رسانه آمریکایی در تلاشی برای توضیح چگونگی رسیدن به جنگ تحمیلی دوم علیه ایران، به روایتی درباره اقدامات ستیزه‌جویانه آمریکا علیه ایران، ادعاهای بی‌اساس رژیم صهیونیستی و شخص نتانیاهو پرداخته است.
رهبر انقلاب در مراسم بزرگداشت شهدای جنگ تحمیلی اخیر: به کوری دشمن، «ایران» را به اوج ترقی و افتخار خواهیم رساند؛ ملت ایران این توانایی را دارد و به توفیق الهی این توانایی را اعمال و به نتیجه خواهد رساند.
رهبران عرب و اروپایی به طور فزاینده‌ای در انتقاد از نتانیاهو و جنگ، صریح‌تر شده‌اند. با این حال، حداقل در حال حاضر، او هنوز از حمایت حیاتی ایالات متحده و رئیس‌جمهور دونالد ترامپ برخوردار است؛ البته مشخص نیست که نتانیاهو تا چه مدت حمایت ترامپ را حفظ خواهد کرد، زیرا گمانه‌زنی‌ها مبنی بر اینکه رئیس‌جمهور دمدمی مزاج ایالات متحده ممکن است از نتانیاهو خسته شده باشد، رو به افزایش است.
درباره سویدا دو چشم‌انداز متضاد ترسیم شده‌اند: «جاده توسعه» ترکیه که مسیر ترانزیتی برای اتصال بصره به ترکیه و سپس به اروپا را ترسیم می‌کند و «خط صلح» اسرائیل که هدف آن پیوند زدن خلیج فارس به مدیترانه از طریق اردن و بندر اشغالی حیفا است.
سازمان عفو بین‌الملل در اقدامی بحث‌برانگیز، با نادیده‌گرفتن تجاوز آشکار رژیم صهیونیستی به خاک ایران و حملات مرگبار علیه غیرنظامیان، در گزارشی تازه، ایران را به استفاده از بمب‌های خوشه‌ای در جریان جنگ ۱۲ روزه متهم کرد.
برخلاف آنچه برخی رسانه‌های غربی القا می‌کنند، جمهوری اسلامی ایران هرگز از تهدید مستقیم نظامی علیه اسرائیل سخن نگفته، بلکه همواره سه کلیدواژه مقاومت، رای مردم و پایان اشغالگری را اساس مواضع منطقه‌ای خود قرار داده و راهکار همه‌پرسی با مشارکت کلیه ساکنان تاریخی فلسطین را راه‌حل آینده‌ساز دانسته است.
اداره مرکزی آمار «اسرائیل» اعلام کرد نرخ بیکاری در ژوئن شامل تمام افرادی که در طول عملیات علیه ایران، به مرخصی بدون حقوق روانه شدند، به ۹.۴ درصد افزایش یافت.
تحلیل منابع بین‌المللی نشان می‌دهد که خاورمیانه پس از جنگ ۱۲ روزه در وضعیتی شکننده قرار دارد. اروپا با تهدید اسنپ‌بک و آمریکا با شروط سخت‌گیرانه، به دنبال فشار بر ایران هستند، اما ایران با نمایش توان نظامی و تأکید بر حق غنی‌سازی، به دیپلماسی متعهد است. محتمل‌ترین سناریو، تشدید فشارهای دیپلماتیک و اقتصادی است که ممکن است به مذاکرات محدود منجر شود. درگیری نظامی جدید یا جنگ منطقه‌ای به دلیل هزینه‌های بالا و محکومیت جهانی، کمتر محتمل است. توافق امنیتی جامع، بهترین راه برای ثبات بلندمدت است، اما در حال حاضر دور از دسترس به نظر می‌رسد.
خطوط هوایی رژیم صهیونیستی که در جریان جنگ ۱۲ روزه تحمیلی این رژیم به جمهوری اسلامی ایران ناگزیر به لغو پروازهای خود شده بودند، اینک با کابوس میلیون ها دلار غرامت از سوی مسافران مواجه هستند و کابینه رژیم صهیونیستی را برای دریافت کمک تحت فشار قرار داده و آن را مسئول این امر می داند.
فرصتی طلایی برای سیاست منطقه‌ای ایران فرا رسیده است، آنجایی که ایران می تواند نقش خود را از «دایره تهدید» به «نقش‌آفرین نظم‌ساز» ارتقا دهد تا جایی که از موازنه شکننده «لنگر امنیتی درون‌مرزی» عبور کرده و یک «لنگر امنیتی منطقه‌ای» بسازد. به عبارت دیگر، در ساختار جدید، تهران باید بتواند تا امنیت خود را از طریق تعادل‌بخشی به امنیت منطقه‌ای تضمین کند، نه صرفاً از طریق دفاع در مرزهای جغرافیای ملی و پذیرش ضرورت عملیاتی این مهم ممکن نمی‌شود مگر با ایجاد شبکه‌ای گفتمان‌ساز که بتواند نشان دهد «تأمین امنیت زیست ملی» بدون اتکا به «امنیت زیستی منطقه‌ای» خشت بر آب زدنی کم‌حاصل خواهد بود.
