تامین مالی جمعی، مردمی‌سازی و مشارکت مردم در صنعت نفت، جدیدترین ایده‌ای است که توسط وزارت نفت مطرح شده است. این ایده می‌تواند یکی از مترقی‌ترین اقدامات برای یک کشور نفتی باشد، اما مشکلات نهادی و کلان اقتصادی و سیاسی ایران، منجر به بروز ملاحظات بسیاری در مورد این ایده می‌شوند. آیا صنعت نفت ایران اجازه به‌سرانجام رسیدن مزایای تامین مالی جمعی را میدهد؟
رویداد تحول در سرمایه‌گذاری و توسعه در بالادست نفت و گاز با هدف معرفی بیش از ۲۰۰ فرصت سرمایه‌گذاری در ماه جاری برگزار شد. زهرا ستاری‌نسب، مسئول پروژه‌های بالادستی شرکت ملی نفت ایران، عنوان کرد: 200 طرح ارائه‌شده به بیش از 135 میلیارد دلار سرمایه نیاز دارد.
پروژه‌های تامین مالی جمعی یا همان کرادفاندینگ، از روش‌های تامین مالی معرفه‌شده در رویداد تحول در سرمایه‌گذاری و توسعه بالادست صنعت نفت و گاز ایران بودند. برای بهکارگیری این پروژه‌ها در صنعت نفت، ملاحظات بسیاری وجود دارد. حسین راغفر، اقتصاددان، در همین زمینه عنوان کرد: اگر دولت‌ها در فعالیت‌های کرادفاندینگ حداقلی از بازدهی را برای مردم تضمین کنند، جذب سرمایه را فراهم می‌کنند.
موضوع تامین مالی پروژه‌های صنعت نفت، همواره یکی از مهم‌ترین مشکلات این صنعت در اقتصاد نفتی ایران بوده است. پس از تجربه‌هایی مانند استقراض از صندوق توسعه ملی و سرمایه‌گذاری نهادهای خصولتی و دولتی در این صنعت، این بار وزارت نفت به فکر تامین مالی از طریق سرمایه‌گذاران داخلی در قالب صندوق تضمین نفت افتاده است.
عضو کمیسیون انرژی مجلس درباره راهکارهای موجود برای حل ناترازی‌ها و از بین بردن ناهماهنگی‌های موجود برای تامین سوخت گفت: یکی از پیشنهاد‌ها برای بهبود این وضعیت، ترکیب وزارت نیرو و وزارت نفت به یک وزارتخانه واحد تحت عنوان وزارت انرژی است.
طرح تشکیل وزارتخانه انرژی در مجلس اعلام وصول شد. وزارتخانه انرژی قرار است از ادغام بخش برق وزارت نیرو در وزارت نفت تشکیل شود. آیا این ادغام به مدیریت یکپارچه انرژی در کشور کمک می‌کند؟
ملی شدن صنعت نفت، همچنان یکی از مناقشه‌برانگیزترین موضوعات نفتی کشور است. موافقان این اتفاق همچنان از آن دفاع می‌کنند و مخالفان آن در تلاش برای انجام اقداماتی برای تغییر رویه کنونی هستند. فارغ از ایده‌های موافقان و مخالفان، باید دید به طور تاریخی چه اتفاقاتی پس از ملی شدن صنعت نفت رخ داد؟ آیا واقعا نفت ملی شده است؟
وزارت نفت در 24 اسفندماه، اطلاعیه‌ای در پاسخ به ادعای افزایش 12 برابری میزان آب و نمک در نفت سنگین صادراتی ایران منتشر کرد. این اطلاعیه نکاتی را در پی داشت که از غیرشفاف بودن آمار نفتی و نبود هیچ تلاشی برای شفاف‌سازی در این وزارتخانه نشان دارد.
بحران ناترازی انرژی در ایران به فصل جدید خود رسیده است. در حالی که مردم در نبود برق و گاز زندگی روزمره و کسب‌وکارشان را مختل‌شده می‌بینند، دو وزارتخانه نفت و نیرو با یکدیگر وارد جدال شده‌اند و انگشت اتهام را به سمت یکدیگر نشانه می‌گیرند.
این خبر چند روزی است که ذهنم را درگیر کرده است. انگار در کارنامه دولت سابق بوده، اما این روز‌ها راه به رسانه برده است. البته آن دولت و این دولت ندارد. کار، نامقبول است پس جای نقد همیشه هست. جای هشدار برای پیگیری و پیشگیری نیز.
«روزانه 25 میلیون تا 30 میلیون لیتر سوخت از کشور قاچاق می‌شود. تردید نکنید که این قاچاق سازمان‌یافته است.»؛ این‌ها اظهارات محمدباقر قالیباف، رئیس مجلس، در آذرماه سال جاری است. حال به نظر می‌رسد که رد یکی از مبادی قاچاق سازمان‌یافته مشخص شده است. ناصر اسکندری، معاون راهبری تولید شرکت برق حرارتی به موضوع آلوده کردن سوخت در مسیر ارسال به نیروگاه‌ها به عنوان یکی از ترفندهای رایج در قاچاق سوخت نیروگاهی اشاره کرده است.
وزیر نفت گفت: خشک شدن تالاب‌ها و آلودگی هوا و زمین ثمره فعالیت وزارت نفت در خوزستان بوده و وزارت نفت طی سال‌های اخیر تلاش‌هایی برای جبران این خسارت‌ها به خوزستان انجام داده است که این اقدام‌ها کافی نیست
