میلاد قزللو 
مقابله با آلودگی هوا چقدر هزینه دارد؟
به گفته دو پژوهشگر، مقابله با آلودگی هوا آنقدری که فکرش را می‌کنید، هزینه روی دست شما و دولت نمی‌گذارد. آیا کشورهای جهان می‌توانند انتشار گازهای گلخانه‌ای و آلودگی هوا را بدون آسیب رساندن به اقتصاد به مقدار خیلی زیادی کاهش دهند؟ یک مدل جدید سیاست نشان می‌دهد که این کار نه‌تنها امکان‌پذیر است بلکه
به گفته دو پژوهشگر، مقابله با آلودگی هوا آنقدری که فکرش را می‌کنید، هزینه روی دست شما و دولت نمی‌گذارد.
آیا کشورهای جهان می‌توانند انتشار گازهای گلخانه‌ای و آلودگی هوا را بدون آسیب رساندن به اقتصاد به مقدار خیلی زیادی کاهش دهند؟ یک مدل جدید سیاست نشان می‌دهد که این کار نه‌تنها امکان‌پذیر است بلکه برخلاف تصور بسیاری از افراد، هزینه کمتری نیز دارد.
این مدل که توسط استاد حسابداری دانشکده کسب‌وکار استنفورد، استفان رایشلستاین و همکار پژوهشگرش، استفان کاملو تهیه شده است، محدودیت غیرقابل‌تغییری را برای نیروگاه‌های جدید گاز طبیعی در مورد انتشار گاز دی‌اکسید کربن و آلودگی هوا -فقط ۸۰ کیلوگرم مگاوات در ساعت- تعیین می‌کند و سپس با استفاده از مشوق‌های اعتباری مالیاتی برای انجام زودهنگام پروژه، به تولیدکنندگان برق ۱۰ سال مهلت می‌دهد تا برای دستیابی به استانداردها، فناوری جذب کربن را توسعه دهند و به کار گیرند.
جذب اولیه کربن، که در آن «فیلترها» در دودکش نصب شده و به‌طور گزینشی دی‌اکسید کربن منتشرشده را جذب می‌کنند، برای چندین دهه در اماکن صنعتی مورد استفاده قرار گرفته اما هیچ وقت در نیروگاه‌های برق برای مصارف تجاری استفاده نشده است.
مقابله با آلودگی هوا آنقدری که فکرش را می‌کنید، هزینه روی دست شما و دولت نمی‌گذارد.
کاملو می‌گوید «این فناوری گران است، به خاطر اینکه به‌طور کامل برای نیروگاه‌های برق توسعه نیافته است، به همین دلیل تعداد آن نیروگاه‌هایی که می‌خواهند از این فناوری استفاده کنند، کم است. جذب کربن در مقیاس بزرگ در چرخه‌ای از هزینه زیاد و مقبولیت کم گیر افتاده است و هیچ مکانیسمی برای کمک به خروج از این وضعیت وجود ندارد.»
در این سیاست فرضی، سازمان حفاظت از محیط زیست، استاندارد جدید تولید گازهای گلخانه‌ای ۸۰ کلیوگرم بر مگاوات ساعت را برای نیروگاه‌های ساخته‌شده در سال ۲۰۱۷ و پس از آن اعمال می‌کند و این استاندارد تا سال ۲۰۲۷ الزامی می‌شود. سرمایه‌گذاران نیروگاه‌های برق باید تصمیم بگیرند که آیا بلافاصله از فناوری جدید جذب کربن استفاده کنند و یا نیروگاه‌ها را طبق استاندارد قدیمی بسازند و پیش از پایان مهلت در سال ۲۰۲۷، آنها را بازسازی کنند.
در حالی که نخستین نیروگاه‌ها برای ساخت در زمینه رعایت دقیق‌تر استانداردها، در ابتدا سرمایه و هزینه‌های تولید بیشتری را متحمل می‌شوند، این مدل سیاست، اعتبارات مالیاتی را برای جبران هزینه‌های افزایش‌یافته و تشویق برای استفاده زودهنگام از فناوری جذب دی‌اکسید کربن و مقابله با آلودگی هوا ارائه می‌دهد.
برای به دست آوردن معیارهای هزینه‌شان، رایشلستاین و کاملو از داده‌های هزینه مهندسی تجربی در نیروگاه‌های برق با سوخت گاز طبیعی و بر اساس آمار آزمایشگاه ملی فناوری انرژی ایالات متحده (NETL) استفاده و با آن افق ۱۰ساله را پیش‌بینی کردند.
رایشلستاین می‌گوید «تعجبمان، وقتی که داده‌ها را مورد تجزیه و تحلیل قرار دادیم، از این بود که مشوق‌های مالیاتی مورد استفاده آنقدرها چشمگیر نیست، و به میزان قابل توجهی کمتر از مقداری است که نیروگاه‌های انرژی خورشیدی و بادی دریافت می‌کنند. و اثرات یادگیری پیش‌بینی‌شده از زمان پذیرش فناوری، هزینه تولید برق را به میزان قابل کنترلی تا سال ۲۰۲۷ کاهش می‌دهد.»
