موضوع تخصیص ارز ترجیحی، به عنوان مهم‌ترین چالش بازار دارویی کشور در سال جاری، این روزها با اظهارات ضد و نقیض همراه بوده است. به طوری که شاهد گرانی دارو در قالب افزایش قیمت هستیم.
طالبان کشت خشخاش در افغانستان را ممنوع اعلام کرد. همزمانی این اتفاق با گرانی دارو در ایران، باعث شده برخی این دو اتفاق را مرتبط با هم بدانند. این در حالی است که فعالان صنعت دارو می‌گویند، اصولا در تولید داروهایی نظیر مورفین از خشخاش افغانستان استفاده نمی‌شود.
رییس انجمن اقتصاد سلامت ایران اظهار داشت: محاسبات اقتصادی نشان می‌دهد که تبدیل ارز ۴۲۰۰ تومانی به ارز نیمایی، قیمت داروی تولید داخل را به ۴ برابر و قیمت داروی وارداتی را به ۷ برابر می‌رساند.
برخی از داروها در داروخانه‌های ایران کمیاب شده و مردم باید ساعت‌ها برای تهیه دارو شهر را بالا و پایین کنند. اما در این میان عضو سابق هیات مدیره انجمن داروسازان می‌گوید یکی از دلایل کمبود دارو صادرات آن به کشورهای منطقه است. کشورهایی مانند افغانستان، عراق، ازبکستان، یمن و لبنان.
«دارو نیست و معلوم نیست چه زمانی بیاریم.» این جوابی است که داروخانه‌ها به بیماران می‌دهند. حتی هلال احمر و ۱۳ آبان هم جوابشان منفی است. وضعیتی که بیماران را آشفته کرده و از نبود دارو نگران هستند. برخی از داروها سهمیه‌بندی شده است و خارج از مقدار و زمان تعیین شده دارو به افراد تعلق نمی‌گیرد. داروهایی که پیدا نمی‌شود بیماران را به بازار آزاد می‌کشاند با قیمت چند برابر. از داروی ۳۰ تا ۲۰۰ میلیون تومانی.
اخیرا در مجلس طرح حذف کامل ارز ترجیحی برای دارو و انتقال مابه التفاوت بین نرخ رسمی و نرخ ارز آزاد به شرکت‌های بیمه‌ای مطرح شده است. مجلسی‌ها معتقدند این موضوع قیمت دارو را برای مردم تغییر نمی‌دهد. درحالی که ظاهرا این طرح در صورت اجرا در گام اول دارو را برای 10 میلیون نفر گران خواهد کرد و تنها از یک ناحیه 20 هزار میلیارد تومان هزینه برای بیماران می‌تراشد.
حذف ارز دولتی دارو در سال 99 درحالی اتفاق افتاد که قدرت خرید مزدبگیران با افزایش هزینه‌ها و کاهش درآمدها به‌دلیل شیوع کرونا، بیش از پیش کم شده بود. اما سوال این است که اگر فرایند ثبت سفارش پنج یا شش ماه طول می‌کشد چرا از اردیبهشت ماه که نرخ ارز دارو نیمایی شد بلافاصله دارو گران شد؟ آیا حدف ارز دولتی دارو به تنهایی کافی بود تا قیمت دارو تا این حد سربه فلک بکشد؟
