همه چیز درباره مصدومیت حسن یزدانی، کجای شانه آسیب دیده ؟

به گزارش تجارت نیوز،

تاندون روتاتور کاف یکی از اجزای حیاتی در ساختار شانه است که از چهار عضله و تاندون‌های مرتبط تشکیل شده است. این عضلات شامل سوپرااسپیناتوس (Supraspinatus)، اینفرااسپیناتوس (Infraspinatus)، ترس مینور (Teres Minor)، و ساب‌اسکاپولاریس (Subscapularis) هستند. هر یک از این عضلات نقش ویژه‌ای در حرکات چرخشی و تثبیت شانه دارند.

سوپرااسپیناتوس: این عضله از بالای کتف به سر استخوان بازو متصل می‌شود و به بالابردن بازو کمک می‌کند. این عضله بیشتر در معرض آسیب قرار دارد زیرا بیشترین استرس در هنگام حرکات بالابردن و کشیدن بازو به آن وارد می‌شود.

اینفرااسپیناتوس و ترس مینور: این دو عضله عمدتاً در چرخش خارجی شانه نقش دارند. آنها در تثبیت شانه و کنترل حرکت‌های چرخشی نقش کلیدی دارند.

ساب‌اسکاپولاریس: این عضله از جلو کتف به استخوان بازو متصل می‌شود و وظیفه چرخش داخلی بازو را دارد.

این چهار عضله با هم کار می‌کنند تا مفصل شانه را در جای خود نگه دارند و اجازه دهند حرکات متنوع و پیچیده شانه به‌طور مؤثر انجام شود.

چگونه آسیب تاندون روتاتور کاف ایجاد می‌شود؟

آسیب به تاندون روتاتور کاف می‌تواند به دلایل مختلفی ایجاد شود و در افراد مختلف به شکل‌های متفاوتی بروز می‌کند. این آسیب‌ها می‌توانند به‌طور ناگهانی یا به‌صورت تدریجی رخ دهند.

ویزای مولتی آلمان

استفاده بیش از حد (Overuse): استفاده مکرر و طولانی‌مدت از شانه، به ویژه در فعالیت‌هایی که نیازمند حرکات تکراری شانه هستند، می‌تواند باعث فرسایش تدریجی تاندون‌ها شود. به عنوان مثال، ورزشکارانی که در ورزش‌های پرتابی مانند بیسبال یا تنیس شرکت می‌کنند، در معرض خطر بالای آسیب به روتاتور کاف قرار دارند. استفاده مداوم از شانه برای انجام حرکات تکراری باعث می‌شود که تاندون‌ها دچار تنش مداوم شده و به مرور زمان ضعیف شوند.

ضربه (Trauma): آسیب‌های ناگهانی مانند افتادن یا تصادف می‌توانند به‌طور مستقیم به تاندون‌های روتاتور کاف آسیب برسانند. این نوع آسیب‌ها معمولاً منجر به پارگی‌های شدیدتر و نیاز به مداخلات جراحی می‌شوند. برای مثال، سقوط بر روی بازوی کشیده یا برخورد مستقیم به شانه می‌تواند باعث پارگی کامل تاندون شود.

فرسایش مرتبط با سن (Age-related Degeneration): با افزایش سن، تاندون‌ها به‌طور طبیعی دچار فرسایش می‌شوند. این فرسایش معمولاً به دلیل کاهش جریان خون و کاهش خاصیت ارتجاعی تاندون‌ها است که باعث می‌شود آن‌ها بیشتر مستعد آسیب باشند. افراد مسن‌تر به ویژه پس از سن ۵۰ سالگی، بیشتر در معرض این نوع آسیب قرار دارند.

