به گزارش تجارت نیوز، «لاله» یکی از پرحاشیه‌ترین تولیدات سینمای ایران بود که در دهه نود کلید خورد و ده سال بعد رنگ پرده را دید. فیلمی که از نقطه آغاز رنگ و بوی سیاست گرفت و سیاست پاشنه آشیل آن شد تا دیده نشود و نقاط مثبت و منفی‌اش مانند یک اثر سینمایی داوری نشود.

چرا سیاست؟

اسدالله نیک نژاد پیش از ساخت «لاله» با ساخت سریال متفاوت «پاییز صحرا» در سینمای ایران شناخته می‌شد. سریالی لوکس و شیک که قصه‌اش در طبقه مرفه می‌گذشت و در دهه 60 که اغلب ملودرام های خانوادگی یا روستایی بود، حال و هوایی متفاوت داشت. در آنجا هم محور قصه یک زن بود، دختری ساده از طبقه پایین جامعه که با پسری از طبقه مرفه ازدواج می کرد. سفر به آمریکا و فعالیت خارج از ایران، نیک‌نژاد را از یادها برد تا این که دیدار با محمود احمدی نژاد رئیس جمهور وقت، در نیویورک، باعث شد «لاله» به سینمای ایران پا بگذارد.

نام «لاله» نه فقط با بودجه هنگفت آن که در آغازین سال‌های دهه نود، 2 میلیارد تومان بود بلکه با هر اتفاقی که در آن رقم می خورد، با حاشیه پیوند داشت، از ورود کمیسیون فرهنگی مجلس و پرس و جو درباره منابع مالی تا بحران های بعدی که پای جمال شورجه را هم به رسانه ها باز کرد. جمال شورجه که از دوستان نزدیک اسدالله نیک‌نژادو جواد شمقدری رئیس سازمان سینمایی آن روزها بود، کلافه از انتقادها و پیگیری رسانه‌ها و خبرسازی علیه نیک‌نژاد، در گفت‌وگو بارسانه‌ها خواست که از پیگیری خبر درباره این پروژه سینمایی دستبردارند و یادآور شد اسدالله نیک‌نژاد با حمایت مستقیم رئیس‌جمهور(محمود احمدی‌نژاد) این فیلم را خواهد ساخت. به نظر می رسید نیک نژاد با گره زدن سرنوشتن با احمدی نژاد، می‌خواست «لاله» را نجات بدهد، اما نمی دانست پس از احمدی نژاد و پایان نفوذ او، «لاله» بدون حامی می‌ماند.

یک ستاره زن، مبارز و پر امید

«لاله» حاصل جاه طلبی کارگردانی است که با «پاییز صحرا» نشان داد، سلیقه و نگاه خاصی دارد، شخصیت اصلی فیلم دختری است که می‌خواهد در فضایی مردانه، حضورش را تثبیت کند. فیلمنامه بر اساس زندگی لاله صدیق نوشته شد، قهرمان اتومبیلرانی که حضورش خبرساز و جذاب بود. نیک نژاد می‌خواست فیلمش را با زبان انگلیسی بسازد که فرصت اکران در خارج از ایران را از دست ندهد. بودجه هنگفت این امکان را می داد سراغ ستاره ها برود، اما تعداد بازیگرانی که بتوانند انگلیسی صحبت کنند اندک بود، از سویی دیگر، حاشیه های فراوان و نسبت فیلم با احمدی نژاد و اسفندیار رحیم مشایی، تعدادی از بازیگران را از حضور در این فیلم منصرف کرد.

در نهایت لاله با سارا امیری و نه با مهناز افشار و بهاره کیان افشار،در نقش لاله شروع شد و نیکی کریمی یکی از نقش‌های حاشیه ای را پذیرفت. او مهمترین بازیگر این فیلم بود. تهرانِ «لاله» شیک و مدرن است و تصویری که نیک نژاد از ایران ارائه می دهد، زیبا و کارت پستالی است، روی کاغذ «لاله» همه چیز برای جذب زنان و دختران جوان ایرانی را دارد. به ویژه که در سال های اخیر، زنان یکی از مهمترین موضوعات ایران بوده است.

شکست در اکران نوروز

«لاله» پس از سالها بلاخره نوروز 1400 روی پرده رفت، نسخه دوبله فیلم در سینماها اکران شد و در رقابت با فیلم های اکران نوروز شکست خورد. جامعه تغییر کرده بود و بسیاری خسته از اخبارهای سیاسی، اسدالله نیک نژاد و لاله اش را به یاد نمی آوردند. فیلم نیک نژاد کهنه شده بود و این را نمی شد کتمان کرد. اگرچه قصه زنی که تلاش می کند در محیط مردانه سهم خود را بیابد، همیشه شنیدنی و دیدنی و می توان گفت نقطه بارز این فیلم است.

اکران آنلاین و فرصتی تازه

حالا «لاله» با زبان انگلیسی به اکران آنلاین آمده، این شانسی دوباره برای نیک نژاد است که در تمام این سالها کوشید پای فیلمش بایستد و اجازه ندهد به محاق برود. مرکز گسترش سینمای مستند، تجربی و پویانمایی هم، بلاخره تصمیم گرفت گره اکران این فیلم را باز کند و آن را به نمایش بگذارد. «لاله» این روزها در فیلیمو قابل تماشاست. شاید دختران جوان از تماشای تلاش و عشق لاله صدیق این فیلم لذت ببرند، دختری که فارغ از حاشیه ها و اختلافاتی که تولید فیلم را طولانی و ملال آور کرد، می تواند نماد دختران ایرانی باشد، دخترانی که رویاهای بزرگی در سر دارند و مقاومت فضای مردسالار آنها را برای رسیدن به اهدافشان دلسرد نمی کند.