به گزارش تجارت نیوز، ذخایر بانک مرکزی را می‌توان سپر مالی هر کشور دانست که از ارزهای خارجی، طلا و سایر دارایی‌های نقدشونده تشکیل شده است. این ذخایر نقش مهمی در تثبیت ارزش پول ملی و مدیریت بحران‌های مالی ایفا می‌کنند. در اینفوگرافی این گزارش، پنجاه کشوری که بیشترین ذخایر بانک مرکزی را در جهان دارند به نمایش گذاشته شده‌اند تا دید بهتری از توازن مالی جهانی ارائه شود.
ذخایر بانک‌های مرکزی از عوامل حیاتی در ثبات اقتصاد جهانی محسوب می‌شوند، چرا که به کشورها کمک می‌کنند تا تعهدات خود در تراز پرداخت‌ها را انجام دهند و در برابر شوک‌های اقتصادی یا ژئوپلیتیکی مقاومت کنند. ده کشور نخست در مجموع حدود ۹.۴ تریلیون دلار ذخیره ارزی و طلای خود را نگهداری می‌کنند که بیش از ۶۰ درصد از کل ذخایر جهانی را تشکیل می‌دهد.
منبع داده‌های این تصویر، کتاب مرجع «The World Factbook» است که ارزش ذخایر (ارز خارجی و طلا) نگهداری‌شده توسط بانک‌های مرکزی جهان تا سال ۲۰۲۴ را مقایسه کرده است. میزان این ذخایر تعیین می‌کند که اقتصادها تا چه اندازه در برابر شوک‌ها مقاوم هستند و چه میزان نفوذی در بازارهای جهانی دارند.
بزرگ‌ترین دارنده ذخایر ارزی در جهان
بر اساس برآوردهای «The World Factbook»، چین با ۳.۵ تریلیون دلار ذخیره بانک مرکزی، با اختلاف بسیار بیشتر از هر کشور دیگری دارایی ارزی دارد. طبق گزارش «The Economics Review»، دلیل این موضوع، مازادهای تجاری پایدار چین است که باعث می‌شود ارز خارجی بیشتری به کشور وارد شود تا خارج گردد.
برای جلوگیری از افزایش سریع ارزش یوان (RMB)، بانک خلق چین (PBC) در بازارهای ارز خارجی مداخله می‌کند و با خرید ارزهای دیگر، پول را به گردش درمی‌آورد که البته می‌تواند خطر تورم را نیز ایجاد کند.
سیاست استریل‌سازی
برای جبران این فشار تورمی، چین از سیاستی به نام «استریل‌سازی» استفاده می‌کند. در این سیاست، بانک مرکزی اقداماتی در جهت مخالف مداخله اولیه انجام می‌دهد تا تاثیر آن بر پایه پولی را خنثی کند.
به عنوان مثال، اگر بانک خلق چین ابتدا در بازار ارز مداخله کرده و ذخایر خارجی مازاد را با یوان خریداری کند، در مرحله استریل‌سازی، سیاست پولی انقباضی مانند فروش اوراق در بازار آزاد یا افزایش نسبت سپرده قانونی را اجرا می‌کند. این کار باعث کاهش دارایی‌های داخلی خالص در ترازنامه بانک خلق چین و کاهش بدهی‌ها می‌شود و در نتیجه، از گسترش بیش از حد نقدینگی جلوگیری می‌کند.
سوئیس چرا رتبه چهارم شد؟
پس از بحران مالی جهانی سال ۲۰۰۸، تقاضا برای فرانک سوئیس به عنوان ارزی امن به شدت افزایش یافت و این امر موجب شد ارزش فرانک بالا برود. این افزایش سریع ارزش فرانک مشکل‌ساز بود، زیرا باعث ارزان‌تر شدن واردات و کاهش سطح عمومی قیمت‌ها می‌شد که خطر «کاهش تورم» یا همان «دِفلاسیون» را در پی داشت.
برای مقابله با این خطر، بانک ملی سوئیس (SNB) مقادیر زیادی ارز خارجی خرید تا سرعت افزایش ارزش فرانک را کاهش دهد اما همین اقدام باعث افزایش چشمگیر ذخایر ارزی آن شد. در سال‌های اخیر، این بانک از ذخایر ارزی خود برای مهار فشارهای تورمی استفاده کرده است. هنگامی که بانک‌های مرکزی ارز خارجی خود را می‌فروشند، تقاضا برای پول ملی افزایش یافته و ارزش آن تقویت می‌شود. این امر باعث ارزان‌تر شدن واردات، کاهش نرخ رشد قیمت‌ها و بازگرداندن تورم به سطح هدف‌گذاری‌شده می‌گردد.
