به گزارش تجارت نیوز، علی ماجدی، سفیر اسبق ایران در آلمان، در بخشی از گفت‌وگوی خود با با برنامه صدای دیپلمات در پاسخ به این سوال که سیاست چماق و هویج غرب در رابطه با ایران هنوز پابرجاست، حرف‌های متفاوتی مطرح کرده که در ادامه می‌خوانید.
در یک دست ترامپ هویج است و یک دستش چماق
در حال حاضر یک نوع سردرگمی در کشور ما وجود دارد. به قول سیاسیون در یک دست ترامپ هویج است و یک دستش چماق. چماق‌اش همان فشار حداکثری و هویج‌اش هم گفت‌وگو است. این سیاست چماق و هویج خیلی شناخته‌شده است. از طرف دیگر در داخل کشور هم ما می‌بینیم که دولت دنبال مذاکره hست و حاکمیت هم در طرف دیگر تردید دارد اما مانند سابق آن را رد نمی‌کند. یعنی اگر به حرف‌های آقای خامنه‌ای هم دقت کنیم گفته شده که این مذاکرات باید با سه عنصری که ذکر شده، انجام شود و به همین جهت مخالفت می‌کنند. البته اگر مخالفت‌های ایشان را با مخالفت‌های سابق مقایسه کنید مشاهده می کنید که متفاوت است، لذا بلافاصله بعد از صحبت‌های آقای خامنه‌ای سخنگوی دولت توییتی زد و گفت «ما اگر با این شرایط مذاکره کنیم…» بنابراین می‌توان این نتیجه را گرفت که می‌شود مذاکره کرد. یعنی ما ننشستیم که به یک اجماع برسیم. وقتی شما به اخباری که در خارج از ایران پخش می‌شود نگاه می‌کنید. هر کسی که در هر حال به ایران علاقه‌مند است ممکن است این‌ها را بخواند و بداند که اروپا و دنیا چگونه به ما نگاه می‌کنند.
مهم‌ترین دستاورد اتحادیه اروپا برجام بوده است
*نگاه اروپا الان نسبت به ما چطور است؟ آیا نگاه اروپا نسبت به ایران تغییر حاکمیت است؟ این نگاه به دنبال تغییر وضعیت مردم ایران با توجه به شرایط اقتصادی‌ای که در حال حاضر در کشور ما وجود دارد، است یا خیر؟ فکر می‌کنید چه نگاهی به ما دارند؟
من این صحبت را در یکی، دو مصاحبه دیگر هم گفته‌ام؛ مهم‌ترین دستاورد EU به عنوان یک مجموعه «برجام» بوده است. بنابراین آنها علاقه داشتند که برجام را ادامه بدهند و به این قضیه شک نکنید. درست است که نقش آمریکا در طول مذاکرات پررنگ‌تر بود، اما در هر حال نقش EU3 به ویژه با توجه به بازی‌هایی که فرانسوی‌ها و انگلیس‌ها در روند مذاکرات داشتند – انگلیسی‌ها کاملاً در راستای آمریکا حرکت می‌کنند و شاید خط اصلی را هم انگلستان می‌داد – ما نمی‌خواهیم مثل سابق دایی‌جان ناپلئون باشیم اما در هر حال حقیقتاً وقتی شما در محافل دیپلماتیک صحبت می‌کنید مشاهده می‌کنید که قدرت دیپلماتیک انگلستان در هر حال به روایت خود اروپایی‌ها از همه قوی‌تر است. حال به علت سوابق طولانی یا هر چیز دیگری، در تاثیر بر روند مذاکرات گاهی انگلستان صحبت‌هایی داشت و گاهی هم فرانسوی‌ها ورود می‌کردند، اما در مجموع بالاخره تن به این قضیه (توافق برجام) دادند.
یعنی تجسم کنید در آن مذاکرات، آمریکا درواقع مهم‌ترین نقش را داشت و در کنار این کشور اروپایی‌ها، روسیه و چین بودند. برای پایان کار هم عملاً اروپایی‌ها به ویژه آلمان کمک بیشتری از دو کشور دیگر داشت. نه این‌که بنده در آلمان حضور داشتم این را می‌گویم؛ خیر. همان زمان نیز اشتیاق آلمانی‌ها مشخص بود چون اولین کشوری که به ایران آمد و بیشترین هیأت‌ها بعد از برجام را راهی ایران کرد، آنها بودند. این داستان مربوط به حالا هم نیست، حتی مربوط به بعد از انقلاب هم نیست. از پیش از انقلاب هم آلمانی‌ها سعی داشتند با ایران روابط خوبی داشته باشند. خب این انجام شد همان عکسی که آقای ظریف و بقیه (وزرای خارجه) بودند را به خاطر بیاورید که وزیر خارجه روسیه غایب بود، بعدها آقای ظریف در مورد روسیه موضوعاتی را بیان کرد (فایل صوتی). هرچند قرار نبود که پخش شود، اما پخش شد. برای خودشان هم مشکلاتی ایجاد کردند، اما موضوعات آن واقعیتی بود که بیان شد. به صورت کلی در رابطه با برجام نگاه دموکرات‌ها با جمهوری‌خواهانی چون ترامپ فرق داشت، آنها کم‌وبیش نگاه دیگری داشتند. البته نه به عنوان استراتژی بلکه حداقل به عنوان یک تاکتیک؛ برای ترامپ منافع اقتصادی در اولویت قرار داشت. می‌گفت ما این مذاکرات را انجام دادیم. ما مذاکره کردیم و آلمان، فرانسه، انگلستان و… بیایند و بروند (از منافع اقتصادی برخوردار شوند) ولی آمریکا نیاید؟!
متن و ویدئو کامل گفت‌وگوی علی ماجدی با تجارت‌نیوز را اینجا بخوانید و ببینید.
