مهم‌ترین درس درگیری دو هفته‌ای میان ایران با اسرائیل و آمریکا این است که جایگاه جدید ایالات متحده به‌عنوان بزرگ‌ترین تولیدکننده نفت جهان به معنای واقعی مستقل نیست.
مقامات اسرائیلی با ادعای اینکه با حمله به ایران، خطر یک حمله قریب‌الوقوع را دفع کرده‌اند، تلاش می‌کنند تا زیرپاگذاشتن بدیهی‌ترین اصول حاکم بر نظام بین‌الملل را با اقدام اخیر خود توجیه کنند. البته توجیه مقامات این رژیم نیز با حمایت دولتمردان غربی همراه بوده است اما آیا قوانین بین‌المللی و نظریه‌پردازان جهانی نیز این توجیه را قابل قبول می‌دانند؟
بر اساس قطعنامه 1994، آژانس باید در خصوص برنامه هسته‌ای کشورها اصل را بر حسن نیت قرار دهد که به آن «اعتماد مثبت» می‌گویند؛ یعنی تا زمانی که تخلفی صورت نگیرد آژانس باید اصل را بر مسالمت‌آمیز بودن فعالیت کشور مورد نظر قرار دهد. اما متاسفانه از زمانی که پرونده ایران در این نهاد بین‌المللی مطرح شده، عمدتاً بنا بر تفسیر بدبینانه با ایران برخورد شده است. یعنی آژانس فرض کرده ایران تخلف کرده است مگر اینکه خلاف آن ثابت شود. این در حالی است که طبق حقوق عمومی اصل بر برائت است. در همین رابطه، اگر به برخورد آژانس با پرونده کشورهایی چون مصر یا کره جنوبی بنگرید، می‌بینید که اصل بر برائت و حسن نیت گذاشته شده و برخورد مثبتی هم با آنها صورت گرفته است. آژانس تصریح کرده است که دلیلی بر بدبینی به اقدامات این کشورها وجود ندارد، بنابراین پرونده آنها بسته می‌شود.
وزیر دفاع آمریکا، پیت هگست، با حمایت از رژیم صهیونیستی در برابر ایران، خواستار توقف کامل غنی‌سازی اورانیوم ایران شد و از آمادگی واشنگتن برای هرگونه سناریو خبر داد.
رسانه آمریکایی در گزارشی نوشته است: «دونالد ترامپ، اخیراً در کاخ سفید اعلام کرد که نسخه‌ای از توافق هسته‌ای با ایران را در ذهن دارد که بر اساس آن، آمریکا اجازه خواهد داشت "هر چه بخواهد" را در داخل ایران نابود کند. این طرح احتمالاً از سوی تهران رد خواهد شد.»
