در حال حاضر تعداد افرادی که در جهان مهاجرت می‌کنند بیش از هر زمان دیگری به نطر می‌رسد. آمار و ارقام تا پایان سال ۲۰۱۸ نشان می‌دهد، بیش از ۲۶۰ میلیون مهاجر در دنیا وجود دارد که به دلایل مختلف از جمله مسائل اقتصادی کشور خود را ترک می‌کنند.
در سال‌های اخیر تعدادی از نیروی کار متخصص ایرانی هم با هدف پیدا کردن شغل و درآمد مناسب، ایران را به مقصد کشورهای غربی ترک کرده‌اند.
در این ویدئو تجارت‌نیوز، کارشناسان توضیح می‌دهند که دولت چطور می‌تواند نیروی انسانی متخصص خود را که ارزشمندترین ثروت کشور به شمار می‌رود، با تدابیری هوشمندانه به ایران بازگرداند.
مطالعه بیشتر:
واکاوی علل مهاجرتهای اقتصادی، اجباری و بازگشتی
مطالعه بیشتر:
مهاجرت نیروی متخصص از ایران چقدر نگران‌کننده است؟
سلام من ۱۷سالمه و الان ۱ماه هس اومدم انگلیس و الان منصرف شدم میخوام برگردم ایران و. وقت
سلام من ۱۷سالمه و الان ۱ماه هس اومدم انگلیس و الان منصرف شدم میخوام برگردم ایران و. وقتی من برگردم ایران مشکلی برام‌پیش میاد؟؟؟فقط با پاسپورت به صورت قانونی از ایران رفتم ترکیه و از ترکیه تا انگلیس غیرقانونی اومدم لطفا جواب بدین مهمه مرسی و وقتی برگردم ایران اونا میفهمن ک کیس من چی بوده؟؟.
سلام من ۱۷سالمه و الان ۱ماه هس اومدم انگلیس و الان منصرف شدم میخوام برگردم ایران و. وقتی من برگردم ایران مشکلی برام‌پیش میاد؟؟؟فقط با پاسپورت به صورت قانونی از ایران رفتم ترکیه و از ترکیه تا انگلیس قاچاقی اومدم لطفا جواب بدین مهمه مرسی و وقتی برگردم ایران اونا میفهمن ک کیس من چی بوده؟؟.
سلام من ۱۷سالمه و الان ۱ماه هس اومدم انگلیس و الان منصرف شدم میخوام برگردم ایران و. وقتی من برگردم ایران مشکلی برام‌پیش میاد؟؟؟ یعنی تو ایران زندانیم میکنن؟ فقط با پاسپورت به صورت قانونی از ایران رفتم ترکیه و از ترکیه تا انگلیس قاچاقی اومدم لطفا جواب بدین مهمه مرسی و وقتی برگردم ایران اونا میفهمن ک کیس من چی بوده؟؟.
من هفده سال پیش برای ادامه تحصیل به کانادا اومدم و چند سال اول در کنار درس، به طور پاره وقت در رستوران های محلی کار میکردم تا حداقل هزینه ی خودم رو در کنار کمک های خانواده دربیارم.
الان دیگه 41 سالم شده و همینجا ازدواج کردم و بچه دار شدم ولی هرچقدر میگذره بیشتر از مهاجرت کردن و ترک ایران پشیمون میشم، این حسم فقط بخاطر دوری از وطن نیست، راستش خیلیم آدم احساساتی نیستم بلکه بخاطر فریبی که خوردم پشیمونم. یادمه وقتی می خواستم مهاجرت کنم تقریبا همه ی خانواده و دوستام تشویقم کردن و یکی از استادانم که خودش از آمریکا برگشته بود ایران، دائم منو هل میداد سمت مهاجرت و میگفت که اینجا هیچی نمیشی باید بری اونور.
هیچوقت نمی بخشمش که فقط بخاطر سود شخصیش زندگی من رو خراب کرد و باعث شد اینهمه سال در کشوری مثل کانادا زندگی کنم که سیستم حتی مردم خودش رو آدم حساب نمی کنه چه برسه به ما مهاجرین که هرچقدرم بهشون خدمت کنیم بازهم شهروند درجه دو محسوب میشیم.
