به گزارش تجارت نیوز، مساله تامین مالی در صنعت نفت کشور بسیار حیاتی است. بسیاری از پروژه‌های توسعه‌ای صنعت نفت از جمله توسعه میادین مشترک نفت و گاز نیازمند سرمایه‌گذاری است. با این که موانع جدی در این زمینه وجود دارد، اما باید گفت موضوع توقف پروژه‌های نفتی تنها مربوط به تامین مالی نیست.
به عنوان مثال، وزارت نفت در ۲۲ بهمن 1403 از انعقاد بزرگ‌ترین قرارداد تاریخ صنعت نفت ایران خبر داد. بر اساس این توافق، قرار بود با تخصیص ۱۷ میلیارد دلار از محل صندوق توسعه ملی و با محوریت شرکت مپنا و قرارگاه خاتم‌الانبیا، عملیات فشارافزایی در پارس جنوبی آغاز شود. با این حال، پس از گذشت نزدیک به یک سال، گزارش شفافی از پیشرفت اجرایی پروژه منتشر نشده است.
باید پرسید موانع موجود بر سر راه پیشبرد این پروژه‌ها چیست و چرا به سرانجام نمی‌رسند؟
آن‌چه برای افرادی که در حوزه انرژی فعالیت می‌کنند اولویت است، الزاما از نظر سایر دستگاه‌ها اولویت نیست
امیر مقیسه، مدیر سرمایه‌گذاری و کسب‌وکار شرکت ملی نفت ایران، در گفت‌وگو با تجارت‌نیوز عنوان کرد: نکته‌ای که در خصوص طرح‌های توسعه‌ای وجود دارد این است که آن‌چه برای من و شما که در حوزه‌ی انرژی فعالیت می‌کنیم اولویت است، الزاما از نظر سایر دستگاه‌ها اولویت نیست. به همین دلیل است که باید یک همبستگی و وحدت ادبیاتی در کشور شکل بگیرد.
هفته آینده شورای اقتصاد تشکیل جلسه می‌دهد و موضوع فشارافزایی را مصوب می‌کند
وی ادامه داد: الان چند ماه است که در شورای اقتصاد حضور داریم. البته هفته آینده قرار است شورای اقتصاد تشکیل جلسه بدهد و موضوع فشارافزایی را مصوب کند. من منکر ضعف‌های شرکت نفت نیستم. شرکت ملی نفت هم دولتی است و مثل بقیه سازمان‌های دولتی، لَخت و کند است و درصدی از فلجی را دارد. من همه این‌ها را قبول دارم. اما هر کسی باید سهم خودش را بپذیرد. یک نفر در این میان مقصر نبوده؛ مجموعه‌ای از عوامل دست به دست هم داده‌اند تا به نقطه‌ای برسیم که امروز در آن قرار داریم. با یک کلکسیون ناترازی روبه‌رو هستیم که شرکت نفت به‌تنهایی مسبب آن نبوده است.
نهادهای دیگر آمدند و هر روز حلقه را برای شرکت ملی نفت تنگ‌تر کردند
مقیسه توضیح داد: زمانی آرامکو به شرکت ملی نفت حسادت می‌کرد؛ اما امروز به جایی رسیده که وقتی لوگوی آن را ببیند، می‌ترسد. خود شرکت ملی نفت این کار را نکرده‌است. نهادهای دیگر آمدند و هر روز حلقه را برای شرکت ملی نفت تنگ‌تر کردند. درآمدها را قیچی کردند، دست شرکت ملی نفت را بستند و در واگذاری‌های شرکت ملی نفت اعمال نفوذ کردند. مقصر این موضوعات شرکت ملی نفت نیست.
دیگران پشت شرکت ملی نفت پنهان شدند
مدیر سرمایه‌گذاری شرکت ملی نفت گفت: اگر دست شرکت نفت بود، قرارداد کرسنت را به هم نمی‌زد، قرارداد شرکت توتال را زودتر از سال ۱۳۹۷ منعقد می‌کرد. اگر اختیار داشت شرکت شل را برای توسعه میادین مشترک و شرکت مرسک را برای توسعه لایه‌های نفتی می‌پذیرفت. دست شرکت ملی نفت نبود، دیگران پشت شرکت ملی نفت پنهان شدند.
وی در نهایت عنوان کرد: حرف من این است که هر کس باید مسئولیت خود را به اندازه سهم خود بپذیرد. این‌که فقط یک نفر را، یعنی شرکت نفت را، مقصر بدانیم درست نیست. اما یک نکته را باید یادآور شوم. شرکت نفت، یک دارایی «ملی» است؛ خود شرکت و لوگوی آن برای مردم است. تا امروز اگر اوراقی منتشر شود و بالای آن لوگوی شرکت ملی نفت باشد، مردم به آن اعتماد می‌کنند؛ چون اعتبارِ شرکت ملی نفت، اعتبارِ مردم و تاریخی است.
برای مطالعه بیشتر گزارش خصوصی‌سازی شرکت ملی نفت ایران به نام مردم یا به کام گروه‌های ذی‌نفع؟! را در تجارت‌نیوز بخوانید.
