به گزارش تجارت‌نیوز، «اینجا ما روی لبه دیواریم، یک تلنگر لازم است تا از دیوار بیفتیم.» این گفته یکی از رزیدنت‌هایی است که می‌گوید در شوک مرگ زنجیرهای اخیر دستیارهای پزشکی است. با نگرانی صحبت می‌کند و می‌گوید نام من را در گزارش ننویسید: «نمی‌خواهم برای یک مصاحبه مجبور شوم یک یا دو سال تعلیق شوم و سختی‌های این دوره را دوباره تحمل کنم.»
او می‌گوید: «تصور کنید ۷ سال عمومی، آزمون تخصصی، دوره رزیدنتی، بعد از آن طرح‌های دوساله‌ای که معلوم نیست در کدام شهر باشد… همه و همه را در کنار هم بگذارید می‌بینید نیمی از عمر ما برای رسیدن به پزشکی می‌گذرد ولی در همین دوران از کمترین حقوق و شرایط عادی کاری محروم هستیم.»
در طول دو هفته گذشته مرگ چند دستیار پزشکی رسانه‌ای شد. هنوز از سوی مقامات رسمی و مرتبط علت دقیق مرگ آنها تایید و اعلام نشده اما برخی حرف از خودکشی می‌زنند. علی نیکجو، متخصص روانپزشکی و عضو شورای مرکزی انجمن اسلامی جامعه پزشکی ایران در توییتی در این مورد نوشت: «خودکشی سریالی رزیدنت‌ها فاجعه‌ای دردناک است. سرمایه‌های ملی این مملکت یا رفته‌اند یا در گوشه‌ای مچاله شده‌اند یا با چنگ و دندان، زندگی سخت‌تر از همیشه را تاب می‌آورند یا چنین تراژیک به مرگ خود خاتمه می‌دهند.»
پرداخت خسارت در صورت مرگ رزیدنت!
رزیدنت‌ها مجبور به تحمل شرایط و اتمام این دوره هستند. آنها بعد از قبولی در آزمون تخصصی، باید تعهدنامه‌ای امضا کنند و ضمانت بدهند که اگر شخص تحت هر شرایطی نتواند دوره خود را تمام کند، باید دو برابر هزینه تحصیل خسارت پرداخت کند. حتی اگر این دوره به دلیل مرگ ناتمام مانده باشد!
این بند از تعهدنامه اعتراض بسیاری از رزیدنت‌ها را در پی داشته است. آنها می‌گویند: «بعد از مرگمان هم باید خسارت بدهیم!» البته اگر در همان ماه اول انصراف دهند مشمول پرداخت هزینه نمی‌شوند. یکی از رزیدنت‌ها به تجارت‌نیوز می‌گوید: «اگر همین پرداخت هزینه نبود تاکنون صدبار انصراف داده بودم! پولی ندارم و نمی‌توانم.»
دوره دستاری پزشکی به طور میانگین چهار ساله است، اما آنطور که رزیدنت‌ها به تجارت‌نیوز می‌گویند سال اولی‌ها بیشترین فشار کاری را متحمل می‌شوند. هر چه بالاتر بروند فشار کاری کمتر می‌شود، گرچه سختی‌ها هنوز وجود دارد.
ساعت از نیمه شب گذشته است. حدود ساعت ۱ صبح است که فرصت حرف زدن پیدا می‌کند. می‌گوید: «در طول روز وقت ندارم، الان هم هر لحظه ممکن است صدایم بزنند. نه خواب داریم نه خوراک. از ۶ صبح اینجا هستم تا فردا ساعت ۱۴. بعد هم با یک استراحت چند ساعته برمی‌گردم و دوباره همین وضع است.»
این رزیدنت به تجارت‌نیوز می‌گوید: «تا همین چند ماه پیش حقوقمان دو میلیون تومان بود، حالا شده سه میلیون. خودم متاهل هستم، فرزند هم دارم. سه میلیون را به کدام زخم زندگی می‌توان زد؟ این مقدار کم هم به اسم حق‌الزحمه دستیاری پرداخت می‌شود. به اسم حقوق نمی‌دهند که شامل بیمه تامین اجتماعی نشویم. یعنی حتی بیمه هم نداریم.»
حقوق سه میلیون تومانی در حالی است که براساس تعهدهایی که از رزیدنت‌ها می‌گیرند فرد اجازه ندارد در طول دوره آموزشی خود بیرون از بیمارستان کار کند. البته خودشان می‌گویند حتی اگر اجازه کار در بیرون را داشته باشیم وقت نداریم. به طور معمول هر رزیدنت ۱۵ کشیک در ماه دارد. البته اگر خوش شانس باشد و از سوی استاد کشیک اضافه نخورد!
