کشورهای خلیج فارس به دنبال رهبری هیدروژن سبز هستند؟

به گزارش تجارت‌نیوز ، چند روز پیش گزارش مفصلی از تلاش کشورهای منطقه در به‌کارگیری هیدروژن سبز به عنوان یک سوخت مهم و استراتژیک منتشر کردیم، در ادامه در این گزارش نگاهی داریم به آنچه کشورهای عربی حاشیه خلیج فارس در سر دارند تا بتوانند از این سوخت، به عنوان عامل تغییر معادلات انرژی جهان بهره ببرند.

کشورهای عربی خلیج فارس پس از دهه‌ها رونق سوخت‌های فسیلی، به هیدروژن سبز چشم دوخته‌اند، زیرا تلاش می‌کنند تا اقتصاد خود را تغییر دهند و بحران آب‌وهوا را در یک چشم بهم زدن کاهش دهند.

هیدروژن سبز که هیدروژنی است کم آلاینده با کاربردهای بالقوه گسترده‌، می‌تواند اقتصادهای وابسته به نفت را دچار شوک جدی برنامه‌ریزی کرده چراکه در عین سودآوری، صرفه‌جویی بالای منابع مالی را به همراه می‌آورد.

اما این سوخت که در حال حاضر کمتر از یک درصد از کل تولید هیدروژن را تشکیل می‌دهد، هنوز از نظر تجاری قابل دوام نیست و نیاز به افزایش گسترده منابع انرژی تجدیدپذیر دارد فرآیندی که ممکن است سال‌ها طول بکشد.

با وجود این، پادشاهی‌های خلیج فارس فرصتی را برای باقی ماندن بازیگران اصلی در بازارهای انرژی با کاهش درآمدهای نفتی احساس می‌کنند.

کشورهای خلیج‌فارس به دنبال رهبری بازار جهانی هیدروژن هستند. آن‌ها هیدروژن سبز را برای باقی ماندن در قدرت‌های اصلی انرژی حیاتی می‌دانند و به آن‌ها اجازه می‌دهد تا با کاهش تقاضای سوخت‌های فسیلی به نفوذ خود ادامه دهند.

بیشتر هیدروژن از سوخت‌های فسیلی آلاینده تولید می‌شود، اما هیدروژن سبز با استفاده از انرژی‌های تجدیدپذیر مانند باد، خورشید و انرژی آبی از آب استخراج می‌شود. در حالی که سوخت‌های فسیلی هنگام سوختن گازهای گلخانه‌ای مضر ایجاد می‌کنند، هیدروژن تنها بخار آب منتشر می‌کند. این برای استفاده بالقوه در صنایع با آلایندگی بالا مانند حمل و نقل، کشتیرانی و فولاد توصیه می‌شود.

رهبران صادرات انرژی پاک

به گزارش zawya ، عربستان سعودی نفت‌خیز با بهره‌گیری از سرمایه عظیم سرمایه‌گذاری خود، در حال ساخت بزرگترین کارخانه هیدروژن سبز جهان در NEOM است؛ این ابرشهر آینده‌نگرانه 500 میلیارد دلاری که در دریای سرخ ساخته شده است.

به گفته مقامات، این نیروگاه 8.4 میلیارد دلاری انرژی خورشیدی و باد را برای تولید روزانه 600 تن هیدروژن سبز تا پایان سال 2026 یکپارچه خواهد کرد.

در ماه ژوئیه، امارات که میزبان کنفرانس آب‌وهوای سازمان ملل متحد COP28 در سال جاری خواهد بود، استراتژی هیدروژن را تصویب کرد که هدف آن این است که تا سال 2031 به یکی از 10 تولیدکننده برتر تبدیل شود.

حنان، یکی از مقامات ارشد شرکت نفتی ADNOC امارات، می‌گوید: «هیدروژن یک سوخت حیاتی برای انتقال انرژی خواهد بود. ما معتقدیم که هیدروژن و سوخت‌های حامل آن به عنوان سوخت‌های جدید و کم کربن پتانسیل بالایی دارند که امارات موقعیت خوبی برای استفاده از آن دارد.»

اما این عمان است که از نظر تولید سوخت فسیلی از عربستان سعودی و امارات عقب افتاده است و به نظر می‌رسد که بتواند در رقابت هیدروژن پاک خلیج فارس پیشرو باشد.

آژانس بین‌المللی انرژی در گزارشی در ژوئن اعلام کرد که این کشور در مسیر تبدیل شدن به ششمین صادرکننده بزرگ جهان و بزرگترین صادرکننده در خاورمیانه تا پایان دهه است.

آژانس بین‌المللی انرژی می‌گوید: «عمان قصد دارد تا سال 2030 حداقل یک میلیون تن هیدروژن سبز و تا سال 2050 تا 8.5 میلیون تن تولید کند که این مقدار بیشتر از کل تقاضای هیدروژن در اروپا تا امروز خواهد بود.»

به گفته شرکت حسابرسی Deloitte، کشورهای خاورمیانه، در درجه اول خلیج فارس، تجارت جهانی هیدروژن پاک را در کوتاه‌مدت رهبری خواهند کرد و حدود نیمی از تولید داخلی خود را تا سال 2030 صادر خواهند کرد.

این شرکت در گزارشی در ژوئن اعلام کرد که تا سال 2050، شمال آفریقا و استرالیا بیشترین پتانسیل را خواهند داشت، اگرچه کشورهای خلیج فارس رهبران صادرات باقی خواهند ماند.

تقاضا برای هیدروژن سبز نامشخص است

سرمایه‌گذاری در هیدروژن سبز مانع از گسترش نفت و گاز نشده است، زیرا امارات و عربستان سعودی قصد دارند صنایع هیدروکربنی خود را توسعه دهند.

کارشناسان پیش‌بینی می‌کنند هنوز ممکن است سال‌ها طول بکشد تا کشورهای حاشیه خلیج فارس بتوانند هیدروژن سبز را با هزینه‌ای قابل رقابت با جایگزین‌های مبتنی بر سوخت‌های فسیلی تولید کنند.

در حالی که هزینه انرژی‌های تجدیدپذیر به دلیل پیشرفت‌های فناوری کاهش یافته است، هیدروژن سبز هنوز نمی‌تواند با سود تولید شود.

عایشه الصریحی، پژوهشگر موسسه خاورمیانه دانشگاه ملی سنگاپور، می‌گوید: «کشورهای خلیج فارس تا زمانی که ممکن است بر به حداکثر رساندن فروش هیدروکربن‌ها تمرکز خواهند کرد. تبدیل شدن هیدروژن سبز به یک کالای تجاری، سال‌ها آزمون و خطا طول می‌کشد.»

اما کشورهای حاشیه خلیج فارس تامین‌کنندگان دیرینه انرژی کشورهای آسیایی وابسته به واردات مانند ژاپن و کره جنوبی هستند که قصد دارند آن را در برنامه‌های کربن‌زدایی خود بگنجانند.

عبدالله النعیمی، وزیر سابق تغییرات اقلیمی امارات، می‌گوید: «با این حال، زیرساخت‌های موجود برای انتقال هیدروژن کافی نیست و نیاز به سرمایه‌گذاری هنگفت برای اصلاح دارد. زمان مورد نیاز برای غلبه بر حل چالش‌های پیش روی هیدروژن بسیار طولانی است.»