مالیات بالا، فرهنگ سرد جامعه که کارخانه ایجاد افسردست، وضعیت اقلیمی نامناسب نسبت به ایران، مردم بی ریشه و جامعه ای بی شخصیت، دخالت در زندگی های شهروندان و مشکلات اقتصادی و فرهنگی که سال به سال بدتر میشن همه دست به دست هم دادن تا مهاجرت کردن به کانادا رو به بزرگترین اشتباه زندگیم تبدیل کنن. حتی انقدر از خودم توان ندارم که به فرزندم آموزش بدم و سیستم آموزشی هرجور که خودشون میخوان بچه ها رو مغزشویی میکنن، اگر هم خانواده ها دخالتی بکنن متهم میشن به عدم صلاحیت حضانت فرزند.
روزی نیست که به برگشت فکر نکنم ولی از یه طرف با خودم میگم برگشتنم یعنی شروع از صفر و تحمل قضاوت های مردم و خانواده که مثل بقیه مردم ایران فکر میکنن اینجا بهشته و به راحتی میشه موفق شد، حالا من هرچقدر توضیح بدم که اینطور نیست و حتی با زحمت هم نمیشه موفقیت مناسبی به دست آورد حتی برادر خودم باورش نمیشه! از یک طرف هم نمی تونم همسرم و فرزندم رو مجبور به ترک کشورشون بکنم.
حرفم این نیست که مهاجرت از ریشه غلطه بلکه حرفم اینه نباید روی حرف مردم عمل کنیم و فقط افرادی که تخصص خاصی دارن که در ایران شانس موفقیت براشون نیست یا اگه به هرصورت دیگه ای استثنا محسوب میشن مناسب مهاجرت هستن نه همه ی مردم.
من که تخصص علمی داشتم و همسرم حامیم بوده و البته حمایت های مالی پدرم هم از ایران پشتم بوده با این حال موفق نشدم و توی این سیستم برده داری کمرم شکست، نمیدونم جوان هایی که هیچ پشتوانه ای ندارن با چه اعتماد به نفسی مهاجرت میکنن و توقع موفقیت دارن.
اکثر ایرانیان اینجا بخاطر لذت فخر فروشی یا حداقل بخاطر اینکه خانوادشون رو در ایران خوشحال کنن به دروغ راجب وضعیت خوب اینور صحبت میکنن ولی متوجه نیستن که این کارشون باعث بدبخت شدن عزیزانشون میشه.
قدر ایران رو بدونید.
من هفده سال پیش برای ادامه تحصیل به کانادا اومدم و چند سال اول در کنار درس، به طور پاره وقت در رستوران های محلی کار میکردم تا حداقل هزینه ی خودم رو در کنار کمک های خانواده دربیارم.
الان دیگه 41 سالم شده و همینجا ازدواج کردم و بچه دار شدم ولی هرچقدر میگذره بیشتر از مهاجرت کردن و ترک ایران پشیمون میشم، این حسم فقط بخاطر دوری از وطن نیست، راستش خیلیم آدم احساساتی نیستم بلکه بخاطر فریبی که خوردم پشیمونم. یادمه وقتی می خواستم مهاجرت کنم تقریبا همه ی خانواده و دوستام تشویقم کردن و یکی از استادانم که خودش از آمریکا برگشته بود ایران، دائم منو هل میداد سمت مهاجرت و میگفت که اینجا هیچی نمیشی باید بری اونور.
هیچوقت نمی بخشمش که فقط بخاطر سود شخصیش زندگی من رو خراب کرد و باعث شد اینهمه سال در کشوری مثل کانادا زندگی کنم که سیستم حتی مردم خودش رو آدم حساب نمی کنه چه برسه به ما مهاجرین که هرچقدرم بهشون خدمت کنیم بازهم شهروند درجه دو محسوب میشیم.
مالیات بالا، فرهنگ سرد جامعه که کارخانه ایجاد افسردست، وضعیت اقلیمی نامناسب نسبت به ایران، مردم بی ریشه و جامعه ای بی شخصیت، دخالت در زندگی های شهروندان و مشکلات اقتصادی و فرهنگی که سال به سال بدتر میشن همه دست به دست هم دادن تا مهاجرت کردن به کانادا رو به بزرگترین اشتباه زندگیم تبدیل کنن. حتی انقدر از خودم توان ندارم که به فرزندم آموزش بدم و سیستم آموزشی هرجور که خودشون میخوان بچه ها رو مغزشویی میکنن، اگر هم خانواده ها دخالتی بکنن متهم میشن به عدم صلاحیت حضانت فرزند.
