تولیدی با هزینه هنگفت
ساخت و توسعه کنسول بازی علاوه بر علم و دانش لازمه، نیازمند مجموعه پیش نیاز‌ها و طراحی اکوسیستم است. در وهله اول باید توجه داشت که صنعت ساخت کنسول در ژاپن و ایالات متحده آمریکا محصول روند و اتفاقی یک روزه نیست. بلکه ساخت آن تقریبا با نیم قرن تجربه و آزمون و خطا همراه بوده است. بسیاری از نامداران این عرصه که زمانی پرچمدار ساخت تولید سخت افزار کنسول نظیر «آتاری»، «سگا»، «اس،ان،کی»، کومودور و دیگر عناوین بودند، امروز جز خاطره‌ای از آنها باقی نمانده و در واقع به ورشکستگی رسیده‌اند.
بنابراین عرصه تولید سخت‌افزار کنسولی، نیازمند دانش و تجربه‌ای عظیم و پیچیده است که پیش نیاز آن طراحی اکوسیستم مخصوص است. به عنوان مثال زمانی می‌توانیم در کشور دارو تولید کنیم که در گام نخست دانشگاه‌های قدرتمند داروسازی داشته باشیم و فرآیند تحقیق و توسعه دانش محور، مبتنی بر مطالعات عمیق و سنگین دانشگاهی و آزمایشگاهی پشت آن باشد، ما بدون پرورش بخش‌های دانشگاهی و مطالعات علمی نخواهیم توانست مدعی ساخت یک شبه کنسول شویم. چرا که اولا نگاه میان-رشته ای باید به آن داشت و دوم اینکه نیازمند توسعه بخش‌های تجاری آن خواهیم شد.
مسئله اصلی اینجاست که تحقیقات نشان می‌دهد علت فروپاشی بسیار از امپراطوری‌های شکست خورده دیروزی، عدم ارائه مناسب محتوا برای کنسول‌ها بود، حتی غول‌های امروزی نظیر اپل، زمانی در سال ۱۹۹۷به تولید کنسول بازی پرداختند که در این میدان ماندگار نبوده و ناچار به ترک آن شدند. علت اصلی شکست‌هایی از این دست ناتوانی در تولید محتوا و ابعاد پویایی و رونق بازار محتوایی است. بنابراین ابتدا باید افق‌ها و چشم‌انداز تولید محتوا را مورد توجه قرار داد. اینکه در یک فصل مالی چه تعداد بازی انحصاری می‌توان تولید کرد. اینکه در سال چند عدد بازی بر روی یک کنسول منتشر می‌شود اصلا جنبه اقتصادی ندارد. فلسفه وجودی کنسول بازی در وهله اول انجام بازی است.
یعنی خریدار، آن را به خاطر عناوین متعدد و رونق محتوایی خریداری می‌کند. اینکه صرفا کنسولی تولید شود بدون آنکه محتوای باکیفیت و انبوه داشته باشد، قطعا مورد توجه کاربر نیست، از طرف دیگر لازم است تنوع بازی‌های یک کنسول به قدری تنوع داشته باشد که باز‌‌ی‌باز همواره برای بازی کردن عنوانی در اختیار داشته باشد و بتواند از تمام بخش‌های کنسول خود چه در زمینه آنلاین، آفلاین و محتوای دیجیتال استفاده کند. این در حالی است که تعداد استودیوی‌های بازی‌سازی در ایران که می‌توانند بازی کنسولی با کیفیت بالا تولید کنند به تعداد انگشتان یک دست هم نمی‌رسد. به طور متوسط ساخت و توسعه یک بازی کنسولی با کیفیت علاوه بر هزینه هنگفت، تا دو سال زمان نیاز دارد.
این در حالی است که بازی‌ساز باید ریسک نخریدن آن توسط خریدار را هم بپذیرد. چرا که کاربران و خریداران بازی‌های کنسولی اغلب سخت‌پسند و حرفه‌ای هستند که برای هر بازی منتشر شده حاضر به پرداخت پول نیستند. علاوه بر این مباحث بحث توسعه کسب و کار و فرآیندهای پیچیده تولید، نشر، توسعه و پشتیبانی هم اضافه می‌شود. به نظر می‌رسد ورود به تولید کنسول، اقدامی سنگین و در حال حاضر، خارج از اولویت اصلی این صنعت محسوب می‌شود. بلکه باید به سمت توسعه و رشد محتوا و بحث آموزش و تجاری‌سازی و بسترسازی برای عرضه بازی‌ها باشیم.
نظرات