عوامل آناتومیکی (Anatomical Factors): برخی افراد به دلیل ساختار خاص شانه خود ممکن است بیشتر مستعد آسیب به روتاتور کاف باشند. به عنوان مثال، ساختار استخوان آکرومیون (Acromion) که یکی از استخوان‌های تشکیل‌دهنده شانه است، ممکن است باعث تنگی فضای زیر آن شده و باعث فشار بیشتر بر روی تاندون‌ها گردد. این وضعیت که به نام ایمپینگمنت (Impingement) شناخته می‌شود، می‌تواند باعث التهاب و در نهایت پارگی تاندون‌ها شود.

علائم آسیب روتاتور کاف

آسیب‌های روتاتور کاف معمولاً با علائمی مشخص می‌شوند که می‌توانند از خفیف تا شدید متغیر باشند. شناسایی این علائم برای تشخیص و درمان مناسب بسیار حائز اهمیت است.

درد شانه (Shoulder Pain): درد ناشی از آسیب روتاتور کاف معمولاً در قسمت خارجی شانه احساس می‌شود و ممکن است به سمت بازو نیز انتشار یابد. این درد می‌تواند خفیف یا شدید باشد و معمولاً با فعالیت‌هایی که شامل بالا بردن بازو یا چرخش شانه هستند، بدتر می‌شود. در موارد شدید، درد ممکن است حتی در حالت استراحت یا هنگام خواب نیز احساس شود.

ضعف شانه (Shoulder Weakness): ضعف در بازوی آسیب‌دیده می‌تواند انجام فعالیت‌های روزمره مانند شانه کردن موها، بلند کردن اشیاء یا حتی پوشیدن لباس را دشوار کند. این ضعف معمولاً به دلیل کاهش توانایی عضلات روتاتور کاف در تثبیت مفصل شانه است.

محدودیت در حرکت (Limited Range of Motion): کاهش دامنه حرکتی شانه، به ویژه در حرکات چرخشی یا بالابردن بازو، از دیگر علائم رایج آسیب روتاتور کاف است. این محدودیت می‌تواند ناشی از درد، التهاب، یا پارگی تاندون باشد.

صداهای غیرطبیعی (Creaking or Clicking Sounds): برخی افراد ممکن است هنگام حرکت شانه صدای کلیک یا کرخی را احساس کنند. این صداها ممکن است ناشی از سایش تاندون‌های آسیب‌دیده به استخوان یا سایر ساختارهای شانه باشد.

درمان‌های غیرجراحی (Non-Surgical Treatments)

درمان‌های غیرجراحی معمولاً به عنوان اولین خط درمان برای آسیب‌های روتاتور کاف در نظر گرفته می‌شوند. این درمان‌ها می‌توانند در بسیاری از موارد باعث بهبود علائم و جلوگیری از نیاز به جراحی شوند.

استراحت و کاهش فعالیت (Rest and Activity Modification): اجتناب از فعالیت‌هایی که باعث تشدید درد شانه می‌شوند، می‌تواند به کاهش التهاب و تسریع بهبود کمک کند. این شامل محدود کردن حرکات شانه یا استفاده از اسپلینت (Splint) برای تثبیت آن است.

داروهای ضدالتهابی (NSAIDs): استفاده از داروهای ضدالتهابی غیراستروئیدی مانند ایبوپروفن یا ناپروکسن می‌تواند به کاهش درد و التهاب در ناحیه آسیب‌دیده کمک کند. این داروها معمولاً به‌طور موقت تجویز می‌شوند و باید با احتیاط مصرف شوند تا از عوارض جانبی آن‌ها جلوگیری شود.

فیزیوتراپی (Physical Therapy): برنامه‌های فیزیوتراپی به‌طور خاص طراحی شده‌اند تا به تقویت عضلات شانه و بهبود دامنه حرکتی کمک کنند. تمرینات فیزیوتراپی ممکن است شامل تمرینات کششی، تقویتی، و تمرینات دامنه حرکتی باشند. در برخی موارد، تکنیک‌های درمان دستی مانند ماساژ و مانورهای تنظیم مفصل نیز ممکن است مورد استفاده قرار گیرند.

