این ۱۸۰ اقتصاددان خودشان مقصر وضع موجود هستند

به گزارش تجارت نیوز، ۱۸۰ اقتصاددان و استاد دانشگاه، در بیانیه‌ای که خطاب به مردم ایران و مسعود پزشکیان رئیس‌جمهور نوشته شده، با محکوم کردن تجاوز و حمله اسرائیل و آمریکا به کشور، خواستار تغییر پارادایم حاکم بر نظام حکمرانی برای برون‌رفت از بحران کنونی شدند.

آن‌چه امروز از آن به عنوان «پارادایم حکمرانی» انتقاد می‌شود، حاصل بی‌عملی همین اقتصاددانان و استادان در طول دهه‌هاست. این‌ها که امروز طلب تغییر پارادایم می‌کنند، زمانی که سیستم اقتصادی و سیاسی کشور ساختار می‌گرفت، نقش تعیین‌کننده داشتند. آیا مطالبه تغییر پارادایم کفایت می‌کند اگر خود در اشکالات بنیادی آن شریک بوده‌اند؟

این افراد طی سال‌ها، بارها بیانیه و مقاله‌ منتشر کردند و طرح‌های اصلاحی ارائه دادند؛ اما هیچ‌گاه توان اجرا یا فشار واقعی برای تحقق آن‌ها را نداشته‌اند. آن‌ها اکنون فریاد برآورده‌اند که بدون آزادی رسانه‌ها، مذاکره و خروج نیروهای نظامی از اقتصاد، بحران رفع نمی‌شود. اما چه بر سر تلاش‌های گذشته آمده؟ چرا تا وقتی که حق‌الناس زیر پاست، سکوت کردند یا از قدرت نترسیدند؟

بسیاری از امضاکنندگان، خود به‌عنوان مشاوران دولت‌ها و نهادهای رسمی فعالیت داشته‌اند. آن‌ها که امروز از «شفافیت بودجه‌ای» و شفافیت آمار اقتصادی دفاع می‌کنند، سال‌ها ناظر و برخی مدیر همین داده‌های جعلی و آلودگی فساد بودند . آیا امروز انگشت اتهام را به‌سمت آنچه که خود در آن شریک بوده‌اند گرفته‌اند؟

آن‌ها خطاب به مردم و مسوولان فریاد زده‌اند که خطر نگاه‌های افراطی، شعارزدگی و عدم مذاکره فاجعه‌آفرین است. . اما چرا هیچ‌یک از این استادان و اقتصاددانان، در گفتمان عمومی و سیاستگذاری برای جلوگیری از افراط‌گری مشارکت نکرده‌اند؟ اگر صرفاً ناظر بی‌طرف هستند، پس چگونه چنین انتقادی را محصول موقعیتی می‌دانند که در آن جزو خواص فعال بوده‌اند؟

در عمل، این بیانیه بیشتر نمایشی است از نوع «دورویی روشنفکری»: انتقاد از وضع موجود بدون پذیرش مسئولیت تعمیق آن. ۱۸۰ اقتصاددان و استاد دانشگاه پیش از خطابه‌خوانی، باید پاسخ دهنده باشند که چگونه در دهه‌های گذشته:

در برابر ساختارهای فساد و داده‌های تحریف‌شده مقاومت نکردند؛

برای اجرای واقعی اصلاحات فشار عملی وارد نکردند؛

خود را در نقش «راه‌حل‌دان» تعریف نکردند، نه صرفاً منتقد.

اگر ادعا دارند پارادایم امروز بیمار است، باید اول از خود شروع می‌کردند—نه آن‌که امروز، پس از فرو ریختن سیستم، با بیانیه‌ای ضعیف و متأخر برای مردم نسخه تجویز کنند.

متاسفانه اقتصاددان‌های ما دچار بیماری سلبریتی‌گرایی و فراموشی شده‌اند. آنها با تیکه بر ضعف تاریخ جمعی ایرانی گمان می‌کنند می‌توانند از مسئولیت‌های قبلی خود که وضع امروز را پدید آورده فرار کنند. ایشان ابتدا باید پاسخگوی اشتباهات خود در گذشته باشند تا نوشتن نامه و جنجال رسانه‌ای که هیچ عاقبتی ندارد.