عضو هیئت علمی مرکز تحقیقات و آموزش کشاورزی و منابع طبیعی چهارمحال و بختیاری گفت: خشکسالی در شهرکرد بهدلیل کاهش بارندگی، افزایش دما و برداشت بیرویه از منابع زیرزمینی تشدید شد.
تاثیرات تغییر اقلیم بر کشور غیرقابلانکار است، خشکسالی، کاهش منابع آبی، تغییرات دمایی و بروز سیلاب برخی از این پیامدهاست که در چند سال اخیر کشور را درگیر کرده است؛ از این رو سازمان حفاظت محیطزیست با همکاری دستگاههای مرتبط برنامه ملی مقابله با تغییرات اقلیمی را تهیه کرد و به تصویب هیات دولت رسید، با این حساب دیگر کشور دارای برنامهای برای کاهش اثرات این پدیده شده است.
معاون پیشگیری و کاهش خطر سازمان پیشگیری و مدیریت بحران شهر تهران با اشاره به ورود پایتخت به پنجمین سال خشکسالی گفت: شهر تهران در شرایط ویژهای از نظر منابع آبی قرار دارد و عبور از این وضعیت نیازمند هماهنگی، همکاری و عزم جدی تمامی دستگاهها و ارگانهای مسئول است.
کامهای تشنه ساکنان یاسوج مرکز کهگیلویه و بویراحمد و شماری از روستاهای اطراف این شهر و زمینهای کشاورزی شهرستان بویراحمد در انتظار تکمیل سازه بزرگ آبی سد مخزنی «تنگسرخ» در هستند.
خشک شدن دریاچه ارومیه و رسیدن آن به نقطه بحرانی سبب شده تا هر دستگاهی، دیگری را مقصر وضعیت ایجاد شده بداند، برخی توسعه کشاورزی را مقصر صد رصدی خشکی این دریاچه می دانند و در مقابل عده ای دیگر عدم نظارت بر حفر چاه های غیرمجاز و بهره برداری بی رویه از منابع آبی را زمینه ساز بروز آن عنوان می کنند.
سال آبی گذشته در خراسان رضوی سالی خشک و کم باران بود و به رغم خشکسالیهای پیاپی، در یک سال اخیر وضعیت کم آبی حادتر از گذشته بود، در حالی وارد سال آبی جدید شدهایم که چشمان نگران مردم و بهخصوص کشاورزان به آسمان بیبارش دوخته شده است.
تنها در تابستان امسال، فهرستی بلند از تالابها و دریاچههای کشور بهطور کامل خشک شدند: دریاچه ارومیه، تالابهای امدژ، حوض سلطان، دریاچه نمک، شیمبار، بختگان، گاوخونی، مهارلو، میانگران و هامون.
ایران بیش از ۹۰ درصد منابع آب تجدیدپذیر خود را مصرف میکند؛ رقمی بسیار بالاتر از استاندارد ۴۰ درصدی سازمان ملل. این در حالی است که روند گرمایش در کشور دو برابر میانگین جهانی بوده و هر دهه حدود ۱۰ میلیارد مترمکعب از منابع آبی کشور را از دسترس خارج میکند. همچنین بزرگترین کلانشهر کشور، تهران، با خشکسالی بیسابقه و کاهش شدید منابع آب مواجه است.
باید به فکر همکاری افتاد. تقابل و انفعال، رفتار عمومی دیپلماسی آب ایران بوده است. نتیجه این شد که سیاستهای همسایگان ما، جز تنش آبی، دستاوردی برای ما نداشته است. درواقع، مسئله دیپلماسی آب فعال بودن یا نبودن نیست، موضوع اصلی تغییر پارادایم و زبان مذاکره است. امروز سرنوشت جمعی و بحرانهای محیطزیستی ارزشهای جهانی است. توسعه پایدار یک موضوع صرفاً ملی نیست، باید در قالب سرنوشت مشترک جمعی به آن فکر کرد. این زبان را ایران باید تقویت کند.
اروپا در تابستان ۲۰۲۵ شاهد مجموعهای از رویدادهای شدید آب و هوایی بود؛ موج گرما، خشکسالی و سیل، نه تنها زندگی میلیونها نفر را تحت تأثیر قرار داد بلکه ضربهای سنگین به اقتصاد این قاره وارد کرد.
چهارمحال و بختیاری که روزگاری بهعنوان نگین آبی کشور شناخته میشد، اکنون در سایه خشکسالی و کاهش بیسابقه بارشها در بحران عمیقی گرفتار شده است، تنش آبی شدید و وابستگی روستاها به آبرسانی با تانکر، زندگی مردم این دیار را به چالش کشیده است.
سوریه که طی بیش از یک دهه جنگ داخلی آسیبهای سنگینی را متحمل شده و امروز در مسیر بازسازی و تلاش برای بازگرداندن ثبات گام برمیدارد، اکنون با چالش دیگری دستوپنجه نرم میکند؛ خشکسالی. کاهش بارندگیها در دهههای اخیر، کمبود منابع آبی و نابودی بخش بزرگی از محصولات کشاورزی، امنیت غذایی این کشور را بهشدت تهدید کرده است.
خشکسالیهای پیدرپی و تغییرات اقلیمی، چهره آذربایجان غربی را دگرگون کرده است؛ استانی که روزگاری سرسبز و پرآب بود، اکنون با کمبود منابع آب، افت کشاورزی و نیمهجان شدن دریاچه ارومیه روبهروست.