افسردگی شایع در بین دانشجویان پزشکی
رزیدنت‌ها می‌گویند افسردگی دیگر برای ما بیماری حساب نمی‌شود، آنقدر که رایج است! امیر یکی از رزیدنت‌های دولتی است که به تجارت‌نیوز می‌گوید: « افسردگی در بین ما معمول است. بدون هیچ اغراقی تمام دوستانم داروهای ضد افسردگی استفاده می‌کنند. از دور وضعیت ما خوب است اما واقعیت ماجرای ما این است!»
سعید یکی دیگر از رزیدنت‌ها هم می‌گوید: «بسیاری از اطرافیانم داروهای ضدافسردگی استفاده می‌کنند. برخی هم به سوی اعتیاد کشیده می‌شوند. فشار کاری زیاد باعث می‌شود که دنبال راه فراری از این وضعیت باشند. برخی هم به محض تمام شدن دوره از ایران می‌روند.» آنطور که آنها می‌گویند طلاق و انصراف در میان دستیارهای پزشکی معمول و رایج است.
محمد شریفی مقدم، دبیر کل خانه پرستاران ایران درباره آسیب‌های اجتماعی ناشی از کار کادر درمان به تجارت‌نیوز می‌گوید: «بسیاری از کادر درمان به دلایل فشار کاری زیاد، حقوق کم و استرس ناشی از کار با آسیب‌های اجتماعی زیادی مواجه می‌شوند.»
او می‌گوید: «با تجربه سال‌های کاری و مواجهه با رزیدنت‌ها می‌گویم قشر بسیار مظلومی هستند که استرس بالای ناشی از مسئولیت جان مردم و فشار کاری زیاد را متحمل می‌شوند. برخی از آنها را به بیمارستان‌های خصوصی هم می‌برند بدون پرداخت هزینه‌ای. اگر اعتراضی هم کنند استاد نمره قبولی به آنها نمی‌دهد.»
می‌گویند اسمش دوره آموزشی است. اما ما در حقیقت نیروی کار ارزان هستیم، بیشترین کار و کمترین حقوق! یکی از رزیدنت‌ها به تجارت‌نیوز می‌گوید: «شیفت کاری، خواندن جزوه‌های هزار صفحه‌ای، شرایط بیمارها و تاثیرات روانی آن، نداشتن خواب کافی و… باعث می‌شود آنقدر خسته شویم که روی درمان بیمار هم اثر بگذارد و احتمال خطای پزشکی بیشتر شود.»
حالا با مرگ پشت سر هم سه دستیار پزشکی، بسیاری از پزشکان و رزیدنت‌ها درددلشان را به شبکه‌های اجتماعی آورده‌اند و تجربه‌های تلخ خود را با هشتگ «از رزیدنتی بگو» برای همه روایت می‌کنند.
واقعا مشکل از اینجا نیست.
زندگیامون به کجا‌کششیده میشه؟!
من جوون ۱۹ ساله که تازه اول راهم واسه رسیدن به پزشکی کل زندگیم انرژی گذاشتم و الان که رسیدم به انتخاب رشته،تازه دارم میشنوم اینهمه سختیو!
و واقعا همین اولش موندم!اینهمه سختی واسه کسب رتبه عالی و حالا هم که رسیدم خوشی نداشتم چون تازه دارم میبینم قراره وارد چی بشم!!!
احمق نشی بیایی پزشکی ها همین از مقطع ریپلم از ایران بری یعنی ۱۰۰ هیچ از استاد تمام دق تخصص در ایران جلویی فقط برو
فقط میگم تا اطلاع ثانوی نیاین پزشکی …
قبل ازین هر ظلمی هم که بود بخاطر اعتماد و اون رابطه قشنگی که بین بیمار و پزشک وجود داشت می ارزید …
ولی الان از همه طرف فقط سرخوردگی هست . دیگه نه ارزش مادی داره نه معنوی . واقعا آسون نیست از همه تفریحت و همه جوونیت و همه فرصتای دیگه ای که زندگی بهت میده بگذری و بعد با اینهمه طلب و هجمه های منفی و به دور از واقعیت جامعه رو به رو بشی . ببینی که هیچ ارزشی نداری و همه مردم ذهنیتشون آمادس که هرجا بتونن لهت کنن و با تو مثل دشمن خونیشون باشن . ببینی که یک چهارم این زحمت رو تو هر رشته دیگه ای کشیده بودی الان میتونستی به راحتی مهاجرت کرده باشی ولی توی این رشته حتی فرصت مهاجرتت هم خیلی محدوده و خیلی به سختیه . من و فقط یک چیز نگه میداره اونم ایمانم و امیدم به خداوند هست چون فقط اون هست که از احوالم و از قلبم آگاهه و ترسم از روزیه که این مملکت و این مدیریت خدا رو هم ازم بگیره
عزیزززززم
شرایط رزیدنت ها خوب نیست ساعت کاریشون کم کنید حداقل ماهی ۷ روز اف بدید چرا وزارت بهداشت بررسی نمی کنه
مگر اینا دانشجو نیستند چرا مثل برده باهاشون رقتار میشه توهین بهشون نکنن ساعت کاریشون کم کنن رسانه محترم مدیونی پیگیری کن ما خانواده ها یه عالمه زحمت کشیدیم تا بچه هامون رزیدنت بشن از سر راه که نیاوردیمشون شوخی نیست ۳۲ ساعت و گاهی بیشتر کفش تو پاشونه توی بیمارستان بر بالین بیمارند فشار کاریشون زیاده تعدادکشیک هاشون کم کنن مرخصی هاشون زیاد کنن رزیدنت دانشجو هست نه برده این مشکل رو باید وزارت بهداشت حل کنه با جوون بچه های مردم بازی نکنه این فشار از روی دوش رزیدنت ها برداره
ما مهندسا چی بگیم… بیشترمون نگهبان میشیم یا تعمیرکار..بعضیا هم ماشینی دست و پا میکنیم و اسنپ میریم.. خیلی هنر کنی میری تو یه کار غیر مرتبط ینی عمر تلف.. میری مهندسی، ده سال تا دکتری میخونی با سخت ترین درسا، بعدش خودکشی میکنی..
