به گزارش تجارت نیوز، دریاچه ارومیه روزگاری قلب تپنده شمال‌غرب ایران بود؛ پهنه‌ای آبی که زندگی را به پیرامون خود می‌بخشید. اما این قلب نه با خشکسالی ناگهانی، که با زخمی عمیق و تدریجی بر پیکر حوضه آبریز آن از تپش افتاد.
علی ارواحی، متخصص مدیریت زیست‌بوم‌های تالابی، روند خشکی این دریاچه رو این گونه روایت می‌کند: اتفاقی که در حوزه آبریز دریاچه از سال ۱۳۷۵ به بعد یا همان از اواخر دهه ۷۰ رخ داد، این بود که ضرباهنگ توسعه ناپایدار آن حوزه شدت گرفت. از آن زمان به بعد، سدهای متعددی در حوزه آبریز احداث شد؛ طوری که تعداد آنها اکنون به بیش از 100 سد می‌رسد. همزمان، سطح زیر کشت نیز توسعه زیادی پیدا کرد و بخش زیادی از زدیم‌زارها به کشت آبی تبدیل شدند. در الگوی کشت، محصولاتی جایگزین شدند که پرمصرف بودند.
در سال آبی جاری بارش‌ها ۴۰ درصد کمتر از بارش معمولی در بلندمدت بوده است. در چنین شرایطی، اگر ۴۰ درصد از حقابه دریاچه کاهش یابد، این امر قابل درک و قابل قبول است. اما کسری حقابه دریاچه به‌مراتب بیشتر از این میزان بوده است؛ از این موضوع می‌توان نتیجه گرفت که مسئله تنها خشکسالی نیست، بلکه حکمرانی آب، شکل توسعه و اولویت‌بخشی به مصارف دیگر به جای محیط‌زیست ما را به این سرانجام رسانده است.
روایت کوتاهی از آن‌چه با سیاست‌های توسعه‌ای ناپایدار بر سر این پهنه آبی آمد را در مستند کوتاه «مرگ تدریجی دریاچه ارومیه» تماشا کنید.
برای مطالعه بیشتر گزارش روایت 30 همت هزینه و یک دریاچه خشک! را در تجارت‌نیوز بخوانید.
