نادیده گرفتن معیشت کارگران و سرنوشت نامعلوم ترمیم دستمزد

به گزارش تجارت نیوز،

نیروی کار همیشه یکی از مهم‌ترین ارکان بخش تولید در هر کشور به شمار می‌رود. به گفته کارشناسان حوزه کار و تولید، تامین معیشت نیروی کار اولین و مهم‌ترین وظیفه‌ای است که بر عهده هر دولتی بوده و باید حداقل‌های رفاهی را برای جامعه کارگری فراهم کند. با این توصیفات وقتی به 10 ماه تعلل برای برگزاری شورای‌عالی کار و ترمیم دستمزد کارگران نگاه می‌کنیم به این نتیجه می‌رسیم که کارگران هیچ‌گاه اولویت دولتدها نبوده و نیستند.

دولت سیزدهم در اقداماتی فراقانونی نه‌تنها به بهبود وضعیت کارگران توجهی نداشت ، بلکه حتی سعی داشت با نادیده گرفتن قوانین نه حقوق کارگران که حقوق کارفرمایان را بیشتر از همیشه مد نظر قرار دهد.

دولت سیزدهم نه به عنوان یک بی‌طرف که در نقش کارفرما بدون توجه به خواست جامعه کارگری و نادیده گرفتن نمایندگان کارگری دستمزدی را در یک اقدام دستوری و بدون توجه به ماده 41 قانون کار که در آن بر تعیین دستمزد با توجه به میزان تورم تاکید شده است، دستمزد مد نظر خود را به کارگران تحمیل کرد. اما با روی کار آمدن دولت چهاردهم این انتظار می رفت که وزیر کار این دولت در اولین اقدام با تشکیل جلسه شورایعالی کار نسبت به ترمیم دستمزد کارگران اقدام کند.

جلسه‌ای که بر اساس قانون باید هر ماه تشکیل جلسه بدهد اما بر خلاف انتظارها «احمد میدری» هم بدون توجه به خواست کارگران تشکیل این جلسه را ماه ها به تعویق انداخته است.

در حال حاضر 10 ماه از برگزاری آخرین جلسه شورایعالی کار در اسفند ماه سال 1402 می گذرد. جلسه ای که نمایندگان کارگری با ترک آن نسبت به دستمزد تعیین شده از سوی دولت اعتراض کردند و هر چند مسوولان بارها و بارها وعده تشکیل مجدد جلسه

4 سال گذشته بدترین سال‌های معیشتی کارگران بوده است

علی میرزایی، فعال کارگری و کارشناس بازار کار در این باره به تجارت‌نیوز می‌گوید: اگر بخواهیم منصفانه به ماجرای دستمزد کارگران نگاه کنیم طی 4 سال گذشته کارگران از نظر معیشتی بدترین سال‌ها را پشت سر گذاشته‌اند. نگاه ارباب – رعیتی دولت به کارگران و تصمیم‌های یک‌جانبه در مورد مسایل کارگران بدون در نظر گرفتن خواست آنها، تورم افسار گسیخته که هر روز بیشتر از روز قبل سفره کارگران را خالی و خالی‌تر کرده، بی توجهی به مطالبات آنها و گام برداشتن در راهی که بیشتر به نفع کارفرماست تا کارگران.

او می افزاید: این میزان بی‌توجهی به مسئله معیشت کارگران واقعا غیر قابل باور است. گویا کارگران فراموش شده‌اند. مگر می‌شود جلسه شورای عالی کار که طبق قانون باید ماهانه برگزار شود به مدت 10 ماه مسکوت بماند در حالی که خیلی از کارگران فکر می‌کردند با روی کار آمدن دولت چهاردهم قرار است وضعیت معیشت آنها بهبود پیدا کند.

این کارشناس بازار کار اظهار می‌کند: وزیر کار برای این تاخیر چه توجیهی می‌تواند داشته باشد؟ چرا نباید در شرایطی که تورم هر روز بیشتر و بیشتر می‌شود و تامین معیشت سخت‌تر جامعه‌ای که بیش از 60 درصد افراد کشور را تشکیل می دهند این‌چنین نادیده گرفته شوند. چه اتفاقی باید رخ بدهد تا مسئولان به فکر بهبود وضعیت کارگران باشند.

وضعیت برای هر دو طرف وخیم است

میرزایی در ادامه می ث‌گوید: مسئله اینجاست که الان وضعیت هم برای کارفرما و هم برای کارگر وخیم است. اینکه دولت به هیچ کدام از وعده های خود در مورد ثبیت قیمت کالاهای اساسی مانند حامل های انرژی و ... عمل نکرده و همین مساله باعث افزایش نرخ تمام شده کالاهای اساسی شده است.

او می افزاید: زمانی که آخرین جلسه شورایعالی کار برگزارشد و نرخ دستمزد بدون توجه به خواست نمایندگان کارگری و تنها با نظر و تصمیم یکجانبه دولت به تصویب رسید هنوز نرخ دلار تا این میزان افزایش پیدا نکرده بود و برآوردها نشان می داد کارگران حداقل می توانند یک سوم از ماه را با این دستمزد به سر ببرند اما الان دستمزد کارگران شاید تنها کفاف یک هفته از هزینه های معیشتی آنها را بدهد.

برابری حقوق کارگر و سبد معیشت افسانه است

این فعال کارگری در بخش دیگری از سخنان خود می گوید: سبد معیشت برای شهرهای بزرگ زمانی که نرخ دلار زیر 60 هزار تومان بود نزدیک به 30 میلیون برآورد شده بود و در آن شرایط حقوق کارگران به سختی به 12 میلیون تومان می رسید. چرا باید دولت بی توجه به مشکلات جامعه کارگری از برگزاری جلسه شورایعالی کار و ترمیم دستمزد کارگران شانه خالی کند.

او می افزاید: گرانی لبنیات، تخم مرغ، نان، خودرو، برق، مسکن  و...بیانگر این است که هر روز سفره کارگران کوچکتر می شود. این در حالی است که بارها نمایندگان کارگری طی سال جاری درخواست برگزاری جلسه شورای عالی کار و رسیدگی به بحث معیشت کارگران را داشته اند، اما خبری از برگزاری جلسه نیست.

نیروی کار نباشد تولید نابود می شود

علی میرزایی در پایان با تاکید بر اینکه مهمترین عنصر تولید در کشور نیروی کار است و اگر نیروی کار نباشد تولید محکوم به نابودی است می گوید: کشورهایی که در امر تولید موفق عمل می کنند اکثرا کشورهایی هستند که به نیروی کار اهمیت ویژه ای می دهند. وقتی اصلی ترین عنصر تولید نیروی کار است نباید آن را نادیده گرفت ادامه این وضعیت نه تنها کارگران را دلسرد می کند که راهی است به سوی نابودی تولید و صنعت کشور.