اینجا مال‌ملاست، روستایی در قلب زاگرس، خیابان‌هایش خلوت و چند ماهی‌ست که خبری از هیاهوی مردم پرتکاپویش نیست، زمین‌های کشاورزی بدون کشت رها شده‌اند و چوپان روستا هم به دلیل نبود دام از کار بیکار شده است.
بورس تهران طی معاملات روز سه‌شنبه سنگین‌ترین افت از ۵ شهریورماه را تجربه کرد و به قعر ابرکانال ۴/ ۱ میلیون واحد نزول کرد. این کاهش ۸/ ۳ درصدی ماحصل افت ۹۰ درصد از نمادهای معاملاتی و صف‌نشینی ۴۵۰۰ میلیارد تومانی در سمت فروش سهام بود. ضمن آنکه سهامداران حقیقی سومین خروج سنگین در تاریخ بازار سهام را رقم زدند.
در حالی که سهامداران خود را برای رسیدن شاخص کل به محدوده یک میلیون و 800 هزار واحدی آماده می‌کردند، غافلگیر شدند. شاخص کل افت بی‌سابقه‌ای را طی دو روز گذشته تجربه کرد و شاخص به یک میلیون و 400 هزار واحد رسید. اما دلیل این افت ناگهانی چیست؟
زمانی که بازار دچار ریزش یا رکود شدید می‌شود چه باید کرد؟ آیا باید دست به خطر بزنیم و خلاف جریان کلی بازار عمل کنیم یا نه، ببینیم رفتار جمعی چیست و ما هم با جمع پیش برویم؟ در جریان ریزش‌های اخیر رفتار درست کدام بود؟
بازار سرمایه در هفت ماه گذشته هم روی خوش خود را به مردم نشان داد و هم روی ناخوشش را. ظرف هفت ماه گذشته شاخص کل بازار تا دو میلیون واحد پیش رفت و حالا با ۸۰۰ هزار واحد افت، به کانال یک میلیون و ۲۰۰ هزار واحدی رسیده است. مشکل کجاست؟ آیا ما اکنون شاهد خالی شدن حباب بورسیم؟
بورس تهران اکنون بیش از ۲۰ درصد از سقف اخیر خود عقب نشست تا عنوان بازار خرسی را در اختیار گیرد، پیش از این آخرین باری که بورس تهران به فاز خرسی وارد شد، پاییز سال ۹۷ بود که البته بعد از ۵۵ روز معاملاتی رقم خورد.
در حالی که پیش‌بینی می‌شد خبر عرضه دارا دوم در شهریور ماه باعث افزایش شاخص بورس شود اما شاخص بورس حدود 13 هزار واحد ریزش کرد. برخی میگویند دستکاری دولت در بازار دلیل ریزش است، برخی میگویند تازه‌واردها مقصرند و برخی هم سهام عدالت را عامل ریزش شاخص می‌دانند.
ریزش ۱۳ و ۶۵ هزار واحدی شاخص بورس طی دو روز، این سوال را در بین سهامداران ایجاد کرده که ریزش بورس تا چه زمانی ادامه دارد؟ سهامداران واکنش های متفاوتی به این سوال داشته‌اند.
