ساعت 4 بعدازظهر روز چهارشنبه 26 دی ماه 1397 ثبت نام داوطلبین جهت شرکت در انتخابات نهمین دوره هیئت نمایندگان اتاق‌های بازرگانی صنایع، معادن و کشاورزی کشور پایان یافت. پایانی سرد و بی‌رمق، حتی سردتر از هوای سرد زمستانی!
در حالی که تعداد ثبت نام‌کنندگان دوره هشتم هیئت نمایندگان اتاق بازرگانی تهران در سال 1393 به بیش از 250 نفر رسید و علی‌القاعده با در نظر گرفتن رشد 10 الی 15 درصدی، انتظار می‌رفت که حداقل 300 نفر برای انتخابات اتاق بازرگانی تهران شرکت کنند، لکن با ثبت نام حدود 180 نفر، نه‌تنها میزان ثبت نام برای این دوره رشدی نداشت، بلکه با کاهش 28 درصدی نسبت به دوره قبل مواجه شد.
این اتفاق ناخوشایند زنگ خطری برای فعالین اقتصادی و بخش خصوصی به حساب می‌آید. چرا که اتاق بازرگانی به عنوان بزرگ‌ترین تشکل اقتصادی و مادر تشکل‌های اقتصادی کشور، به عنوان مشاور قوای سه‌گانه می‌تواند نقش مهمی در بهبود محیط کسب‌و‌کار، توسعه کارآفرینی و سیاست‌های اقتصادی ایفا نماید. حال این سوال مطرح است که چرا در این دوره انتخابات نه‌تنها رشدی در تعداد داوطلبین ایجاد نشد بلکه با کاهش 28 درصدی ثبت نام‌کنندگان مواجه شدیم؟ موارد ذیل را می‌توان به عنوان عوامل اصلی این اتفاق برشمرد.
ناامیدی فعالان اقتصادی
سیاست‌های نادرست اقتصادی مسئولان کشور خصوصا در 10ماهه اخیر صدمات جبران‌ناپذیری را برای بنگاه‌های اقتصادی کشور به وجود آورده است. بنگاه‌داران و فعالان اقتصادی کشور عموما در شرایط بسیار سختی به سر می‌برند و روند فعلی نشانی از بهبود محیط کسب‌و‌کار و حل و فصل مسائل و مشکلات را ارائه نمی‌دهد.
بسیاری از واحدها تعطیل شده یا با حداقل ظرفیت مشغول به فعالیت هستند و امیدی به برگشت این وضعیت وجود ندارد. لذا تعدادی از فعالان اقتصادی با وجود چنین شرایطی هیچ‌گونه علاقه‌ای برای حضور در انتخابات از خود نشان ندادند.
نبود گوش شنوا
متاسفانه مسئولان عالی‌رتبه کشور خصوصا دولتمردان گوش شنوایی برای شنیدن انتقادات فعالان بخش خصوصی ندارند. به جای حل ریشه‌ای مشکلات اقتصادی و بهره‌گیری از تجارب ارزشمند فعالان اقتصادی و اتاق‌های بازرگانی، هر روزه و گاهی هر ساعت با صدور بخشنامه‌های متعدد بر نابسامانی وضعیت اقتصادی دامن می‌زنند.
عدم وجود گوش شنوا از طرف مسئولان باعث دلسردی فعالین اقتصادی برای حضور پر رنگ در اتاق‌ها شده است. چرا که امیدی برای تغییر وضعیت در تفکر تصمیم‌گیران اقتصادی کشور نمی‌بینند.
احساس پیروزی گروه حاکم بر اتاق
یکی از نقاط ضعف انتخابات اتاق بازرگانی تهران در دوره هشتم، پیروزی قاطع یک گروه و حاکمیت مطلق آنان بر اتاق تهران بود. به‌طوری که از تعداد 40 کرسی بخش خصوصی در هیئت نمایندگان، 36 کرسی در اختیار یک گروه قرار گرفت و عملا چهار کرسی دیگر در سایه قرار گرفته و حتی حضور کم‌رنگی در جلسات داشتند.
این موضوع باعث گردید تا بسیاری از فعالان اتاق بازرگانی با تصور اینکه این بار نیز همان گروه برنده مطلق انتخابات خواهد بود، ترجیح بدهند در انتخاباتی که از قبل خود را بازنده آن می‌دانند، شرکت نکنند. البته ذکر این نکته ضروری است که تعداد محدودی از اعضای هیئت نمایندگان دوره‌های قبل به دلایلی مانند کهولت سن و بیماری ترجیح دادند که جای خود را به دیگران بسپارند. این اقدام اگرچه اتاق را از تجارب ارزنده آنان بی‌نصیب می‌نماید، اما به لحاظ امکان حضور چهره‌های جدید در اتاق بسیار ارزشمند است.
حال چه باید کرد؟
به هر حال به هر دلیلی تعداد ثبت نام‌کنندگان در انتخابات اتاق بازرگانی تهران به شدت کاهش یافت. آیا باید بر ناامیدی‌ها افزود، آیا باید در مقابل گوش ناشنوای دولتمردان کناره‌گیری را برگزید و نظاره‌گر وضعیت نامناسب حاکم بر اقتصاد کشور بود؟ آیا باید با احتمال دادن برای پیروزی یک گروه در انتخابات، از حضور در آن کناره‌گیری کرد؟ پاسخ به تمامی این سوالات کلمه‌ای است دو حرفی، «نه».
لازم است فعالین اقتصادی کشور نه‌تنها ناامید نشوند بلکه با امید برای روزهای خوب اقتصاد کشور و با تقویت نهادهای مدنی و تشکل‌های اقتصادی بر تلاش‌های خود بیافزایند و با گلایه از مسئولان تلاش کنند تا دولتمردان صدای آنها را بشنوند. حضور در انتخابات و گرم کردن تنور رقابت، افراد شایسته، دلسوز و فداکار را بر کرسی هیئت نمایندگان اتاق بازرگانی نشانده و با ایجاد طوفان فکری با تببین مشکلات، راهکارها و پیشنهادهای سازنده را به مسئولین ارائه و پافشاری نمایند.
بالاخره مسئولان مجبور خواهند شد در این وانفسای روزگار که خصوصا تحریم‌های ظالمانه نیز بر مشکلات اقتصادی کشور افزوده، پنبه‌ها را از گوش درآورند و با بهره‌گیری از نظرات اتاق‌های بازرگانی راه‌های اصولی را انتخاب و در آن مسیر گام بردارند. به امید روزهای خوش برای اقتصاد کشور عزیزمان ایران.
