بیش از یک قرن است که اقتصاد ایران به پولی که از نفت به دست می آید متکی است. کشف نفت و بعدها ملی شدن آن نه تنها چهره اقتصادی کشور ایران را برای یک قرن به طور کامل تغییر داد، بلکه تاثیرات عمیقی بر روی سیاست و ادبیات سیاسی ایران گذاشت.
اولین جنبش‌های کارگری و اولین اعتراضات برای دریافت حق و حقوق در کشوری که گذشته ارباب و رعیتی داشت، در نفت رخ داد که به واقع گفتمانی جدید در فضای سنتی ایران بود.
پس از این ماجرا عضویت ایران در کشورهای تولیدکننده نفت یا اوپک را باید مهمترین و تاثیرگذارترین نقش آفرینی سیاسی و اقتصادی ایران در سطح بین‌المللی دانست و البته چه پیش از انقلاب و چه پس از انقلاب هزینه همه بلند پروازی‌های سیاسی و اقتصادی ایران از کیسه همین نفت پرداخت شد.
جالب آنجاست که در زمان حاضر اگر قیمت نازل خوراک گاز را از صنایع پر رانت و آقازاده‌پروری چون سیمان و فولاد در دست اول و ساختمان در دست دوم بگیریم، آنچنان تورم عظیمی به وجود می‌آید که اقتصاد کشور را به کما می‌برد.
اما با وجود خدمات شایان نفت و شاغلان آن در تمامی دوران و خصوصاً هشت ساله جنگ تحمیلی، معلوم نیست این باور که شاغلین نفت، ، آنقدر مرفه هستند که باید برای برقراری عدالت حقوق سایر مردم ایران را باید از گلوی این صنعت گرفت چه زمانی و چگونه بوجود آمد.
آنچه تاریخ گواه می‌دهد آن است که یکی از اولین وزرای نفت پس از انقلاب معتقد بود که باید کیفیت زندگی و خدمات در منطقه مسکونی شاغلان نفت در نیوسایت مانند منطقه فقیرنشین حصیر آباد شود!
هیچکس هم پاسخ نداد که چرا نباید کیفیت زندگی در حصیر آباد تا حد نیوسایت بالا رود؟!
نفت‌ستیزی در طول سالیان بعد نیز ادامه پیدا کرد تا جایی که امروز کار به آنجا رسیده است که مجلس در یک ژست آزادی‌خواهانه طرحی را به اجرا در اورده است که حقوق بسیاری از نفتی‌ها، خصوصاً عملیاتی‌ها با سوابقی حتی کمتر از ۱۵ سال با سال گذشته برابری میکند.
در این میان حقوق و دستمزد بسیاری از پرسنل با حدود ۲۰ سال سابقه خدمت، از سال گذشته نیز کمتر شده است.
این در حالی است که قیمت آب، برق، گاز، خودرو، مسکن، نان، سیمان، خوراک، پوشاک و هر آنچه برای زندگی لازم است تا چندین برابر نیز افزایش یافته است.
اوضاع زندگی قراردادی‌ها و پیمانی‌ها به مراتب از آنچه گفته شد وخیم‌تر است. تمام این طرح‌های کاهشی و انقباضی به این دلیل است که حداقل حقوق مشخص شده برای کارمندان دولت، آنقدر ناچیز است که یک سقف ۱۵ برابری برای نفت نیز جواب تخصص، سابقه و هزینه مسئولیت را نمی‌دهد.
باز هم کسی پاسخگو نیست که چرا به جای کاهش حقوق در نفت کف حقوق افزایش نمی‌بابد و در واقع چرا حصیر اباد نیوسایت نمی‌شود.
فراموش نکنیم که این نفت‌ستیزی و انتقال پول نفت به جیب دولت‌ها و سپس هزینه‌کرد در رانت تا جایی ادامه پیدا کرد که پس از انقلاب به جز شهید تندگویان آن هم برای بیست و چند روز به ندرت وزیری از بدنه نفت منصوب شد و هرگز یک متخصص کلاسیک نفت به عنوان وزیر برگزیده نشد.
استورها یا همان فروشگاه‌های نفت برچیده شد و خدمات بهداشت و درمان به شدت آب رفت؛ اگر از شهرک‌های مسکونی در جم و پروژه‌های معدود در نفت چشم‌پوشی کنیم، مسکن در جنوب همانی است که از پیش موجود بود و در تهران راهکاری برای اسکان نفتی‌ها اندیشیده نشد، شاید به این دلیل که تصور می‌شد آنقدر مرفه هستند که همین هم زیادشان است.
در روزهای کرونا هر کشوری سعی کرده است تا بخش‌های مربوط به اقتصاد اصلی خود را واکسینه کند؛ برای همین است که ترکیه و ارمنستان برای رونق توریسم حتی به توریست‌های ایرانی هم واکسن می‌زنند.
در ایران با وجود اینکه همه نیک می‌دانند که نفت تنها شاهرگ حیاتی اقتصاد ایران است و بخش عمده پرسنل آن یا عملیاتی، نوبت کار و شیفت در گردش هستند و یا ستادی دائم السفر، هیچ اقدامی برای واکسینه کردن فراگیر صورت نگرفته است.
