به گزارش تجارت نیوز، آسیا طی نیمقرن گذشته یکی از قابل توجهترین تحولات شهری را تجربه کرده است. شهرهایی که زمانی اندازه متوسطی داشتند، اکنون به مناطق کلانشهری تبدیل شدهاند که جمعیت آنها با جمعیت برخی کشورها برابری میکند. برای مثال جاکارتا و مناطق اطراف آن یکی از بزرگترین مناطق کلانشهری جهان را تشکیل میدهند که بیش از ۳۰ میلیون نفر جمعیت دارد.
با این که کریدورهای ساحلی و حوضههای رودخانهای به شدت توسعه یافتهاند، مناطق داخلی وسیع همچنان کمساختوساز باقی ماندهاند و تضاد چشمگیری در سراسر این قاره ایجاد کردهاند.
بخشهای وسیعی از آسیای مرکزی و مناطق کوهستانی همچنان بهصورت پراکنده توسعه یافتهاند و ساختوساز زیادی در آنها صورت نگرفته است. تصویر بالا، قاره آسیا در سال 1975 را نشان میدهد. اینفوگرافی پایین نیز 50 سال بعد همین قاره، یعنی اکنون را به تصویر کشیده است.
آسیا بر رتبهبندی جهانی کلانشهرها تسلط دارد
توکیو همچنان بزرگترین منطقه کلانشهری جهان است و بیش از ۳۷ میلیون نفر را در خود جای داده است. دهلی نیز با جمعیتی حدود ۳۵ میلیون نفر در رتبه دوم قرار دارد. شانگهای، داکا، پکن و بمبئی نیز هرکدام جمعیتی بیش از ۲۰ میلیون نفر دارند.
شهرنشینی در آسیا چشمگیرترین تحول جهانی را رقم زده است. این اتفاق بهطوری افتاده است که کلانشهرهایی مانند شانگهای، دهلی و جاکارتا به مناطق شهری وسیع تبدیل شدهاند و میلیونها نفر را در خود جای دادهاند.
جاکارتا و ظهور مناطق شهری عظیم
منطقه بزرگ جاکارتا اکنون یکی از بزرگترین مناطق شهری پیوسته جهان را تشکیل میدهد و بیش از ۳۰ میلیون نفر جمعیت دارد. این رشد، حاصل دههها مهاجرت به سمت مراکز اقتصادی در اندونزی است.
الگوهای مشابهی در دلتا رودخانه مروارید چین (Pearl River Delta) و در کریدورهای اصلی هند دیده میشود. در آنجا شهرهای مجاور به مناطق کلانشهری واحدی تبدیل شدهاند. این مناطق کلانشهری ویژگی بارز توسعه مدرن در آسیا را نشان میدهند؛ گسترش شهرها به سمت بیرون است تا زمانی که با شهر بعدی ادغام شوند.
کمربند شهری
از لاهور تا داکا، دشت گنگ-ایندوس به یکی از پرجمعیتترین کریدورهای شهری در جهان تبدیل شده است.
شهرهایی مانند دهلی، کلکته، داکا و لاهور یک زنجیره تقریبا پیوسته از توسعه شهری را شکل دادهاند که با زمینهای حاصلخیز و سیستمهای رودخانهای اصلی پشتیبانی میشود. در مقابل، مناطق کوهستانی مانند تبت، هیمالیا و آسیای مرکزی همچنان سبک شهری ضعیفی دارند و کمجمعیت باقی ماندهاند.
شهرنشینی در آسیا نه تنها الگوهای سکونت انسانی را تغییر داده، بلکه تاثیرات عمدهای بر اقتصاد، محیط زیست و ساختار اجتماعی این قاره داشته است. این روند همچنان ادامه دارد و آینده شهرهای آسیایی را به شکلی غیرقابل پیشبینی رقم میزند.