تزریق کورتیکواستروئید (Corticosteroid Injections): در مواردی که التهاب شدید است و به درمان‌های دیگر پاسخ نمی‌دهد، تزریق کورتیکواستروئید می‌تواند به کاهش التهاب و درد کمک کند. این تزریق‌ها معمولاً به‌طور مستقیم در ناحیه آسیب‌دیده انجام می‌شوند و می‌توانند تسکین موقتی علائم را فراهم کنند.

درمان‌های جراحی (Surgical Treatments)

اگر درمان‌های غیرجراحی نتوانند بهبودی مطلوب را فراهم کنند، یا در صورت وجود پارگی شدید تاندون، جراحی ممکن است لازم باشد. روش‌های جراحی مختلفی برای درمان آسیب‌های روتاتور کاف وجود دارد که هر کدام بسته به شدت و نوع آسیب مورد استفاده قرار می‌گیرند.

آرتروسکوپی شانه (Shoulder Arthroscopy): آرتروسکوپی یکی از روش‌های کم‌تهاجم جراحی است که از طریق چندین برش کوچک در اطراف شانه انجام می‌شود. در این روش، یک دوربین کوچک به نام آرتروسکوپ (Arthroscope) به داخل شانه وارد می‌شود که به جراح اجازه می‌دهد تا ساختارهای داخلی شانه را ببیند و تاندون‌های آسیب‌دیده را ترمیم کند. این روش به دلیل داشتن دوره بهبودی کوتاه‌تر و کاهش خطر عوارض، محبوبیت زیادی دارد. علاوه بر این، آرتروسکوپی به جراح این امکان را می‌دهد که همزمان با ترمیم تاندون‌ها، مشکلات دیگر شانه مانند ایمپینجمنت یا تنگی فضای شانه را نیز درمان کند.

ترمیم باز (Open Repair): در مواردی که آسیب بسیار گسترده است یا امکان ترمیم با روش آرتروسکوپی وجود ندارد، جراحی باز ممکن است مورد نیاز باشد. در این روش، جراح با انجام برش بزرگ‌تری به تاندون‌های آسیب‌دیده دسترسی پیدا کرده و آن‌ها را ترمیم می‌کند. اگرچه این روش دوره بهبودی طولانی‌تری دارد، اما در برخی موارد تنها گزینه مؤثر برای ترمیم تاندون‌های پاره شده است.

ترمیم با پیوند (Tendon Transfer): در مواردی که تاندون‌های روتاتور کاف به شدت آسیب دیده و قابل ترمیم نیستند، ممکن است از پیوند تاندون‌های دیگر بدن برای جایگزینی آن‌ها استفاده شود. این روش معمولاً برای افرادی که دچار پارگی‌های شدید و غیرقابل ترمیم هستند، انجام می‌شود.

تعویض مفصل شانه (Shoulder Replacement): در موارد بسیار شدید که آسیب به روتاتور کاف همراه با آرتروز شدید مفصل شانه است، تعویض کامل یا جزئی مفصل شانه ممکن است بهترین گزینه باشد. این روش معمولاً برای افراد مسن‌تر که عملکرد شانه آن‌ها به شدت مختل شده است، توصیه می‌شود.

پیش‌آگهی درمان (Prognosis of Treatment)

پیش‌آگهی درمان برای آسیب‌های روتاتور کاف به شدت آسیب، نوع درمان و میزان همکاری بیمار با برنامه توانبخشی بستگی دارد. در اکثر موارد، بیماران با انجام درمان‌های غیرجراحی می‌توانند بهبودی قابل‌توجهی داشته باشند و به فعالیت‌های روزمره خود بازگردند. درمان‌های فیزیوتراپی و اصلاح سبک زندگی معمولاً نقش مهمی در بهبود و پیشگیری از آسیب‌های بیشتر دارند.

