جنگ 12 روزه آشکار کرد که مرزهای زبانی میان مردمان و حاکمان، مرزهای هستی‌شناختی هستند، لذا هم‌دلی بسیاری با اصحاب قدرتی که به‌اقتضاء به منش و مرام ایرانیت و هم‌زبانی با مردم گردیده‌اند، به‌سادگی ممکن نیست، زیرا، آن «ایران»، «انسان ایرانی»، «سیاست ایرانی»، «هویت ایرانی»، «زیست ایرانی»، «فرهنگ ایرانی»، «دوست و دشمن ایرانی»، «خودی و ناخودی ایرانی» که در ساحتِ زبان بزرگ معنا می‌یابند، در فضای زبانی مردمان، بیگانه می‌نمایند.
