امیرحسین جعفری/ به گزارش تجارت نیوز، نگاهی گذرا به تجربه استارتاپ‌های استانی با پایتخت حتی در میان کلانشهر‌هایی مانند اصفهان و شیراز، نشان می‌دهد که پایتخت‌نشینان از بستر‌های بهتر و گسترده‌تری برای ارائه خدمات، دسترسی به مشتری کلان و شرکت‌های سرمایه گذار برخوردارند که زیر مجموعه عوامل اقتصادی و حجم پول قرار می‌گیرد.

به عبارت دیگر، میزان ثروت جاری در استارتاپ‌های پایتخت در مواردی بیشتر از کلانشهر‌ها و شهرستان‌هاست. در واقع، عامل اقتصاد در این میان می‌تواند فرصت‌های قابل توجهی را برای استارتاپ‌های تهرانی ایجاد کند؛ هرچند با این وجود هم خلاقیت را نمی‌توان محدود به مرز‌ها کرد.

در کنار عامل حجم منابع اقتصادی، دسترسی به ابزار‌های اقتصادی نیز یکی از تفاوت‌های مهم میان تهران و شهرستان‌هاست؛ ابزار‌هایی از جنس جابه‌جایی مالی خارج و داخل کشور، صرافی‌ها و شرکت‌های اعتباری.

دسترسی استارتاپ‌های تهرانی به وزارتخانه‌ها و دستگاه‌های دولتی و هلدینگ‌های اقتصادی بخش خصوصی نیز یکی دیگر از تفاوت‌های استارتاپ‌های شهرستانی و پایتخت است که مسلما صدای استارتاپ‌های تهرانی را با رسای بیشتری به گوش مسئولان و سرمایه‌گذاران می‌رساند.

جمعیت و دسترسی آسان‌تر به مشتری

عامل مهمی دیگر در میان تفاوت‌های استارتاپ‌های داخل ایران، مسئله وسعت جمعیت در هر شهر است؛ اگرچه بازهم بستر اینترنت چالش‌های این موضوع را تا حدی حل کرده، اما در مجموع آنچه در صحنه واقعی جامعه وجود دارد، جمعیت متغیر ۱۵ میلیونی تهران با جمعیت ۲.۵ میلیون اصفهان و جمعیت ۲ میلیونی شیراز است که مسلما شانس بیشتری برای تهرانی‌ها به وجود می‌آورد.

عامل جمعیت باعث می‌شود یک استارتاپ تهرانی، به جمعیت هدف بزرگ‌تری دسترسی داشته باشد اما این فرصت به صورت عینی و جغرافیایی از دیگر شهر‌ها دریغ شده است.

گسترش شتاب دهنده‌ها در پایتخت

در این میان، فرصت عظیم تهرانی‌ها برای گسترش شتاب دهنده‌ها نشان می‌دهد، که این نابرابری در سرعت پیشرفت و پیدا کردن شبکه مشتریان و خدمات‌دهی فاصله قابل توجهی ایجاد می‌کند. فاصله‌ای که اگرچه می‌توان با خلاقیت و ایجاد ارتباطات میان منطقه‌ای آن را تا حدی کم کرد، اما تفاوت ابزار و بستر همواره عامل قابل توجهی در مقایسه استارتاپ‌هاست.

علاوه بر حجم جمعیت، تفاوت‌ها فرهنگ شهری را نیز می‌توان تا حدی در انواع تضاد‌های استارتاپ‌ها در نظر گرفت. در واقع، تفاوت‌هایی از جنس عدم آشنایی کامل ساکنان برخی کلانشهر‌ها و شهرستان‌ها نسبت به کارکرد استارتاپ‌ها و همراهی با آنها، عدم اقناع عمومی برای سرمایه‌گذاری در این حوزه و اطمینان برای بازگشت سرمایه و در نهایت میزان کمتر همه‌پذیری استفاده خدماتی از اینترنت در برخی شهرستان‌ها نسبت به تهران، دسترسی استارتاپ‌ها به مشتریان بالقوه را کاهش می‌دهد.

تسری همین الگو به تفاوت استارتاپ‌های ایرانی و خارجی

این تفاوت‌ها اگرچه در بستر داخل کشور و میان اکوسیستم استارتاپی در تهران و شهرهای دیگر بررسی شد، اما با همین الگو می‌توان تفاوت‌های معنادار میان استارتاپ‌های داخل ایران با کشور‌های مختلف را بدست آورد که در نهایت یکی از انگیزه‌های مهم برای مهاجرت استارتاپ‌ها در دو سال اخیر به کشور‌های منطقه و اروپا بوده است.

هرچند شاید در این بین برخی ایراد بگیرند که کشور‌های منطقه از جمعیت کمتری نسبت به ایران برخوردارند، اما مسئله صرفا نگاه تک قطبی به تفاوت‌های استارتاپ‌ها در جغرافیای مخلتف نیست، بلکه این عامل تنها یکی از عوامل مهم در تفاوت فرصت‌ها میان استارتاپ هاست. در این میان، عوامل مهم دیگری را نیز باید در نظر گرفت؛ از جمله سرعت و کیفیت قابل توجه اینترنت در کشور‌های مختلف و عدم درگیری آنها با محدودیت‌هایی که در اقتصاد ایران مرسوم است.