روزی نیست که به برگشت فکر نکنم ولی از یه طرف با خودم میگم برگشتنم یعنی شروع از صفر و تحمل قضاوت های مردم و خانواده که مثل بقیه مردم ایران فکر میکنن اینجا بهشته و به راحتی میشه موفق شد، حالا من هرچقدر توضیح بدم که اینطور نیست و حتی با زحمت هم نمیشه موفقیت مناسبی به دست آورد حتی برادر خودم باورش نمیشه! از یک طرف هم نمی تونم همسرم و فرزندم رو مجبور به ترک کشورشون بکنم.
حرفم این نیست که مهاجرت از ریشه غلطه بلکه حرفم اینه نباید روی حرف مردم عمل کنیم و فقط افرادی که تخصص خاصی دارن که در ایران شانس موفقیت براشون نیست یا اگه به هرصورت دیگه ای استثنا محسوب میشن مناسب مهاجرت هستن نه همه ی مردم.
من که تخصص علمی داشتم و همسرم حامیم بوده و البته حمایت های مالی پدرم هم از ایران پشتم بوده با این حال موفق نشدم و توی این سیستم برده داری کمرم شکست، نمیدونم جوان هایی که هیچ پشتوانه ای ندارن با چه اعتماد به نفسی مهاجرت میکنن و توقع موفقیت دارن.
اکثر ایرانیان اینجا بخاطر لذت فخر فروشی یا حداقل بخاطر اینکه خانوادشون رو در ایران خوشحال کنن به دروغ راجب وضعیت خوب اینور صحبت میکنن ولی متوجه نیستن که این کارشون باعث بدبخت شدن عزیزانشون میشه.
سلام معلومه که خیلی ادم جسور و با اعتماد به نفس هستین که دارین خیلی واضح و شفاف به اشتباهتون اعتراف میکنین، من واقعا نمیفهمم چرا جوونا فک میکنن راه موفقیت مهاجرت به کشورهای خارجیه چرا انقدر غریبه پرستن چرا میخوان فرار کنن از خودشون؟؟ مهاجرت به چه قیمت اخه اندکی تأمل..
مادر من یه حرفی میزنه که همیشه توی گوشم میمونه و خواهد موند_هیچ جا وطن و خاک خود آدم نمیشه_الان من خودم به فکر مهاجرتم ولی اگر نتونم برگردم کشورم هرگز مهاجرت نمیکنم به شما هم توصیه میکنم با زرق و برق کشورهای غربی گول نخورید و بیشتر تحقیق و تامل کنید ازهمگی ممنون بابت توجه
میخوام به قطر یا امارات سفر کنم باید چیکارکنم و مکان وخوراک در کشور دیگه با کیه
من مهاجرت کردم پشیمونم مهاجرت مثل این هست که یک کتاب از وسط باز کردی داری میخونی، زمان برگرده نون خالی میخورم مهاجرت نمیکنم
من فکر می کنم زیباترین توصیف در موزد مهاجرت رو خانم گلشیفته فراهانی در مصاحبه با خبرنگار فرانسوی کرد. او گفت: به نظر من تمام کسانی که مثل من مهاجرت کرده اند٬ زندگیشون توی چمدانشون هست و دیگه هیچ جایی به نام وطن ندارن. من بیست سال پیش مهاجرت کردم٬ ولی هرگز احساس تعلق نکردم. موضوع این نیست که وقتی برگردی ایران همه باید هر روز دورت باشن٬ یا طوری عمل کنن که جون از خارج اومدی از بقیه بالاتری. اگر کسی با این هدف می خواد برگرده٬ بهتره که فراموش کنه. ولی برای مهاجرت باید خیلی وابستگی ها رو زیر پا گذاشت. هنوز وقتی یادم می افته که چند سال پیش که برمیگشتم مادرم با توان نحیفی که داشت با اصرار نا دم در آمد تا برای آخرین بار پشت سرم آب بریزه بی اختیار اشکهام سرازیر میشه.