برای بیشتر مردم بالا رفتن نرخ ارز پدیده‌ای است شوم و ناامیدکننده. برای آن‌ها دولت خوب دولتی است که در آن نرخ ارز تغییر محسوسی نکند و اگر قیمت دلار در یک دولت رشدی چشمگیر داشته باشند، آن را مصداقی می‌گیرند برای مشکلات عدیده اقتصادی، بی‌کفایتی و سومدیریت. در این شرایط حرف‌زدن از آفت‌های دست‌کاری
صبح از خواب بیدار می‌شوید. می‌خواهید چای درست کنید. قوری را بر می‌دارید که بشورید. به‌محض آن که دستتان را روی قوری می‌کشید، دودی غلیظ آشپزخانه را پر می‌کند. به سرفه می‌افتید. اشکتان جاری می‌شود. به‌سرعت پنجره را باز می‌کنید تا هوا عوض شود. آبی به‌صورت خود می‌زنید و چند نفس عمیق می‌کشید. می‌خواهید قوری
در سال ۱۳۸۵ و در راستای پروژه عظیم خصوصی‌سازی، دولت تصمیم گرفت بخش زیادی از دارایی‌های خود را در قالب یک صندوق سهام، به اقشار کم‌درآمد واگذار کند. هدف از این طرح فقرزدایی و کاهش اختلاف طبقاتی بود. در آن دوران پیشوند «سهام» ابهام‌های زیادی ایجاد کرد. برای مردم سوال بود که این سهم، سهم
معمولا واژه‌های نوظهور در علم اقتصاد خبر از تحولی جدید می‌دهند که می‌تواند تمام زندگی ما را تحت تاثیر قرار بدهد. این تغییرات شاید مثبت باشند، اما معمولا در روزهای نخست هیچ قانونی برای آن‌ها وضع نشده است. عده زیادی در این فضای بی‌قانون قربانی می‌شوند و بهای زیادی پرداخت می‌شود تا شرایط به تعادل
از قدیم بین مردم معروف بود که تعطیلات در ایران زیاد است و این مقدار تعطیلی یکی از دلایل رکود کسب‌وکار و دیگر مشکلات اقتصادی کشور است. در این دیدگاه، که رفته‌رفته به یک باور عمومی تبدیل شد، توضیح می‌دهند که باوجود پایین بودن بازده نیروی کار، تعدد روزهای تعطیل می‌تواند به تولید لطمه بزند.
برای تمام ما طبیعی است که قیمت یک کالای مشابه در مکان‌های مختلف یکسان نباشد. میگو در کنار خلیج‌فارس از میگو در یزد ارزان‌تر است و اهالی رفسنجان پسته را ارزان‌تر از مردم بوستون می‌خرند. البته تنها تولید بیشتر، دلیل تغییر قیمت نیست. سیب در خیابان پاسداران از سیب در نازی‌آباد گران‌تر است. روی کاغذ
بیشتر ما ترجیح می‌دهیم لباس‌هایی برند بپوشیم و از شرکت‌هایی معتبر خرید کنیم. بین یک هیوندایی و یک مرسدس بنز، بدون بررسی صفات و ویژگی‌ها بنز را ترجیح می‌دهیم. گوشی اپل و سامسونگ، کفش آدیداس و نایکی، ساعت رولکس، کت‌وشلوار کیتون و کیف لویی ویتون. چرا ما عاشق این اسامی هستیم؟ چرا حاضریم برای داشتن
وقتی به لامپ ادیسون نگاه می‌کنم و به‌خصوص در مقایسه با لامپ کم‌مصرفی که در اتاقم دارم، خدا را شکر می‌کنم که قرن بیست‌ویکم را به چشم دیده‌ام. به‌خصوص که زیر این لامپ کامپیوتری قدرتمند قرار دارد. اما واقعیت این است که کامپیوتری که من در سال ۲۰۱۸ دارم، در مقایسه با تصوری که فیزیکدان‌ها
صنعت بازی صنعتی چند صد میلیارد دلاری است. گیمرها سالانه مبالغ زیادی را برای خرید سخت‌افزارهای گوناگون هزینه می‌کنند. لپ‌تاپ، کارت‌گرافیک اکسترنال، کنسول‌های بازی، نمایشگرهایی با رزولوشن بالا و سرعت رفرش دو تا سه برابر، صندلی گیمینگ، عینک واقعیت مجازی و هدفون‌های پیشرفته تنها بخش کوچکی از هزینه آن‌ها را تشکیل می‌دهد. وقتی تمام تجهیزات
در بیشتر موارد از دو سوی اقتصاد صحبت می‌کنیم. یک‌طرف به تولید کالا و خدمات می‌پردازد و طرف دیگر این تولیدات را مصرف می‌کند. قیمت عاملی است که نرخ تولید را با نرخ مصرف هماهنگ می‌کند. اگر تقاضا برای یک کالا بیشتر از عرضه آن باشد، قیمت بالا می‌رود، مصرف کم می‌شود و تولید افزایش
