روزنامه جوان نوشت: «به فردایی بنگرید که بختیاری‌ها بگویند پس وزیر ما کو؟ لرستانی‌ها بگویند استاندار ما کو؟ قشقایی‌ها بگویند پس ما چی؟ عرب‌ها، کرمانج‌ها یا ترکمن‌ها و ... در مقام رقابت برآیند و حس کمتری و تبعیض ریشه سراسری پیدا کند. سهامی- قومی کردن مدیران کشور امری خطرناک است و فردا که روند شد همه شایستگی را هم باید کنار گذاشت و حتماً باید از قوم من کسی در کابینه یا معاونین رئیس‌جمهور باشد، وگرنه ما نادیده گرفته شده‌ایم و حق ما ضایع شده است!»
یک عضو مجمع محققین و مدرسین حوزه علمیه قم گفت: کاسبان تحریم که می‌گفتند اگر رفع تحریم شویم منافع ما در خطر است، در مجلس و بسیار جاها نفوذ دارند و هنوز دست از کار خودشان نکشیده‌اند. در حوزه علمیه هم نفوذ دارند.
رئیس شورای راهبری انتخاب اعضای کابینه دولت چهاردهم خاطر نشان کرد: لذا اینکه به یک نفر نمره ۲۰ و به دیگری نمره ۵۰ بدهیم یا رأی‌گیری کنیم و بگوییم یک نفر اول و دیگری پنجم است، هیچ کمکی به رئیس جمهور نمی‌کند.
چینش کابینه مهمترین گامی است که رئیس‌جمهوری منتخب این روزها با آن چالش دارد. او جواد ظریف را مامور روند انتخاب نامزدهای نهایی وزرای کابینه خود کرده است؛ همین امر باعث شده تا ظریف از جهت دیگری غیر از تندروها تحت فشار قرار گیرد؛ این جهت همان «مجاهدان شنبه»، غنیمت‌گیران و مهندسان کابینه هستند.
عضو هیئت رئیسه مجلس در پی انتشار اسامی اعضای شورای راهبری از سوی ظریف در توئیتی نوشت: آقای ظریف لطفاً مردم را تقسیم نکنید و به پزشکیان بینوا رحم کنید.
مدیرمسئول کیهان در یادداشتی مدعی شد: ظریف در حالی به نمایندگی از جانب آقای پزشکیان در صداوسیما سخن گفت که اظهاراتش نه فقط با قانون اساسی و مبانی صریح اسلامی در تناقض بود بلکه با آنچه از رئیس‌جمهور منتخب به وضوح دیده و شنیده شده است نیز یکصد و هشتاد درجه تفاوت داشت.
رئیس شورای انتقالی دولت چهاردهم گفت: ما یک بازوی مشورتی برای رئیس‌جمهور محسوب می‌شویم. ۶۰ درصد از افراد پیشنهاد شده به رئیس‌جمهور برای بار اول است که در مقام وزیر وارد دولت خواهند شد.
محمدجواد ظریف در مطلبی در فضای مجازی نوشت: اکنون زمان همدلی است و شستشوی دل‌ها از کینه‌ها و دلخوری‌ها و نه زمان انتقام‌گیری و کینه‌ورزی. زمان احترام متقابل به باورها، حساسیت‌ها و نگرانی‌های همه شهروندان ایران زمین است.
تاکنون شورای امنیت سازمان ملل متحد، علیه کشورهای متعددی قطعنامه های تحریمی صادر کرده است. منشور سازمان ملل متحد، فصلی دارد که به آنچه صلح جهانی را به خطر می اندازد اشاره می کند. این فصل که هفتمین فصل منشور است، به شورای امنیت اجازه می دهد هر گاه کشوری صلح و امنیت را به خطر بیندازد، تحریم هایی را علیه آن وضع کند و حتی در نهایت با تشکیل نیروی چند ملیتی به آن کشور حمله نظامی کند.
