«ایران بسیار بد رفتار کرده است. آنها توان هستهای خود را از بین بردند؛ این ظرفیت که ظرف سه یا چهار هفته میتوانست شکل بگیرد، بهطور کامل نابود شد، آن را کاملاً ویران کردند. آژانس انرژی اتمی گفته که آن مکان بهطور کامل نابود شده است.اکنون میتوانند دوباره شروع کنند، اما در مکانهای دیگری چون سایتهای قبلی هدف قرار گرفته بودند.»
رسانه آمریکایی در تلاشی برای توضیح چگونگی رسیدن به جنگ تحمیلی دوم علیه ایران، به روایتی درباره اقدامات ستیزهجویانه آمریکا علیه ایران، ادعاهای بیاساس رژیم صهیونیستی و شخص نتانیاهو پرداخته است.
چهارشنبه، ۳۰ ژوئن ۲۰۲۵ ( ۸ مرداد ۱۴۰۴) به تاریخ جدیدی در رابطه پرفراز و فرود میان ایران و ایالات متحده آمریکا تبدیل شد. وزارت خزانهداری ایالات متحده آمریکا با صدور بیانیهای از وضع بزرگترین اقدام تحریمی علیه ایران از سال ۲۰۱۸ تاکنون خبر داد.
تصمیمات راهبردی آمریکا و سایر کشورها برای صرفهجویی در هزینه و حفظ محیط زیست، زمینه را برای پیشروی چین فراهم ساخت. تا اوایل دهه ۲۰۲۰، چین تقریبا کنترل کامل بازار جهانی گالیوم، ژرمانیم و عناصر نادر را در دست داشت.
اگرچه حجم نفت نامیبیا کمتر از آن چیزی است که حامیانش انتظار داشتند، اما هنوز میتوان تولید روزانهای حدود ۳۰۰ تا ۴۰۰ هزار بشکه را تا اواسط دهه ۲۰۳۰ متصور شد. در مقایسه با گویان، این رقم کمتر است؛ اما در جهانی که حوزههای جدید تولید نفت کمیاب شدهاند، این پیشرفت همچنان مهم است.
سفیر چین در تهران در واکنش به فشارهای آمریکا به چین برای بر عدم خرید نفت از ایران و روسیه و اعمال افزایش تعرفه به پکن خاطرنشان کرد: چین با تحریمهای یک جانبهگرایی آمریکا مخالف است و تجارت عادی میان چین و ایران تحت تاثیر منفی این اقدامات قرار نمیگیرد.
چرخش ناگهانی دهلینو در برابر پکن ناشی از ضعف یا فقدان اراده ملی نیست، بلکه نتیجه بازگشت دونالد ترامپ است؛ رئیسجمهوری که با تاکید بر دیپلماسی «اول آمریکا»، پوشش راهبردی هند را تحت شعاع قرار داده است.
منطقی که پشت تصمیم پاکستان نهفته احتمالا برآمده از محاسبات کوتاهمدت اقتصادی، فشارهای سیاسی داخلی و تلاش برای افزایش نفوذ در افغانستان است. اما این محاسبه، از منظر راهبردی اشتباه است.
تجارت، همچنان یکی از ارکان اصلی روابط میان اتحادیه اروپا و امارات محسوب میشود؛ پایهای که با حصول توافقنامه تجارت آزاد، میتواند بهطور قابلتوجهی تقویت شود.
یکی از پروژههای چینی در تانزانیا ساخت راهآهن است که هدف از تعریف آن اتصال این بازیگر به کشورهای همسایه یعنی بوروندی، رواندا و جمهوری دموکراتیک کنگو است و تانزانیا را به یک مرکز تجاری در شرق آفریقا تبدیل میکند.
