به گزارش تجارت‌نیوز، شرکت‌ها، سرمایه‌گذاران و دولت‌ها در سراسر جهان اهداف بلندپروازانه‌ای را برای کاهش اثرات منفی زیست‌محیطی و اجتماعی فعالیت‌های خود در نظر دارند. اما یک مشکل وجود دارد: راه‌حل‌های جدید باعث ایجاد تنگناهایی برای منابع و زیرساخت‌هایی می‌شوند که برای بقای خود به آنها وابسته هستند. در حالی که عرضه این منابع پایدار به دلیل سرمایه‌گذاری و نوآوری گسترش می‌یابد، در بسیاری از مقوله‌ها، رشد سریع تقاضا احتمالاً از عرضه پیشی می‌گیرد و رقابت را تشدید می‌کند و قیمت‌ها را بالا می‌برد.

آن طور که Harvard Business Review گزارش داده، جهان در حال ورود به دوره‌ کمبود منابع پایدار است که ریسک‌ها و فرصت‌های جدیدی را به همراه دارد.

به عنوان مثال اعتبار کربن را در نظر بگیرید. این اتفاق به شرکت‌ها اجازه خروج یک تن دی‌اکسیدکربن یا هر نوع گاز گلخانه‌ای دیگری که حجمی معادل یک تن دی‌اکسید کربن را داشته باشد می‌دهد. بسیاری از شرکت‌ها به این اعتبارات به عنوان یک پل کوتاه‌مدت یا به عنوان یک استراتژی اولیه بلند مدت برای جبران انتشار گازهای گلخانه‌ای تکیه می‌کنند. اما پیش‌بینی می‌شود که در دهه آینده کاهش قابل‌توجهی در دسترسی به اعتبار کربن ایجاد شود. بر اساس تحلیل‌ها، حتی در یک سناریوی محافظه‌کارانه، عرضه خالص اعتبارات سالانه کربن به بازار به میزان ۳۰۰ میلیون تن معادل دی اکسید کربن خواهد رسید. این کاهش با یک اثر ترکیبی تشدید خواهد شد زیرا کسری‌های سال‌های قبل روی هم قرار می‌گیرند.

در حال حاضر کمبود منابع پایدار در چندین دسته قابل مشاهده است:

پلاستیک‌های بازیافتی: طبق تجزیه و تحلیل BCG، حدود ۴۵ درصد تقاضاها برای پلی اتیلن ترفتالات بازیافتی (rPET) تا سال ۲۰۲۵ برآورده نمی‌شود. این مشکلی برای شرکت‌های بسته‌بندی کالا خواهد بود که اهداف جاه‌طلبانه‌ای در رسیدن به  بسته‌بندی پایدار برای خود تعیین کرده‌اند.

باتری: طبق گفته مشاوران تحقیقات انرژی کایرن، عرضه فعلی مواد خام مانند لیتیوم، نیکل، کبالت، منگنز و گرافیت کمتر از یک سوم مقدار مورد نیاز برای تامین تقاضای باتری در سال ۲۰۳۰ است. این مساله، خطر قابل توجهی را برای شرکت‌هایی که خودروهای الکتریکی و سیستم‌های ذخیره انرژی تولید می‌کنند به همراه دارد.

هیدروژن سبز: این روش به عنوان روشی امیدوارکننده برای کربن‌زدایی صنایع سنگین مانند تولید فولاد و سیمان، پالایش شیمیایی و پتروشیمی و حمل و نقل در مقیاس بزرگ معرفی شده است. پیش‌بینی‌ها از عرضه و تقاضای هیدروژن سبز نشان می‌دهد که ظرفیت تولید باید طی ۳۰ سال آینده بین ۱۰۰ تا ۲۰۰ افزایش یابد تا بتواند تقاضا را برآورده کند. با این حال، با توجه به تنگناهای بالقوه در تولید تجهیزات و نهاده‌های کارخانه، مانند پلاتین مورد نیاز برای کاتدهای الکترولایزرها، و همچنین در ورودی انرژی تجدیدپذیر مورد نیاز برای تولید هیدروژن سبز، این سطح از رشد عرضه می‌تواند چالش برانگیز باشد.

پنبه: اکثریت قریب به اتفاق برندهای بزرگ مد متعهد شده‌اند که تا پایان سال ۲۰۲۵ از ۱۰۰ درصد پنبه پایدار استفاده کنند. با این حال، در سال ۲۰۱۸، تنها ۲۱ درصد پنبه در سراسر جهان به طور پایدار کشت شد و کارشناسان صنعت انتظار ندارند عرضه پنبه پایدار به سرعت گسترش یابد تا تقاضا را برآورده کند.

شرکت‌های آینده‌نگر در حال حاضر تلاش می‌کنند تا قبل از این که با کمبود منابع پایدار روبه‌رو شوند، منابع مورد نیاز خود را تضمین کنند. به عنوان مثال، اپل، تسلا و فولکس واگن برای اطمینان از دسترسی به منابع آتی فلزات حیاتی قراردادهای بلندمدت با تولیدکنندگان امضا کرده‌اند. در همین حال، سایر شرکت‌ها در حال انجام اقداماتی برای رفع کمبود قریب‌الوقوع پلاستیک‌های بازیافتی هستند. به عنوان مثال پپسی و کوکاکولا سرمایه‌گذاری زیادی در تحقیق و توسعه جایگزین‌های پلاستیکی، آموزش مصرف‌کنندگان و زیرساخت‌های بازیافت برای مقابله با کمبود مورد انتظار rPET کرده‌اند.

با شناسایی و پیش‌بینی تنگناهای حیاتی، شرکت‌های آینده‌نگر می‌توانند اقدامات لازم را برای کاهش محدودیت‌ها و تبدیل آنها به مزایای رقابتی انجام دهند.

مهمترین اخبار حوزه اقتصاد سبز را در صفحه اقتصاد سبز تجارت‌نیوز بخوانید.