اگر واژهای عربی مثل «عشق» را در فارسی درنظر بگیریم و بخواهیم آن را از زبان حذف و «مهر» را بهجای آن بگذاریم، دیگر در برخی موارد قابلبیان نیست. واژههای «محبت»، «مِهر»، «عشق» و «دوستی» هر یک در بافت خود معنا میدهند؛ بنابراین، وامگیری از واژگان دیگر زبانها امری طبیعی است، اما نباید از حد متعارف خارج شود.
