در بهار ۱۳۹۸ و در سالی که با محکم کردن کمربندهای اقتصادی شروع شد، دولت دوازدهم یکی از طرح‌های بر زمین‌مانده خود در زمینه مسکن را کلید زد. طرح «مسکن امید»، که اکنون با افتتاح ۳۲۴ واحد مسکونی و ۶۳ واحد تجاری در منطقه ۱۸ تهران اجرا می‌شود، در واقع نسخه‌ای از طرح ضدرکودی دولت
«نمی‌توانم شَلغَم را تعریف کنم، اما قطعا اگر یک شلغم ببینم آن را می‌شناسم. می‌توانم نقطه را تعریف کنم، اما هرگز نمی‌توانم یک نقطه ببینم و آن را بشناسم. عشق بیشتر شبیه به شلغم است تا یک نقطه.» فلسفه اقتصادی هم از این منظر چندان با عشق و شلغم فرق نمی‌کند، برای همین از تعریف
حالا که دیگر مدرسه نمی‌رویم، بیایید تکلیف خود را با سوال قدیمی علم بهتر است یا ثروت روشن کنیم و برنده مقتدر این رقابت را بپذیریم! اما جدای از انشای مدرسه یک سوال جدی پیش می‌آید. ثروت واقعا چیست؟ بیشتر کسانی که آرزوی ثروتمندشدن دارند، تعریف درستی از ثروت ندارند. مثل این است که بخواهیم
قدرت خرید چیست؟ آیا قدرت خرید ایرانیان در سال‌های اخیر کم شده است؟ آیا قدرت خرید در خارج از ایران بیشتر است؟ آیا این شاخص (Purchasing Power) نشان‌دهنده فقر، ثروت، فلاکت و یا رفاه عمومی است؟ چه چیز قدرت خرید را تعیین می‌کند؟ آیا راهی برای افزایش این قدرت وجود دارد؟ مثل هر عبارت اقتصادی
نرخ بیکاری از جمله شاخص‌هایی است که اقتصاددان‌ها و مردم به آن توجه دارند. بااین‌وجود درک عمومی از این شاخص درست نیست. برخی باور دارند که دولت در مورد نرخ بیکاری دروغ می‌گوید و برخی دیگر فکر می‌کنند نرخ بیکاری عمدا طوری طراحی‌شده که اوضاع بهتر از چیزی که واقعا هست به‌نظر برسد. نرخ بیکاری
فرض کنید شما یک فروشگاه مواد غذایی دارید و کسب‌و‌کارتان هم در وضعیت پایدار و خوبی قرار دارد. مشتریان شما افراد ثابتی هستند. شما با داشتن سهم خوبی از بازار، به فعالیت خود ادامه می‌دهید و سود موردنیاز برای ادامه فعالیت را کسب می‌کنید؛ اما کم‌کم متوجه می‌شوید که مشتریان شما در حال ریزش هستند.