مهندسی که کاربلد باشه و رزومه ی خوبی داشته باشه هیچوقت بیکار نمیمونه ! هر کشوری هم بره میخوانش ، اون کسی که بیکار مونده یا انگیزه ی کافی نداشته یا محیطی نبوده براش که کار یاد بگیره
فرزندان سفیرا ن ایران با حقو قای میلیونی پدرانشانرهمه در بهترین کشورا زندگی و تحصیل می کنن و بچه های دیگه باید تو ایران افسرده شن
بایدفقط تزریقات بلدباشی ازپزشکی
فقط میتونم بگم خسته نباشید و خدا صبرتون بده که توی این شرایط سخت کرونا کارتون چندبرابر شده،مشکل ما نداشتن یک مرجع کاردرست هست که مردم توی شرایط سخت اینهمه سختی نکشن،تورم کمر تمام مردم رو شکسته،هزینه ها با درآمد نمیخونه
دوستان بحث روی رزیدنت ها(دانشجوی پزشکی)است اونا نه مطب دارن و…
و فقط حمالی میکنن زیر دست پزشک
پزشک هر وقت دلش خواست میاد به مریض سر میزنه و بقیه کارها رو رزیدنت‌ها انجام میدن
الان بحث این است که یا شیفت اونارو کم کنن یا دستمزد شون رو بیشتر کنن
پزشک هایی که به رزیدنت ها ظلم می کنند خودشون یک روز رزیدنت بودند
رزیدنت های فعلی هم پزشکان آینده اند
تو کشورهای مرتجع عربی حداقل حقوق یه کارگر ساده کمتر از ۳۰ میلیون تومان نیست تازه بیمه و مسکن و غذا و بقیه مزایا جدا
اون موقع متخصصان ما اگه تازه کار گیرشون بیاد سه میلیون تومان
بهترین راه آموزش یک زبان خارجی و مهاجرت است
کشور ما دیگر اصلاح پذیر نیست
شما برو،کسی جلوتان رو نگرفته
غصه اونا رو نخورید
فردا که درسشون تموم میشه ماهی پانصد میلیون از مریضای بدبختشون میگیرن
اگه این قشر باهوش و پر تلاش پزشک نمی شدن حتما در عرصه های دیگه هم موفق بودن شاید در تجارت باشن بدون این همه زحمت بیشتر دربیارن جوانی هم بکنن. خود بی استعدادت را با آنها مقایسه نکن . همه جای دنیا با آغوش باز میخواهنشون .
تبریک به شما
فقط برای سیرک باید به چپ میپیچیدی دلقک عزیز
این که دستیاران مجبورند این همه سختی تحمل کنند علتش اینست که وزارت بهداشت ورودی رشته پزشکی را زیاد نمی کند تا مبادا درآمد پزشکان عزیز کم شود.
بار این انحصارطلبی هم روی دوش دستیاران خواهد بود.
میخوای تو هر دارغوزآبادی یه دانشکده پزشکی بزنیم تا کیفیت ارایه خدمات پزشکی به زیر صفر برسه.علت کار زیاد دستیاران این هست که وزارت بهداشت باید نصف بار کاری دستیاران رو بزاره روی دوش متخصصین. ولی چون مجبوره حقوق بالایی(حداقل 15 تا 20 تومن در ماه) به متخصص بده، ترجیح میده 2 ال 3 تومن به دستیار بده و بیمارستان ها رو بچرخونه. این بیگاری و عین بی اخلاقی هست.