کد مطلب: ۶۴۳۸۱۹

سبک‌های هنرهای رزمی

سبک‌های هنرهای رزمی

ورزش های رزمی در گوشه کنار دنیا در هر کشوری از زمان باستان پدید آمده که همگی منش خاص و تکنیکی منحصر بفرد را دنبال میکنند که علاوه بر قدرت جمسی بر فلسفه و قدرت روحی تاکید دارند که اخلاق ورزشی از آن نشات میگیرد.

ورزش تکواندو

ورزش رزمی تکواندو دارای سه سبک رسمی به نام های پومسه یا فرم کیورگی و هان مادونگ هستند که در ادامه به معرفی هر یک از آنها می پردازیم.

ورزش رزمی تکواندو چندین سبک و فرم دار دارد که از جمله هان مادونگ کیورگی پوسه که جایگاه ویژه ای رو پیدا کرده

لباس تکواندو سبک فرم پومسه این سبک آمیزه ای از ژست ها، لگدها، مشت ها، تکنیک های ایستادن، وضعیت و حرکت است که در پاسخ به حمله مهاجم و دفاع شخصی چیده شده است و یکی از مهمترین آموزه های هنرهای رزمی تکواندو است حرکت فنون بر اساس منطق و فلسفه است.

به این ترتیب هماهنگی و کنترل اعضای بدن، سیستم حرکتی و نظم فردی به ورزشکار آموزش داده می شود. این نوع مسابقات هر ساله به صورت رسمی در سطح ملی و بین المللی برگزار می شود.

سبک هان فرم ما دانگ هان ما دونگ در واقع نوعی شکستن سخت نوعی دفاع شخصی است و تکنیک های آن مختص تکواندوکاران حرفه ای و وسیله ای برای توسعه ورزش تکواندو است. تکنیک ها و مهارت های شکستن ساده تر از تکنیک های مبارزه است و تسلط بر تکنیک های شکستن و مبارزه باعث افزایش قدرت بدنی می شود.

آموزش هنرهای رزمی می تواند تا حدودی برای تکواندو مفید باشد.

اما پس از آن، بازیکن برای تکمیل تمرینات و مهارت های خود باید تکنیک های خرد کردن را یاد بگیرد. تکنیک شکستن اشیا نیاز به تمرین، تمرکز، قدرت و اعتماد به نفس زیادی دارد که یک ورزشکار باید از قدرت بدنی بالایی برخوردار باشد.

مسابقات سبک هان ما دونگ در واقع ویترینی از فنون و مهارت های تکواندو است که هر ساله در سراسر جهان برگزار می شود و استادان و قهرمانان جهانی زیادی در این سبک مسابقات شرکت می کنند.

سبک و فرم کیورگی این یکی از پرطرفدارترین روش های تمرینی تکواندو برای مسابقه است و مسابقات طبق قوانین و مقررات خاصی انجام می شود. مسابقات این سبک در ۳ راند ۲ دقیقه ای برگزار می شود که تکواندوکاران روی تشک مخصوص مبارزه می کنند، ۱ داور وسط و ۴ داور دور تشک وظیفه قضاوت مبارزه را بر عهده دارند.

این نوع مسابقات قوانین خاصی دارد و تکواندوکاران ملزم به استفاده از تجهیزات حفاظتی مانند کلاه ایمنی (دستکش)، کلاه، دستکش، آستین، هوگو (حفاظ شکم پشت سینه)، کلاه ایمنی و محافظ لثه هستند.

دستکش تکواندو در مسابقات تکواندو، ورزشکاران ملزم به پوشیدن دستکش برای محافظت از دست و انگشتان خود در برابر آسیب و همچنین کاهش شدت ضربات مشت در حین مبارزه هستند. دستکش های تکواندو معمولاً از پلی اورتان و فوم ضربه گیر ساخته می شوند و دارای بند مچی برای محافظت از انگشتان ورزشکار در هنگام لگد زدن هستند.

ساق بند تکواندو در تکواندو از ساق بند برای پیشگیری و کاهش شدت ضربه به نواحی حساس استفاده می شود. پایه ها از چرم یا پلی اورتان و داخل آن از فوم مقاوم ساخته شده است.

ساعد بند تکواندو ساعدبند یکی از وسایل حفاظتی در تکواندو است که تکواندوکاران برای جلوگیری از آسیب در مسابقات از آن استفاده می کنند. این ضربه گیر از فوم ساخته شده و نوارهایی برای اتصال آن به ساعد ساخته شده است. بند ساعد در سایزهای مختلف با وزن گوناگون تولید و روانه بازارهای ورزشی می شود.

لباسهای نینجا

لباس‌های نینجا برای کمک به آنها در رسیدن به اهدافشان رنگ آمیزی شده است. آنها همچنین لباس های فانتزی می پوشیدند که در صورت لزوم از آن برای بیرون آمدن مخفیانه استفاده می شد. لباس‌های نینجا دارای جیب‌های مختلفی برای اقلام مختلف هستند، دو جیب در هر طرف یک رنگ یا یک طرف مبدل.

03

لباس نینجا نه خیلی تنگ هستند و نه خیلی گشاد چون اگر تنگ باشند خون به بدن نمی رسد و لباس های گشاد مانع از کارکرد و ابتکار عمل می شود.