در مواردی که جراحی انجام می‌شود، نتایج معمولاً خوب است، اما دوره بهبودی ممکن است طولانی باشد و نیاز به فیزیوتراپی گسترده داشته باشد. برخی از بیماران ممکن است به دلیل شدت آسیب یا تاخیر در درمان، با محدودیت‌های دائمی در حرکت یا قدرت شانه مواجه شوند. این محدودیت‌ها معمولاً با پیگیری مناسب و انجام تمرینات تقویتی قابل مدیریت هستند.

پیش‌آگهی درمان جراحی در ورزشکاران حرفه‌ای (Surgical Prognosis in Professional Athletes)

ورزشکاران حرفه‌ای که دچار آسیب روتاتور کاف می‌شوند، اغلب با چالش‌های بیشتری در روند درمان و بازگشت به فعالیت‌های ورزشی خود مواجه هستند. این گروه از افراد معمولاً نیاز دارند که به سطح عملکرد بسیار بالایی بازگردند، و هر گونه محدودیت در حرکت یا قدرت شانه می‌تواند به‌طور مستقیم بر حرفه و موفقیت ورزشی آن‌ها تأثیر بگذارد.

مدت زمان بازگشت به ورزش (Return-to-Play Timeline): زمان بازگشت به فعالیت‌های ورزشی برای ورزشکاران حرفه‌ای پس از جراحی روتاتور کاف می‌تواند متفاوت باشد و به عوامل متعددی مانند شدت آسیب، نوع جراحی و تعهد ورزشکار به برنامه توانبخشی بستگی دارد. به طور کلی، بازگشت به ورزش‌های پر فشار مانند بیسبال، تنیس، یا وزنه‌برداری ممکن است بین ۶ تا ۱۲ ماه زمان ببرد. در این مدت، ورزشکاران باید برنامه‌های فیزیوتراپی دقیقی را دنبال کنند تا عضلات شانه خود را تقویت کرده و دامنه حرکتی کامل را بازیابند.

ریسک عود آسیب (Risk of Re-Injury): یکی از نگرانی‌های اصلی ورزشکاران پس از جراحی، خطر عود آسیب است. اگرچه جراحی می‌تواند تاندون‌های پاره شده را ترمیم کند، اما شانه همچنان ممکن است در معرض خطر آسیب‌های آینده قرار داشته باشد. برای کاهش این خطر، ورزشکاران باید به دقت به برنامه‌های تقویتی و تمرینی پایبند باشند و از انجام حرکات یا فعالیت‌هایی که می‌توانند باعث آسیب مجدد شوند، خودداری کنند.

اثرات طولانی‌مدت بر عملکرد (Long-Term Impact on Performance): برخی ورزشکاران ممکن است پس از جراحی نتوانند به سطح عملکرد قبل از آسیب بازگردند. این مسئله می‌تواند به دلیل کاهش دامنه حرکتی، ضعف باقی‌مانده در عضلات، یا تغییر در تکنیک‌های ورزشی باشد. مربیان و تیم‌های پزشکی معمولاً با همکاری نزدیک با ورزشکاران تلاش می‌کنند تا تکنیک‌های جدیدی را برای کاهش فشار بر شانه و بهبود عملکرد آن‌ها ایجاد کنند.

مثال‌های واقعی (Real-World Examples): در ورزش‌های حرفه‌ای، بسیاری از ورزشکاران با موفقیت پس از جراحی روتاتور کاف به میادین ورزشی بازگشته‌اند. به عنوان مثال، بازیکنان بیسبال معروفی وجود دارند که پس از جراحی و طی کردن دوره‌های طولانی توانبخشی، به عملکرد بالای خود بازگشته‌اند. این موفقیت‌ها نشان می‌دهد که با رعایت دقیق دستورات پزشکی و انجام تمرینات مناسب، بازگشت به سطح بالای ورزش ممکن است.