بر اساس پیشبینیها، جمعیت در سن کار هند تا سال ۲۰۵۰ به میزان ۱۴.۵ درصد رشد خواهد کرد. از سوی دیگر، احتمالا این جمعیت در کشور چین در همین بازه زمانی ۲۴ درصد کوچکتر شود.
شاید زمان آن رسیده باشد که هند و چین اساسا در مورد نحوه مذاکرات خود تجدید نظر کنند. پس از دههها گفتوگوی تکراری که چیزی بیش از آرامش موقت به دنبال نداشت، این فرآیند به بخشی از یک حلقه تکراری تبدیل شده است. از همین رو تغییر اساسی مورد نیاز است، شاید حتی ورود یک بازیگر یا شخص ثالث به بحثها.
دوره دوم ترامپ سوالهای جدیدی درباره مسیر روابط هند و ایالات متحده مطرح کرده است. علاقه غیرمنتظره ترامپ به موضوع کشمیر و عدم حمایت از هند در میانه درگیری نظامی کوتاهمدت با پاکستان در ماه مه، نگرانیهای هند از همصدایی واشنگتن و اسلامآباد را افزایش داد.
هند کشوری تازهکار در بازی ابرقدرتها نیست. در عصر جنگ سرد دهلینو با پرچم جنبش عدم تعهد، استقلال عمل خود را حفظ کرد. جواهر لعل نهرو، نخستوزیر وقت، گفته بود: «ما میخواهیم تا حد ممکن از سیاست قدرتهای متخاصم دوری کنیم؛ همان سیاستی که به دو جنگ جهانی انجامید.» این دکترین باعث شد هند از قید رژیمهای محدودکننده رها شود و بین مسکو، واشنگتن و پکن تعادل برقرار کند.
آشتی بالقوه میان چین و هند، رویدادی تاریخی در سیاست جهانی خواهد بود و میتواند الگویی کلیدی برای نظم نوین جهانی در قرن ۲۱ باشد. از دیدگاه هند، آنچه در حال وقوع است، نویدبخش برجستهترین میراث مودی در کارنامهای سیاسی پرآشوب به شمار میرود؛ بهویژه آنکه او ماه آینده وارد ۷۵ سالگی میشود.
استقرار سامانه رهگیری دریایی-میدانی NMESIS از سوی آمریکا در فیلیپین، آزمایش موشک ضدکشتی تایپ 88 ژاپن در ژوئن 2025، خرید موشکهای مافوق صوت و دوربرد هوا به هوا توسط استرالیا، رونمایی از موشک بالستیک هیونمو-5 کرهجنوبی، و صادرات موشک براهموس هند به فیلیپین همگی نشانگر تلاش هماهنگ برای مهار نفوذ نظامی فزاینده چین هستند.
چرخش ناگهانی دهلینو در برابر پکن ناشی از ضعف یا فقدان اراده ملی نیست، بلکه نتیجه بازگشت دونالد ترامپ است؛ رئیسجمهوری که با تاکید بر دیپلماسی «اول آمریکا»، پوشش راهبردی هند را تحت شعاع قرار داده است.
