دورکاری یکی از نتایج اجتناب‌ناپذیر پاندمی ویروس کرونا است. لزوم رعایت فاصله فیزیکی بین افراد، کاهش رفت‌وآمدها و جلوگیری از تجمع افراد در مکان‌های بسته باعث شده است که دورکاری به تنها گزینه ممکن برای فعالیت شرکت‌ها تبدیل گردد. اما همه شرکت‌ها نمی‌توانند در یک سطح این دورکاری را اجرا کنند. خصوصا آن‌هایی که پیش‌ازاین
از زمان شیوع ویروس کرونا (کووید ۱۹) کارمندان زیادی اقدام به دورکاری و کار در خانه کرده‌اند، به دلیل اینکه کسب‌وکارهای کوچک و بزرگ سعی دارند تا با درخواست از کارمندانشان برای دورکاری و کار در خانه، بحران ویروس کرونا (کووید ۱۹) را مدیریت کنند. این امر در حالی صورت می‌گیرد که در تحقیقی که
این هفته با توجه به اخطارهایی که داده شد، ویروس کرونا (یا کووید ۱۹) تاثیر زیادی روی این موضوع داشت که چگونه، چه زمانی و کجا کار کنیم: «ممکن است در زندگی روزمره دچار اختلال شدیدی شویم، مدارس تعطیل شوند، تجعمات و برنامه‌های عمومی لغو شود و کارمندان و کارکنان شرکت‌ها و سازمان‌ها و کسب‌وکارها مجبور
اگر شغل شما مستلزم دورکاری است، خواندن این مطلب را از دست ندهید. کسانی که دورکاری می کنند، احتمالا با مشکلات این شکل از کارکردن آشنا هستید: نمی‌توانید تمرکز کنید، در حین کار، کارهای دیگری برای‌تان پیش می‌آید و ممکن است خواب‌تان بگیرد. در اینجا به 6 راهکاری اشاره می‌کنیم که می‌تواند به شما کمک
دورکاری یا فری‌لنسینگ یکی از روش‌های کار کردن است که در دنیای امروز بسیار محبوبیت یافته. توسعه شبکه‌های ارتباطی در بستر اینترنت این امکان را فراهم کرده که برای بسیاری از افراد دورکاری یک روش بهینه و مطلوب برای کار باشد. برای شرکت‌ها هم بسیار به‌صرفه است که از نیروهای دورکار استفاده کنند؛ زیرا دیگر
دورکاری (Freelancing) یکی از ترند‌های بازار کار دنیا است. دورکاری مثل بسیاری از شغل‌های دیگر مزایا و معایبی دارد. مزایای آن در ظاهر آن‌قدر خوب هستند که دورکاری را شغلی ایده‌آل برای بسیاری از افراد می‌کنند. شاید در کشورهایی که اقتصادی قوی دارند، واقعا هم این‌گونه باشد؛ اما در ایران دورکاری در نگاه عموم افراد
فناوری ابعاد گوناگونی از زندگی را تغییر داده است. به لطف ابتکارات و اختراعات در این حوزه، فناوری هنوز هم در حال تغییر سبک زندگی و کار ماست. ما امروز به لطف فناوری می‌توان دستیار مجازی داشته باشیم. منظور از دستیار مجازی هم یک کامپیوتر و هوش مصنوعی درون آن نیست. بلکه منظورمان فردی است
شرایط اقتصادی به‌گونه‌ای است که خیلی از ماها مجبوریم شغل دوم داشته باشیم. البته منظورم مدیران دولتی نیست که چندین پست دارند و حتی اگر برای پست مشاوره، کاری هم نکنند حقوق می‌گیرند. منظورم به معلمی است که تدریس خصوصی می‌کند، خبرنگاری که پیام‌های تبلیغاتی می‌نویسد، کارمندی که عصرها مسافرکشی می‌کند و دانشجویی که در کافه
