تلاش برای بازسازی سیاست‌های بریتانیا

اکونومیست در تازه‌ترین شماره خود که در 29 سپتامبر منتشر شده به مساله مذاکرات برگزیت و ایده‌های بزرگی که دهه آینده بریتانیا را شکل می‌دهد، پرداخته است.

به گزارش تجارت‌نیوز، دو سال پیش، زلزله برگزاری همه‌پرسی برای خروج از اتحادیه اروپا در بریتانیا، فضایی را برای بحث و گفتگوی احزاب مختلف در مورد آینده سیاسی این کشور فراهم آورد.

حزب کارگر این هفته گرد هم آمدند تا موقعیت خود را برای مخالفت‌های بیشتر تقویت کنند. محافظه‌کاران هم هفته آینده در بیرمنگام نشستی خواهند داشت. آنها هم در مورد مسائل این کشور با اروپا و برکناری نخست‌وزیرشان اختلاف نظر دارند.

به هر شکل به نظر می‌رسد سیاستمداران درباره مسیری که بریتانیا پس از ترک اروپا در پیش خواهد گرفت، تفکر خود را آغاز کرده‌اند. در این میان حزبی که بتواند پاسخ‌های متقاعدکننده‌ای برای جناح‌های چپ و راست داشته باشد، برای سال‌ها به سیاست‌های بریتانیا سمت‌وسو می‌دهد و بر این عرصه حکمرانی خواهد کرد.

به دنبال شورش‌ها در بریتانیا برای جدایی از اتحادیه اروپا، پوپولیسم به دیگر کشورهای جهان سرایت کرده است. از این رو برخی از ایده‌هایی که به دنبال این تحرکات در بریتانیا پا گرفت، امیدبخش اما برخی دیگر بسیار خطرناک هستند.

کمپین جدایی از اتحادیه اروپا در بریتانیا رونق گرفت و دلیل آن هم این بود که ریشه‌های ظهور این تحرکات ابعادی فراتر از روابط انگلیس با اتحادیه اروپا داشت.

زمانی که ترزا می در سال 2016 به عنوان نخست‌وزیر این کشور انتخاب شد، به رای‌دهندگان اطمینان داد که فریادهایشان را شنیده و به آنها وعده نوسازی ساختار نیروهای لیبرالیسم و جهانی شدن را داد. بیش از دو سال از انجام مذاکرات ترزا می می‌گذرد و بخش عمده‌ای از این مذاکرات بیش از آنکه با اتحادیه اروپا باشد با حزب خودش بوده است. با این حال تاکنون او موفق نشده وعده‌های خود را عملی کند. در ماه مارس و زمانی که بریتانیا با یک توافق بد یا حتی بدون توافق از اتحادیه اروپا جدا شود، نه تنها مطالبات برای تغییرات انقلابی در بریتانیا فروکش نمی‌کند بلکه فریادها قوی‌تر از گذشته خواهند بود.

اما نگران‌کننده این است که حزبی که در حال حاضر بیش از بقیه آمادگی خود برای پاسخگویی به این مطالبات را اعلام کرده، حزب کارگر است. این حزب در مانیفستی که سال گذشته منتشر کرد، سیاست‌های قدیمی را از نو طرح‌ریزی کرد. به عنوان مثال یکی از این ایده‌ها، ملی کردن خطوط راه‌آهن بود. اما این طرح‌ها و ایده‌ها به پرسش‌های اساسی جدیدی که از دولت پرسیده می‌شد، پاسخ نمی‌داد. از آن زمان تاکنون برنامه و طرح‌های اقتصادی حزب کارگر تکامل یافته است.

به عنوان مثال، جان مک دونل که کوربین او را به عنوان وزیر دارایی در دولت سایه معرفی کرده، مساله توسعه و گسترش بزرگ‌ترین حقوق دموکراتیک اقتصادی که این کشور تا به حال به خود ندیده را مطرح کرده است. او به درستی تشخیص داده که قدرت در سال‌های اخیر از نیروی کار به سوی سرمایه منتقل شده است؛ با این حال عملی شدن پیشنهاداتش برای ایجاد تعادل موجب می‌شود که دست قدرتمند دولت در اقتصاد کشور دخالت کند. بر اساس طرح‌ها و ایده‌های او، کمپانی‌ها ناچار خواهند بود که یک‌سوم از اعضای هیات‌مدیره را از میان کارگران انتخاب کنند. از سوی دیگر، حقوق و دستمزد بر پایه مذاکرات دسته‌جمعی کارمندان با کارفرما مشخص می‌شود.

همچنین 10 درصد از مالکیت سهام شرکت‌ها سلب و در صندوق قرار می‌گیرد. این صندوق از سوی نماینده کارگران مدیریت می‌شود. به این ترتیب، کارگران بزرگ‌ترین سهام‌داران در بسیاری از شرکت‌های بزرگ محسوب می‌شوند. کارگران این اختیار را دارند که سود سهم خود را بگیرند اما بخش عمده‌ای از آن در دست دولت خواهد بود. خزانه‌داری تصمیم‌گیری می‌کند که پول‌ها در کدام صنایع هزینه شود.

یکی دیگر از برنامه‌های او افزایش حداقل دستمزد برای 60 درصد از کارگران زیر 25 سال است. این بسته نشان می‌دهد که قدرت نه تنها به کارگران بلکه به دولت‌ و اتحادیه‌ها هم منتقل می‌شود.

حزب محافظه‌کار انگلیس هم با روندی آهسته‌تر ایده‌های خاص خود را در مورد مسائل سیاسی و اقتصادی کشور ارائه داده است.

به نظر می‌رسد، بریتانیا سرانجام به مبارزه مطالباتی که نتیجه رفراندوم خروج از اتحادیه اروپا بود، رسیده است. این روند می‌تواند فرصت‌های بسیاری به وجود آورد اما در عین حال ریسک‌های فراوانی هم در پی دارد. زمان آن فرا رسیده تا آنهایی که آینده‌ای که حزب کارگر به تصویر می‌کشد را مطلوب نمی‌دانند، خود درباره آینده کشورشان تعمق کنند.