در سال‌های اخیر، دغدغه‌های زیست‌محیطی و نیاز روزافزون به منابع انرژی پاک و پایدار، توجه جهانیان را به سمت انرژی‌های تجدیدپذیر معطوف کرده است. در این میان، هیدروژن سبز به عنوان یکی از گزینه‌های مهم برای جایگزینی سوخت‌های فسیلی مطرح شده است. بسیاری از متخصصان و سازمان‌های بین‌المللی، هیدروژن سبز را راه‌حلی امیدوارکننده برای دستیابی به اهداف کاهش انتشار کربن و مقابله با تغییرات اقلیمی می‌دانند. اما آیا این فناوری می‌تواند در کوتاه‌مدت به یک راه‌حل عملی و اقتصادی تبدیل شود؟ یا هیدروژن سبز تنها یک ایده جذاب اما پرهزینه باقی خواهد ماند؟
سرمایه گذاری یک میلیارد دلاری توتال انرژی و همکاری با Air Liquide برای توسعه دو پروژه بزرگ تولید هیدروژن سبز در هلند، گامی مهم در راستای کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای و کربن‌زدایی پالایشگاه‌های این شرکت در اروپا است. این پروژه‌ها با استفاده از انرژی بادی فراساحلی، سالانه ۴۵ هزار تن هیدروژن سبز تولید کرده و ۴۵۰ هزار تن دی‌اکسید کربن کاهش می‌دهند.
توسعه سوخت‌های پاک و انرژی‌های تجدیدپذیر به‌عنوان یکی از راهکارهای اصلی برای مبارزه با تغییرات اقلیمی و کاهش وابستگی به سوخت‌های فسیلی شناخته شده است. در این بین، سوخت هیدروژنی به‌عنوان یک منبع انرژی پاک و پایدار توجه زیادی را به خود جلب کرده است.
محققان چینی با ابداع باتری لیتیوم-هیدروژن، مرزهای ذخیره انرژی را جابه‌جا کرده‌اند. این باتری های هیدروژنی با چگالی انرژی بسیار بالا و بهره‌وری بی‌نظیر، پتانسیل متحول کردن صنایع مختلف از جمله خودروهای برقی و ذخیره انرژی‌های تجدیدپذیر را دارد. با استفاده از این فناوری، می‌توان به آینده‌ای رسید که در آن وسایل نقلیه الکتریکی با برد بیشتر و زمان شارژ کمتر، و سیستم‌های انرژی پاک با کارایی بالاتر، زندگی روزمره ما را متحول کنند.