باورتان می‌شود که حتی به پرسنل تعمیراتی حاضر در سکوها در خلیج فارس به بهانه عدم اقامت دائم در سکو واکسن تزریق نشده است؟
این در حالی است که علاوه بر کادر درمان، داروخانه ها، آزمایشگاه‌ها که به حق به عنوان صف اول جبهه سلامت واکسینه شده‌اند، صدا وسیما، نیروهای نظامی و بسیاری از وزارتخانه‌ها واکسینه شده و اخیراً حتی گروه‌های صنفی چون خبرنگاران و روزنامه‌نگاران شروع به تزریق واکسن در حوزه تحت تکفل خود کرده‌اند.
به واقع این همه اهمال وخصومت با نفت از کجا سرچشمه می‌گیرد و تا کجا می‌تواند ادامه یابد؟
نفتی‌ها هنوز رخت سیاه از دست دادن بسیاری از همکاران خود را در حوادث یک سال اخیر از تن به در نکرده‌اند.
آقایان از خواب بیدار شوید و یک طرح فراگیر برای واکسیناسیون برای رسمی و پیمانی و قراردادی به راه اندازید، طرحی که در ان به برادرکشی ستادی و عملیاتی و رسمی و پیمانی دامن نزده باشید.
برای اطلاع بیشتر از مشکلات کارکنان صنعت نفت و گاز گزارش مهاجرت متخصصان صنعت نفت به عراق را بخوانید.
بنده سال 1396 با فرزندان دو نفر از پرسنل بهره برداری نفت و گاز صحبت کردم …. جفتشون از پاداش بازنشستگی 400 میلیون تومانی پدراشون گفتن
بنده با مدرک مهندسی هواپیما 14 سال سابقه کار و گواهینامه 3 تایپ هواپیما در هواپیمایی آسمان دارم 8 میلیون حقوق میگیرم با بدترین شرایط کاری.کار با مواد شیمیایی آلودگی صوتی آلودگی هوای فرودگاه.حالا به نظرتون شرکت نفت کم حقوق میده ؟ بیان جای من من میرم جای اونا.لطفا منتشر کنید.
نظام پرداخت حقوق بسیار نا هماهنگ است فقط کافی حقوق شرکتهای سهامی عام و ببینی بین 3 تا 5 تومن است ایا گرانی برای اینها وجود ندارد
شما بهتره حقوق 20 تا 60 میلیونی کارکنان نفت با حقوق 5 تومنی سایر شرکت ها مقایسه کنید ضمنا فراموش نکنید که نفت ملی است و متعلق به کل ملت ایران نه تنها کارکنان شرکت نفت …!!!!!!
به جهنم مگر کارمند شرکت نفت تخم طلا میکند
انشاالله امسال گازت قطع شد و نیروگاه شهرت کاز نداشت برق هم نداشتی میفهمی
تو نباشی یکی دیگه که نه 10 ها نفره دیگه هستن این کاری کنن که گاز هم قطع نشه برق هم قطع نشه
جناب کارشناس آدم داریم تو همین نفتی ها که کاره ای هم نیست ماهی 71 میلیون حقوق میگرفته که با همسان سازی های مجلس شده 50 میلیون!!!!
این رقم 50 میلیون کمه؟
من اینجا دارم کار میکنم با حقوق وزارت کاری!
آقای کارشناس محترم زمانی که مردم از حقوق ها و مزایای نجومی نفتی ها ، پتروشیمی ها و صنایع گاز و فولاد شکایت دارند منظورشان مقایسه حقوق یک کارگر حداقل بگیر است که حدود 3 میلیون می باشد است.ما خودمان را با خودمان مقایسه می کنیم وگرنه اگر قرار باشد با برخی دیگر از کشورها مقایسه شود مسلما خبری نیست .بله کارگرها در این کشور اوضاعشان از نفتی ها گازی ها فولادی ها پتروشیمی ها و بانکی ها و حتی معلمان هم اسف بار تر است.
پرسنل رسمیش مرفه هستن. ماهی ۲۵ میلیون درآمد کم‌نیست. خودم فیش حقوقی یه کارشناس اداریشونو دیدم.!!!
از تعداد نظر مخالفی که به کامنت دادن معلومه حقیقت داره! و هنوز هر کسی به فکر منافع شخصیش هست.
دوست عزیز شما اگه شرایط محیط کار و جزییات واقعی از ماهیت کارکردن در برابر جان و سلامتی و سایر تبعات جسمی . روحی روانی و خانوادگی و…..را لمس میکری . مطمعنا بخودت حق نمیدادی که چنین قضاوت کنید .
کاملا درسته عزیز هر موقع گالن آب بدست رفتی روستای لب مرز توی یه چادر در گرمای 50در جه درس بدی می فهمی و لمس می کنی تفاوت رو
خیلیا حاضرن برم جنوب تو وضعیت یه نیروی رسمی کار کنن.
والا من سالها تو نفت قراردادی بودم و لااقل دورو بر خودمو دیدم ، استثناعات رو بزاریم کنار ، وضعشون خییییلی خییییلی نسبت به کارمندای معمولی خارج از نفت بهتره
با سلام. احتمالا نویسنده محترم خودش هم یک جورایی شرکت نفتی هستش وگر نه اینجوری جوش نمیزد بنده یک کارمنده شهرداری در شهرستان هستم با 18سال سابقه خدمت باحقوق ماهیانه امسال 6میلییون .مردم خودشون بهترین قاضی هستند