پهپادها؛ پرچم‌داران تازه نبردهای مدرن

به گزارش تجارت نیوز، حمله هوایی با هلیکوپتر در اواخر قرن بیستم به نماد میدان نبرد تبدیل شد. هدف ساده اما بلندپروازانه قلمداد می‌شد: فرود آوردن نیروها در عمق خطوط دشمن، مختل کردن فرماندهی، قطع مسیرهای تامین و ایجاد وحشت. با این حال، این رویکرد نیازمند ده‌ها هواپیما، صدها نیروی نظامی، بی‌اثر کردن دفاع‌های هوایی چندلایه و حمله زمینی هماهنگ شده است. این روش همچنین با ریسک بالای تلفات انسانی و هزینه‌های زیاد همراه است.

پاشنه آشیل هلیکوپترها

برای استقرار حتی یک گروه تاکتیکی – تقریبا 600 چترباز – نیاز به 20 تا 40 هلیکوپتر ترابری مانند Mi-8 یا UH-60 است که توسط اسکورت‌های سنگین‌ armed مانند Ka-52، Mi-24 یا AH-64 Apache پشتیبانی می‌شوند. این ماموریت نیازمند سرکوب دفاع‌های هوایی دشمن با استفاده از توپخانه، هواپیماهای جنگنده و جنگ الکترونیک است.

در این میان هزینه‌های چنین کنشگری نیز چشمگیر است. چنین عملیاتی می‌تواند هزینه‌ای بین 20 تا 40 میلیون دلار داشته باشد که شامل هزینه سوخت، مهمات، فرسودگی ماشین‌آلات و آماده‌سازی پرسنل می‌شود. خطرات نیز به‌همان اندازه شدید هستند: سیستم‌های MANPADS و توپ‌های هدایت‌شونده راداری می‌توانند تا 30 درصد از ناوگان هلیکوپتر را در صورتی که دفاع‌های هوایی دشمن بی‌اثر نشود، از بین ببرند. از دست دادن چند هلیکوپتر به همراه نیروهایشان این پتانسیل را دارد تا یک حمله سریع را به یک فاجعه استراتژیک تبدیل کند.

با این حال، این روش نقطه قوت مشخص دارد: تصرف سریع تسهیلات بزرگ که نمی‌توان آنها را از راه دور بی‌اثر کرد. پل‌ها، مراکز ریلی و ستادهای فرماندهی همه به حضور فیزیکی نیاز دارند. وقتی که حمله هلیکوپتری موفق باشد، می‌تواند علاوه بر مختل کردن خطوط تامین، شرایطی برای محاصره کل واحدهای دشمن فراهم کند.

خفه‌سازی بی‌صدای لجستیک

در مقایسه، استفاده از پهپاد به عنوان یک جایگزین کم‌هزینه برای مختل کردن مناطق پشتیبانی دشمن در حال ظهور است. اگرچه پهپادها نمی‌توانند اهداف را به‌طور سنتی تصرف کنند، اما موارد مستند زیادی وجود داشته که در جریانش سربازان تنها با پهپادها مواضع دشمن را هدف قرار دادند.

یک عملیات پهپادی می‌تواند توسط تعدادی اپراتور با کوادکوپترها و مهمات دست‌ساز که قادر به متوقف کردن کاروان‌های تامین هستند، انجام شود. با این حال، اثر این روش در میدان نبرد به طرز شگفت‌آوری مشابه است: لجستیک مناطق پشتیبان به طور کامل متوقف می‌شود و واحدهای جبهه‌ای از سوخت، مهمات و پشتیبانی پزشکی محروم می‌مانند. حتی کوادکوپترهای ساده با بار 1 تا 3 کیلوگرم می‌توانند مین‌های ضدوسیله نقلیه مانند PTM-1 یا PTM-3 را بر روی جاده‌ها، پل‌ها یا نقاط تنگه تا 15 تا 20 کیلومتر پشت جبهه بیندازند.

پهپادهای بزرگ‌تر مانند پهپادهای سوپرکام اوکراین این توان را دارند تا این برد را افزایش دهند و مین‌ها یا بمب‌های کوچک را در اعماق مناطق پشتیبانی دشمن رها کنند. این تاکتیک تدریجی است چرا که در جریانش انفجار کاروان‌های تامین متوقف شده، در حالی که تهدید دائمی باعث می‌شود دشمنان مجبور به تغییر مسیر شوند.

جنگنده‌ای مقرون به صرفه

استفاده از این جنگده (پهپاد)به لحاظ اقتصادی نیز مقرون به صرفه است. یک کمپین مجهز به پهپاد به مدت یک هفته تنها به 10 تا 15 کوادکوپتر سنگین، 50 تا 100 مین و حدود 25 نفر پرسنل نیاز دارد، که هزینه کلی آن بین 1 تا 1.5 میلیون دلار برآورد شده است. این هزینه حدود 30 برابر ارزان‌تر از حمله هلیکوپتری است و تاثیر مشابهی بر لجستیک دارد. تلفات قابل تحمل است؛ جنگ الکترونیک ممکن است برخی از پهپادها را سرنگون کند، اما بسیاری از این پرنده‌ها در امان هستند، در حالی که اپراتورها از نبرد فاصله و در جایی امن قرار دارند.