لباس عملیاتی نینجا از قسمت های زیر تشکیل شده است:

هاکاما : که یک شلوار سنتی زاپنی است

وا-اوبی : کمربند پارچه ای

گا-ایتر : ساق بند

ژاکت

تک کو : ساعد بند

ها اوری ( گا ایشی ) : چیزی که بروی ژاکت می پوشیدند

نقاب

کوله پشتی پارچه ای

تابی : جوراب های نازک و نرم که در زیر کفش نینجا می پوشیدند

از آنجایی که بیشتر نینجاها کشاورزان معمولی بودند، در محل کار لباس ها را بر روی شانه های خود می پوشیدند. که در حین عملیات به عنوان ماسک استفاده می شد. از آنجایی که نینجا باید به سرعت حرکت می کرد، لباس هایش سبک بود، و نینجا مجبور بود در طول روز مخفی شود رنگ لباس او باید نامفهوم نا محسوس می بود.

پرمصرف ترین رنگ ها شامل آبی تیره، قرمز تیره، قهوه ای و خاکستری بود، اگرچه مشکی رایج ترین رنگ بود، اما چون در تاریکی به سرعت توجه را جلب می کرد چشم به رنگ تیره و تیرگی در محیط یا پررنگ حساس هست در مراسم مذهبی استفاده می شد. از آبی ساده نیز در تمرین استفاده می شد.

نینجا خطرناک به دو دلیل قرمز پوشید اگر نور بر آن فرود می آمد رنگ خون می شد با پوشیدن نقاب به صورت افسانه و شیاطین در آن زمان ترس و وحشت را در دل سربازان ایجاد می کرد و در شب استتار عالی داشت قهوه ای تیره به خوبی در کوه ها و در شب پنهان می شد.

چهار کمپ (نینجاهای فصلی) که آموزش های ویژه ای را ارائه می دادند، گاهی اوقات از رنگ زرد یا سفید استفاده می کردند، اما هیچ منبع موثقی اشاره نکرد که لباس دویدن نینجاها نیز زرد بود. ، نوعی کت و شلوار دو تکه که آبی تیره و سبز تیره بود.

کوه های ژاپن که برای استتار در مناطق کوهستانی با پوشش گیاهی متراکم استفاده می شود، معمولا سبز و پوشیده از نوعی درخت چینی با ارتفاع طبیعی است.

همچنین گفته می‌شود که رنگ سفید در مناطق یخی استفاده می‌شده است، هرچند منبع موثقی وجود ندارد که این موضوع را تایید کند، و از آنجایی که نینجاها در شب کار می‌کردند و در طول این فرآیند کمتر در فضای خالی و قابل رویت بودند، بعید است اتفاق افتاده باشد.

سبک های کارته

گوجو-ریو توسط چوجان میاگی ابداع شد به این ترتیب، وضعیت های تهاجمی شامل حرکات ضد حمله قوی و حالت های دفاعی است که شامل بلوک های دایره ای صاف بسیار شبیه به جیو جیتسو است. او همچنین از نیروها و موقعیت های تنفسی مختلف برای معرفی تکنیک های نرم و سخت برای تشخیص سبک های کاراته استفاده می کند همچنین استفاده از لباس کاراته بعضا متفاوت.

شوتوکان سبک گیچین فوناکوشی است که توسط خود خلق شده و نامش را برگرفته از شعری است که او سروده است. فوناکوشی پس از تحصیل در اوکیناوا به توکیو نقل مکان کرد و این سبک را در سال ۱۹۳۸ تأسیس کرد.

این سبک با استفاده از حالت‌های و تکنیک‌های خطی، دانش‌آموزان را قادر می‌سازد تا از دست‌ها، آرنج‌ها، زانوها و پاهای خود برای وارد کردن ضربه قوی به حریف استفاده کنند. این سبک تا کنون محبوب ترین سبک در جهان بوده است.

وادوریو پایه سبک شوتوکان بر اصل هماهنگی بدن و دست و پا بوده هینوری اوتسوکا او این سبک کاراته را در سال ۱۹۳۹ ایجاد کرد. در این فرم به جای تمرکز بر رویارویی و بحث، به دانش آموزان آموزش داده می شود که چگونه بدن را حرکت دهند تا از حملات جلوگیری کنند. این نوع کاراته ذهنی از ژست های کوچک برای متمایز شدن از سایر اشکال کاراته استفاده می کند و زمانی که بیشتر تمرین می کند، تمرکز آن بر حرکات نرم و ضربات است.

شیتو ریو سبک چهارم به نام شیتو ریو در سال ۱۹۲۸ توسط کنو مابونی ساخته شد. این سبک کاراته تماماً در مورد ضربات دقیق است. در این سبک روی تکنیک تاکید زیادی شده است. بنابراین دانش آموزان ۵۰ تکنیک مختلف را از این طریق یاد می گیرند. تاکتیک های پیش فرض مورد استفاده در حمله و دفاع.

برای دریافت هزینه و سایز تماس بگیرید ۰۲۶۳۴۵۱۰۴۹۷ parsrazmtolidi.ir.

نظرات

مخاطب گرامی توجه فرمایید:
نظرات حاوی الفاظ نامناسب، تهمت و افترا منتشر نخواهد شد.