طرح آمریکا بر پایه این فرض استوار بود که مشکلات اقتصادی، اعتراضات اجتماعی و اختلافات سیاسی، ایران را به پذیرش مذاکره از موضع ضعف سوق خواهد داد. در همین راستا بود که ترامپ پشت میکروفن از مذاکره و توافق با ایران صحبت کرد ولی چیزی که امضا کرد کاملا مبتنی بر فشار حداکثری، خلع سلاح نظامی و تحریم اقتصادی بود. با این حال، موضع اخیر رهبر انقلاب، که مذاکره را در این شرایط بی‌فایده و خسارت‌بار خواند، معادلات دشمن را بر هم زد.

شاید جالب‌ترین بخش ماجرا این باشد که برخلاف پیش‌بینی‌ها، این موضع‌گیری منجر به شکاف نشد، بلکه حتی برخی از چهره‌هایی که سابقاً بر مذاکره تأکید داشتند، اکنون به‌وضوح نشان داده‌اند که درک درستی از راهبرد آمریکا پیدا کرده‌اند. در همین راستا، واکنش‌های داخلی حائز اهمیت است؛ به ویژه اظهارات مسعود پزشکیان و عباس عراقچی به عنوان رئیس جمهور و رئیس دستگاه دیپلماسی. هر دو نفر با خردمندی و هوشمندی بر این نکته تأکید کردند که آمریکا به دنبال تضعیف ایران است، نه توافقی سازنده.

هوشمندی دولت در تصمیم‌گیری

یکی از انتقادات رایج به دولت‌های مختلف، فقدان انسجام در تصمیمات کلان سیاست خارجی و تعارض اظهارنظرها با دیگر نهادهای تصمیم‌گیر بود اما در این مورد خاص، بعد از پالس‌های عجولانه برخی اعضای دولت برای مذاکره، الان می‌توان گفت که درون دولت، تصمیمی عقلانی و هوشمندانه اتخاذ شد که به نوعی نشان‌دهنده یک بلوغ سیاسی در بدنه اجرایی کشور بود. اجماع نسبی درباره مذاکره نکردن در شرایط موجود، نه‌تنها انسجام داخلی را تقویت کرد، بلکه پیام روشنی را به طرف مقابل ارسال کرد که ایران، صرف‌نظر از مشکلات داخلی، همچنان قادر به اتخاذ تصمیمات راهبردی است. در این میان، باید به تأثیرات این انسجام در سیاست خارجی ایران نیز توجه کرد. در شرایطی که آمریکا و برخی متحدانش به دنبال ارائه تصویری متزلزل از ایران بودند، این اجماع داخلی به خوبی نشان داد که راهبرد فشار حداکثری آن‌ها نه‌تنها به نتیجه نرسیده، بلکه به نوعی بر عکس عمل کرده و باعث تقویت انسجام سیاسی در ایران شده است.