمهور و سیاستمداران آمریکایی را به ماجرا باز کرد.
در این میان رئیس‌جمهور روحانی که مخاطب معترضان بود تجمع و اعتراض‌ها را حق مردم دانست و شفافیت و فساد را از مطالبات اصلی معترضان عنوان کرد و گفت که نقد با خشونت و تخریب اموال عمومی متفاوت است.
اما سوالی که پیش می‌آید این است که تجمع‌کنندگان به دنبال چه هستند و آیا در کف خیابان می‌توانند مطالبات خود را وصول کنند؟ دولت چند درصد امور را به دست دارد و تا چه میزان می‌تواند اشتغال ایجاد کرده و گرانی را مهار کند؟ آیا فساد ریشه در این دولت دارد یا دولت‌های قبل مفر و ممر فسادهای گسترده بوده‌اند؟
واقعیت این است که میزان درآمد دولت از فروش نفت و مالیات بعلاوه محل هزینه‌کرد این درآمدها کاملا مشخص است.
واقعیت این است که با بضاعت موجود، دولت بهترین عملکرد را از خود نشان داده است. کنترل تورم، رشد اقتصادی، برگشت قدرت‌های جهان به میز مذاکره، گشایش‌های حاصل از برجام و… همگی از دستاوردهای قابل دفاع دولت است که نتایج آن برخی در کوتاه‌مدت، برخی میان‌مدت و برخی بلندمدت عیان می‌شود.
به همین جهت نباید اجازه داد وضعیت اقتصادی کشور که در حال بهبود است و اتفاقا در گزارش نهادهای بین‌المللی نیز به آن اذعان شده است دستاویز اغتشاش و ناآرامی‌های بدون پشتوانه شود.
اعتراضات این روزها را از منظر چهار دسته می‌توان بررسی کرد. سیاستمدارانی که به دنبال اعتراض مسالمت آمیز بوده و این اعتراضات را کلید زدند. دولتی که حالا می‌داند کارد به استخوان رسیده و دشمنانی که منتظر هستند تا از خلا‌های امنیتی برای ایجاد ناامنی بهره برده و از شکاف میان ملت و حاکمیت استفاده کرده و بر تنگناهای سیاسی و اقتصادی علیه ایران بیفزایند.
در این شرایط سیاستمداران باید به آرای مردمی و افراد برآمده از قدرت و خواست ملت احترام گذاشته و چنانچه سودای بهارستان و پاستور در سر دارند با عملکرد مناسب و برنامه‌ریزی، خود را برای انتخابات 1398 و 1400 آماده کنند.
مردمی که دغدغه نان دارند هم نباید وارد دعواهای سیاستمداران شده و گزک دست دشمن بدهند. دشمنی که از هر فرصتی استفاده می‌کند تا ایران را وارد دایره ناامنی خاورمیانه بکند.
باید به یاد داشت که حامیان خارجی این اعتراضات به دنبال ایجاد آزادی و امنیت در ایران نیستند؛ بلکه ایران را هر چه ضعیف‌تر و رنجور می‌خواهند، تا با استفاده از شکاف قومی و اختلافات سیاسی، عراق و سوریه‌ای دیگر در منطقه بسازند و آنگاه با ادعای حمایت از ملت ایران سیطره خود را در خاورمیانه گسترش داده و نفت و منابع منطقه را بیش از پیش غارت کنند.
در این شرایط به نظر می‌رسد آنکه می‌تواند این اوضاع را مدیریت کند دولت است؛ از دولت انتظار می‌رود اصلاحات اقتصادی و ازجمله اصلاح نظام بانکی را در دستور کار خود قرار داده و با ایجاد زیرساخت‌ها و حمایت از بخش خصوصی، رشد اقتصادی برگرفته از سرمایه‌گذاری ایجاد کند. و با معترضان آنجا که آبرو، امنیت و آرامش کشور را به خطر می‌اندازند قاطعانه برخورد کند. و در مقابل خواست سیاستمداران شکست‌خورده ایستادگی کرده و قافیه را به آنها نبازد.
نظرات