میگ ۲۹ (Mikoyan MiG-29) یک جنگنده چندمنظوره نسل چهارم است که توسط اتحاد جماهیر شوروی در دهه ۱۹۷۰ طراحی و در دهه ۱۹۸۰ به خدمت نیروی هوایی این کشور و دیگر کشورهای دنیا درآمد. این جنگنده به‌ویژه برای برتری هوایی و مقابله با تهدیدات هوایی طراحی شده است و از ویژگی‌های بارزی برخوردار است که آن را به یکی از جنگنده‌های مهم جهان تبدیل کرده است. ویژگی‌های اصلی میگ ۲۹ طراحی و عملکرد آیرودینامیکی: میگ ۲۹ دارای طراحی بال‌های مثلثی (دلتا شکل) و ورودی‌های هوای متغیر است که باعث می‌شود این جنگنده در سرعت‌های بالا و مانورهای تهاجمی بسیار مؤثر باشد. قابلیت انجام مانورهای پیچیده مانند کبرا که به هواپیما امکان می‌دهد در نبردهای هوایی به سرعت تغییر جهت داده و به راحتی درگیر شود. قدرت پیشرانه: مجهز به دو موتور توربوفن RD-33 که هر کدام حدود ۸۱ کیلونیوتن نیروی پیشرانه تولید می‌کنند. سرعت نهایی آن به حدود ۲.۲ ماخ (حدود ۲۴۰۰ کیلومتر بر ساعت) می‌رسد. توانایی سوخت‌گیری هوایی به جنگنده امکان پروازهای طولانی‌تر می‌دهد. سیستم‌های راداری و تسلیحاتی: میگ ۲۹ دارای رادار N019 Rubin است که قابلیت شناسایی و رهگیری اهداف هوایی را تا مسافت ۱۰۰ کیلومتری دارد. این جنگنده قابلیت حمل موشک‌های هدایت‌شونده هوا به هوا مانند R-27 و R-73 را دارد که برای مقابله با جنگنده‌های دیگر استفاده می‌شوند. همچنین می‌تواند تسلیحات متنوعی از جمله بمب‌ها و موشک‌های هدایت‌شونده زمین به زمین برای مأموریت‌های حمله به زمین حمل کند. چالاکی و مانورپذیری: میگ ۲۹ به دلیل وزن نسبتاً کم و موتورهای قدرتمندش، قابلیت مانورهای بسیار سریع و دقیق را دارد. به همین دلیل، این هواپیما در نبردهای هوایی نزدیک (dogfight) بسیار مؤثر است. تجهیزات دفاعی: این جنگنده به سیستم‌های جنگ الکترونیک مجهز است که به آن امکان می‌دهد در برابر تهدیدات راداری و موشکی مقاومت کند. سیستم‌های پرتاب فلایر و چف برای جلوگیری از قفل شدن موشک‌های دشمن استفاده می‌شوند. برد عملیاتی: برد عملیاتی میگ ۲۹ بدون سوخت‌گیری هوایی حدود ۱۵۰۰ کیلومتر است، که با استفاده از مخازن سوخت خارجی یا سوخت‌گیری هوایی می‌توان این برد را افزایش داد.
