به گزارش تجارت نیوز، اشکان، کارگری ۴۰ ساله، هر روز آجرهای خانه‌هایی را می‌چیند که هرگز صاحب یکی از آن‌ها نخواهد شد. افزایش بی‌رویه قیمت مسکن و کاهش قدرت خرید، رویای خانه‌دار شدن را برای او و میلیون‌ها کارگر دیگر به یک سراب دوردست تبدیل کرده است.
اقتصاد

ساعت پنج صبح، اشکان از خواب بیدار می‌شود. زنگ ساعت، او را از خوابی که در آن خانه‌ای برای خودش داشت، بیرون می‌کشد. چهل ساله است، متأهل و پدر دو فرزند. به سرعت از خانه‌ای که تنها یک اتاق دارد و در یکی از محله‌های حاشیه‌ای تهران واقع شده، بیرون می‌زند تا به ایستگاه اتوبوس برسد. روزی دیگر از کارگری آغاز می‌شود، روزی که در آن او آجرهای خانه‌هایی را می‌چیند که هرگز در یکی از آن‌ها زندگی نخواهد کرد.
۲۵ سال پیش، حداقل حقوق یک کارگر حدود ۵۰ هزار تومان بود. شاید به نظر ناچیز برسد، اما در آن زمان با چند سال پس‌انداز، امکان خرید خانه‌ای کوچک وجود داشت. حالا، در سال ۱۴۰۳، حداقل حقوق کارگران به ۸ میلیون تومان رسیده است، اما خط فقر در شهرهای بزرگ کمتر از ۳۲ میلیون تومان نیست. اشکان با این حقوق حتی از تامین ابتدایی‌ ترین نیازهای خانواده‌ اش هم ناتوان است، چه برسد به خرید خانه‌ای که قیمت هر متر آن مثلا در تهران به ۱۰۰ میلیون تومان رسیده است.

طبق آمار بانک مرکزی، متوسط قیمت مسکن در تهران اواسط تابستان امسال متری ۸۸ میلیون و ۵۰۰ هزار تومان بوده است. تورم ماهانه مسکن در شهریور ۲.۹ درصد اعلام شد و این روند در ماه‌های بعدی ادامه پیدا کرد. حالا، با افزایش مداوم قیمت‌ها، داشتن یک خانه ۸۰ متری در تهران نیاز به ۸ میلیارد تومان دارد. اشکان برای رسیدن به این عدد باید بدون خرج کردن حتی یک ریال از حقوق خود، هزار سال کار کند.

بازار مسکن در ایران مدت‌هاست که از حوزه مصرفی خارج شده و به بستری برای سرمایه‌گذاری بدل شده است. در حالی که کارگران برای داشتن سرپناهی مناسب در مضیقه‌اند، بخش قابل توجهی از واحدهای مسکونی تهران خالی مانده‌اند؛ نه برای سکونت، بلکه برای افزایش ارزش سرمایه. دلالی و سوداگری در بازار مسکن، نه تنها خرید خانه را برای اقشار کم‌درآمد ناممکن کرده، بلکه حتی اجاره‌نشینی را هم برای بسیاری از کارگران به چالشی حل‌نشدنی تبدیل کرده است.
اشکان هر روز پس از بازگشت از کار، روی همان موکت کهنه کنار فرزندانش دراز می‌کشد و به سقف خیره می‌شود. آینده‌ای که برای خانواده‌اش تصور می‌کرد، با واقعیت امروز تفاوتی عمیق دارد. او تنها یکی از میلیون‌ها کارگری است که در چرخه بی‌پایان افزایش هزینه‌های زندگی و کاهش قدرت خرید گرفتار شده‌اند.

برای اشکان، خانه‌ای که در خواب‌هایش می‌بیند، هر روز دورتر می‌شود. او می‌داند که این خانه هرگز ساخته نخواهد شد؛ نه برای او و نه برای فرزندانش.

منبع: رکنا