مشوق‌های مالیاتی ارائه‌شده از جمله مواردی است که امروزه برای حمایت از رواج فناوری انرژی خورشیدی و بادی مورد استفاده قرار می‌گیرد: اعتبار مالیاتی سرمایه‌گذاران برای جبران هزینه‌های افزایش‌یافته سرمایه ارائه می‌شود و اعتبار مالیات تولید به‌ازای هر کیلووات‌ساعت انرژی تولیدشده بازپرداخت می‌شود.
در این مدل سیاست، اعتبارات دو سال اول چشمگیر است، اما هم‌زمان با گسترش استفاده از فناوری جذب کربن و به دلیل کاهش هزینه این فناوری، اعتبارات با گذشت زمان صفر می‌شود. پیش‌بینی می‌شود کل هزینه تشویقی در طی ۱۰ سال، به ۶.۶ میلیارد دلار برسد. (فقط در سال ۲۰۱۳، نیروگاه‌های بادی و خورشیدی تقریبا ۵.۴ میلیارد دلار اعتبارات مالیاتی مربوط به انرژی را دریافت کردند.)
رایشلستاین می‌گوید «مشوق‌ها برای ایجاد انگیزه در تولیدکنندگان برای پیشرفت در مسیر هستند.» در همین زمان، پذیرش زودهنگام، صنعت را ترغیب می‌کند تا روند کار را در یک سطح تجاری در مقیاس بزرگ به انجام برساند. او می‌گوید «این فناوری به‌گونه‌ای است که در آینده با قیمت کمتری در دسترس همه قرار می‌گیرد.»
در سطح جهانی انتظار می‌رود که دیر یا زود مقررات جدی در مورد انتشار گازهای گلخانه‌ای و آلودگی هوا وضع خواهد شد. بنابراین با داشتن فناوری جذب کربن و کاهش هزینه‌های آن، وضعیت شما در آینده بهتر از زمان حاضر خواهد بود.
طبق بررسی‌های آنها، اگر هر کارخانه‌ای که در سال ۲۰۱۷ ساخته شده، از جذب کربن استفاده کند (به‌جای بازسازی) و در نتیجه هزینه فناوری را به‌سرعت کاهش دهد، مشوق‌های مالیاتی در سال ۲۰۲۶ می‌تواند به صفر برسد.
در همین زمان، تولید گازهای گلخانه‌ای و ایجاد آلودگی هوا نسبت به نیروگاه‌های گاز طبیعی امروزی ۸۰ درصد کاهش پیدا می‌کند و هزینه تولید یک کیلووات‌ساعت برق در سال ۲۰۲۷ (بر اساس ارزش دلار در حال حاضر) ۷.۸ سنت خواهد بود، فقط ۱.۲ سنت بیشتر از هزینه متوسط در حال حاضر.
کاملو می‌گوید «در مورد چشم‌انداز این موضوع، اگر این وسیله کل افزایش هزینه را روی دوش مصرف‌کنندگان قرار دهد، می‌توانید انتظار داشته باشید که هزینه برق ۱۰ تا ۱۲ درصد افزایش پیدا کند.»
رایشلستاین و کاملو اعتقاد دارند که برآوردهای آنها محافظه‌کارانه است. آنها این موضوع را فقط در یک وضعیت محدود ایالات متحده مد نظر قرار داده‌اند، و تاثیر مقبولیت گسترده جذب کربن در خارج از کشور را که می‌تواند روی قیمت فناوری داشته باشد، محاسبه نکرده‌اند. و آنها از قابلیت تجاری‌سازی جذب کربن استفاده نکرده‌اند، که در حال حاضر برای کابردهای صنعتی به فروش می‌رسد، مانند بهبود بازیافت گاز و نفت و ایجاد یک جریان درآمد اضافی.
رایشلستاین می‌گوید که از نظر اراده سیاسی برای اتخاذ چنین سیاستی، واشینگتن در این زمینه به بن‌بست رسیده است و رهبران کسب‌وکار علاقمند هستند تا فناوری کاهش گازهای گلخانه‌ای را به‌عنوان یک سیاست تضمینی قبول کنند. او می‌گوید «در سطح جهانی انتظار می‌رود که دیر یا زود مقررات جدی در مورد انتشار گازهای گلخانه‌ای و مقابله آلودگی هوا وضع خواهد شد. بنابراین با داشتن فناوری جذب کربن و کاهش هزینه‌های آن، وضعیت شما در آینده بهتر از زمان حاضر خواهد بود.»
نویسنده: لورن مونی (Loren Mooney)
مترجم: میلاد قزللو
عنوان اصلی مقاله: What Would it Really Cost to Reduce Carbon Emissions?
نشریه: Insights by Stanford Business
نظرات