به گزارش تجارت نیوز، بهروز نشان تهیه‌کننده سینما یکی از مسائلی که به عنوان یک دستاورد در سازمان سینمایی آقای خزاعی مطرح می‌شود فروش بالای سینمای ایران است اما این فروش بالا فقط مختص چند فیلم کمدی است و این گیشه به قیمت از بین رفتن سینمای مستقل، هنری و به طور کل سینمایی که مخاطبش را به فکر وادار می‌کند، به دست آمده است. به واسطه شکل‌گیری این وضعیت امروز سینمای ما اعتبارش را در دنیا نیز از دست داده و سینمای کودک و نوجوان هم در وضعیت نامساعدی قرار گرفته است و با فیلم‌های کودک و نوجوانی که آماده نمایش داریم نیز به نظر من اتفاقی برای این سینما رخ نخواهد داد.

این تهیه‌کننده تأکید کرد: رائد فریدزاده یکی از مسئولان سازمان سینمایی است که از پایه کارش را آغاز کرده، مسئول سینمای بین‌الملل بنیاد سینمایی فارابی بوده و در دوران مدیریتش در این حوزه مدیری اهل تعامل بود. با شناختی که آقای فریدزاده از سینمای ایران و آنچه که خارج از سینما رقم می‌خورد و همچنین جریان بین‌المللی سینما دارد، می‌توانیم به سیاست‌گذاری‌های بهتری برای سینما امیدوار باشیم ولی باید منتظر بمانیم و ببینیم که ایشان چه عملکردی خواهند داشت.

تهیه‌کننده فیلم سینمایی «پسران دریا» درباره کاهش تولید فیلم‌های اجتماعی گفت: من دلیل این اتفاق را ضعف مدیریتی می‌دانم. وقتی سختگیری‌ها برای پروانه ساخت افزایش پیدا می‌کند طبیعتاً سینمای اجتماعی لاغرتر از همیشه می‌شود. برای بررسی دقیق این وضعیت بهتر است این موضوع را مورد بررسی قرار دهیم که در سال گذشته چند فیلم اجتماعی پروانه ساخت گرفته‌اند و بر اساس این مجوزها چند فیلم اجتماعی باکیفیت در سینمای ایران ساخته شده‌اند. حتی پس از پروانه ساخت نیز فیلمساز باید پروانه نمایش بگیرد. سینمای مستقل نیز همین وضعیت را دارد و من به عنوان یک تهیه‌کننده دو فیلم اکران نشده دارم که مدت‌هاست امکان اکران برای این آثار فراهم نمی‌شود و در این شرایط دلیلی ندارد که به سراغ ساخت فیلم سوم بروم. در مقابل شاهد هستیم که به فیلم‌های کمدی به راحتی مجوز داده می‌شود تا میزان فروش فیلم‌ها بالا برود و اعلام شود که وضعیت فروش در سینمای ایران بسیار خوب است در حالیکه این فروش ربطی به کلیت سینمای ایران ندارد و فیلم‌های خوبی چون «شهر خاموش» شرایط اکران مناسب را ندارند و فقط در گروه هنر و تجربه اکران می‌شوند.

وی افزود: وضعیت سینمای کودک تأسف‌برانگیز است و سینمای ما برای کودکان و نوجوانان امروز هیچ محصول ارزشمندی ندارد ولی در خبرهای جشنواره فیلم کودک شاهد هستیم که از سانس فوق‌العاده می‌گویند اما سانس‌های فوق‌العاده‌ای که با بلیت مهمان برگزار شوند هیچ ارزشی ندارد. چندی پیش در بنیاد سینمایی فارابی فراخوانی برای فیلمنامه درباره غزه منتشر شد و فیلمنامه‌ها مورد بررسی قرار گرفتند و چند اثر برگزیده اعلام شد اما در نهایت با وجود اینکه گفته می‌شد اتفاقات امروز غزه جزو اولویت‌ها است هیچ اقدامی برای ساخته شدن این آثار منتخب صورت نگرفت و قطعاً برگزاری جشنواره‌های فیلمنامه‌نویسی وقتی که فیلمنامه‌ها به فیلم تبدیل نشوند هیچ ارزشی ندارد.

نشان تأکید کرد: به نظر من هیچ رویکردی جز برقراری رابطه با سینماگران نمی‌تواند سینمای ایران را از بحران بیرون بیاورد. اطمینان دارم که اگر رئیس سازمان سینمایی ارتباطش را با سینماگران تقویت کند قطعاً بسیاری از مشکلات حل می‌شود.

وی در ادامه تأکید کرد: در هیچ جای دنیا سینما توسط دولت‌ها مدیریت نمی‌شود و کمپانی‌ها هستند که سینما را مدیریت می‌کنند. در کشور ما با توجه به اینکه سینما توسط دولت مدیریت می‌شود روحیه افرادی که در مسند ریاست قرار می‌گیرند بسیار تعیین‌کننده است و اگر شیوه‌نامه‌های اصولی تنظیم شوند و دیگر شاهد طرح‌های شکست‌خورده نباشیم و نگرشی حاکم شود که از تولید آثار مختلف در سینمای ایران حمایت کند می‌توانیم امیدوار باشیم که انرژی و تمرکز مدیریت سینما و خودِ سینما بر تولید آثار با کیفیت باشد. هیچ مشکلی وجود ندارد که با گفتگو حل‌شدنی نباشد و من بر این عقیده‌ام که می‌توان همه مشکلات سینما از جمله مشکل اکران، تولید و… را با حفظ روحیه تعامل حل کرد.

نشان در پایان اظهار کرد: به یاد دارم که آقای پزشکیان در دوره پیش از انتخابات که نامزد ریاست جمهوری بودند حرف‌هایی در موافقت حذف پروانه ساخت زدند. امروز که ما ۱۱۷ یا ۱۱۸ فیلم زیرزمینی داریم واقعاً لزوم وجود پروانه ساخت احساس نمی‌شود و بهتر است سازمان سینمایی بر پروانه نمایش تمرکز داشته باشد و این مسئله پروانه ساخت که سالیان سال است سینماگران در پی حل آن هستند، مرتفع شود. در حوزه حضور سینمای ایران در جشنواره‌های معتبر جهانی نیز به عقیده من سازمان سینمایی نمی‌تواند نقشی ایفا کند چرا که بخشی از فیلمسازان به دنبال حفظ این فضا هستند تا بتوانند تولیدات نازل خود را صرفاً با سیاه‌نمایی به جشنواره‌ها بفرستند. سود بسیاری از افراد در حفظ این شرایط است و من فکر می‌کنم بخشی از این مشکل را می‌توان با گفتگو حل کرد اما واقعیت این است که بخش اعظم این مشکل به رویکرد جشنواره‌ها مربوط می‌شود.