مجلس در آستانه سقوط به ورطه لمپنیسم / اقتدار رییس مجلس کجاست؟
هفته‌های اخیر، صحن علنی مجلس بیش از آن که عرصه تضارب آرا، تصمیم‌سازی کلان و حل مسائل اساسی کشور باشد، به فضایی پرتنش، مملو از فریادهای توخالی و رادیکال تبدیل شده است.
در این میان، مدیریت مجلس توسط رئیس مجلس که پنجمین سال ریاست خود را سپری می‌کند، در برابر این وضعیت تا حدی سکوت اختیار کرده است؛ سکوتی که می‌تواند به دو شکل تفسیر شود: یا نشانه رضایت است، یا حاکی از ناتوانی در اداره مجلس.
هرچند قالیباف برخی اوقات واکنش هایی به طیف رادیکال مجلس نشان داده و از سوی آن ها دیکتاتور خطاب شده است ولی استمرار این حواشی نیاز به مدیریتی دقیق‌تر و هوشمندانه‌تر دارد.
نزاع‌طلبان در صحن علنی؛ قالیباف در حاشیه؟
در یک ماه گذشته، بارها و بارها شاهد بوده‌ایم که نمایندگان مجلس، بدون رعایت حداقل آداب گفت‌وگو، از الفاظی مانند «غلط می‌کند»، «بیجا کرده» و دیگر عبارات توهین‌آمیز استفاده کرده‌اند. این ادبیات نه‌تنها شأن مجلس را زیر سوال می‌برد، بلکه به‌طور مستقیم کنترل و اقتدار مدیریتی ریاست مجلس در مواجهه با رفتارهای نمایندگان را زیر سوال می‌برد. در شرایطی که چنین ادبیاتی از صحن مجلس به بیرون درز می‌کند، افکار عمومی حق دارند از خود بپرسند که آیا قالیباف از این وضعیت خشنود است؟
یا آیا نزاع‌طلبان عامدانه تلاش دارند تا چهره مجلس را مخدوش کرده و رئیس آن را ناتوان از مدیریت این نهاد نشان دهند؟ در هر دو صورت، آن چه مسلم است، عدم برخورد جدی و مقتدرانه از سوی مدیریت مجلس است که این هرج‌ومرج کلامی را تسهیل کرده و به‌نوعی، به این رویه مشروعیت بخشیده است. قالیباف نباید از واکنش این قشر رادیکال به اقتدار مدیریتی خود ترسی داشته باشد و باید با اقتدار و مدیریتی هوشمندانه نگذارد چهره مجلس توسط این گروه در بین اذهان جامعه خراب شود.
سکوتی که نشانه ضعف است
عدم واکنش صریح و قاطع قالیباف در برابر این رفتارها، علاوه بر آن که مجلس را به صحنه‌ای برای نمایش نزاع‌های شخصی و جناحی تبدیل می‌کند، خود او را نیز در معرض آسیب‌های جدی سیاسی قرار داده است. وقتی رئیس مجلس نسبت به توهین‌های نمایندگان در قبال مقامات دولتی بی‌تفاوت است، این بی‌تفاوتی نه‌تنها نشانه‌ای از تساهل و تسامح نیست، بلکه به‌عنوان نشانه‌ای از ضعف مدیریتی و ناتوانی در کنترل جلسات برداشت می‌شود.
این وضعیت، ۳ پیامد مشخص به همراه دارد:
* بی‌اعتبار شدن مجلس در میان افکار عمومی: مجلسی که باید الگوی قانون‌مداری و اخلاق سیاسی باشد، به محلی برای تسویه‌حساب‌های شخصی و جناحی تنزل می‌یابد.
* کاهش اقتدار قالیباف به‌عنوان رئیس مجلس: او که سال‌ها تلاش کرده است تصویری مقتدر از خود ارائه دهد، اکنون در برابر نمایندگانی که به‌شدت هتاک و بی‌پروا شده‌اند، دست‌بسته و منفعل ظاهر می‌شود.
* تقویت این تلقی که قالیباف قادر به کنترل مجلس نیست و شاید حتی برخی از این رفتارها را تلویحاً تایید می‌کند.
یک رئیس مجلس مقتدر باید به‌محض مشاهده چنین ادبیاتی، فوراً واکنش نشان دهد، تذکر دهد و اجازه ندهد مجلس به فضای فحاشی سیاسی تبدیل شود. او باید حداقل در تریبون رسمی بر لزوم حفظ حرمت مسئولان و ادبیات محترمانه تاکید کند. اگر قالیباف در این امر کوتاهی کند، نه‌تنها کنترل مجلس از دستش خارج خواهد شد، بلکه خود او نیز به‌عنوان یکی از عوامل عادی‌سازی این رویه شناخته خواهد شد.
هزینه های یک سکوت نابهنگام
اگر رئیس مجلس همچنان نسبت به این اتفاقات بی‌اعتنا بماند، هزینه‌های سیاسی این انفعال، تنها متوجه جایگاه او نخواهد بود، بلکه به کل مجلس و حتی کلیت حاکمیت ضربه خواهد زد. پیامدهای این وضعیت را می‌توان در چند محور خلاصه کرد:
* افزایش دلسردی عمومی نسبت به عملکرد مجلس: مردمی که مشکلات معیشتی و اقتصادی دارند، وقتی ببینند که نمایندگانشان به‌جای حل مشکلات اساسی کشور، به فحاشی و درگیری مشغول هستند، بیشتر از گذشته از این نهاد ناامید می‌شوند.
* باز شدن فضا برای تندروها و کاهش فضای عقلانیت در مجلس: این رویه، میدان را برای افراط‌گرایان سیاسی که به‌دنبال جنجال و هیاهو هستند، بازتر می‌کند و صدای عقلای مجلس را خاموش می‌سازد.
* تضعیف جایگاه قالیباف در انتخابات‌های آینده: چه در صورت نامزدی مجدد برای ریاست مجلس و چه در انتخابات ریاست‌جمهوری، این ضعف مدیریتی می‌تواند یک نقطه ضعف بزرگ در کارنامه او باشد.
نهاد مجلس نباید به محل گسترش ادبیات لمپنیسم و خشونت کلامی تبدیل شود. رئیس مجلس باید بدون لکنت، در برابر این روند بایستد و با صدای بلند اعلام کند که «فحاشی، ادبیات مجلس شورای اسلامی نیست.» آیا قالیباف تصمیم رویارویی سخت با این جریان را دارد؟
نظرات