سفیر اسبق ایران در آلمان معتقد است: در سال 92 تا 93 گزارشی را از معاونت بین‌الملل وزارت نفت منتشر کردیم که خسارت‌های مستقیم تحریم‌های ناشی از آن‌که می‌گفتند «انرژی هسته‌ای حق مسلم ماست» بالای 400 میلیارد دلار برآورد شد آن هم با حساب عدم‌النفع آن که می‌شد هزار میلیارد دلار.
هنوز معلوم نیست که چرا تنها چند ساعت پس از انتشار خبر انتخاب شهر رم برای برگزاری دور بعدی مذاکرات ایران و آمریکا، تهران ترجیح داد که مجددا به مسقط برود اما برخی خبرها سفر معاون رئیس جمهور ایالات متحده به ایتالیا را با این موضوع بی ارتباط نمی‌دانند.
سفیر سابق ایران در قطر معتقد است: 7 اکتبر صورت گرفت، آمریکایی ها در کنگره و جاهای مختلف به دولت بایدن فشار آوردند که این پول ها به دست حماس خواهد رسید و شما که به ایران پول می دهید او هم حماس را تامین مالی می کند و آنجا بود که (روند دسترسی ما به پولهایمان) بسته شد.
سفیر اسبق ایران در آلمان معتقد است: کشورهای همسایه ایران که دارای میادین نفتی و گازی مشترک با ایران هستند به ویژه قطر بیشترین سود را از تحریم‌های ما برده است
سفیر سابق ایران در قطر معتقد است: ایران‌هراسی یک سیاست آمریکایی-اسرائیلی بوده است و بخشی از جهان عرب نسبت به ما موضع دارد. خود ما هم بعضاً با برخی از سیاست‌ها و برخی از اظهارنظرها و برخی از عملکردهایمان به این سیاست کمک می‌کنیم.
سفیر اسبق ایران در آلمان معتقد است: وقتی ما می‌گوییم تحریم‌ها را دور می‌زنیم چقدر برایمان هزینه دارد. بعد هم آن شرکت‌هایی که توانایی مالی سرمایه‌گذاری دارند با شرایط فعلی وارد ایران نمی‌شوند.
کارشناس ارشد حوزه روابط بین‌الملل گفت: معتقدم ممکن است به یک توافق کوتاه‌مدت مانند توافق ژنو دست پیدا کنیم اما نه در طول یک هفته؛ شاید در یک ماه آینده. طبیعتا با توجه به فضای مثبتی که در حال حاضر وجود دارد می‌توان به حصول توافق امیدوار بود. هرچند این خوشبینی بیشتر عاطفی است تا عقلانی و زمانی که به مشکلات پیش روی مذاکرات فکر می‌کنیم محتاط‌تر هم می‌شویم و به همین دلیل بعید است که در کوتاه‌مدت به توافق اصلی برسیم. اما به دلیل محدودیت زمانی و امکان اجرای مکانیسم ماشه می‌توانیم به توافق موقت امیدوار باشیم.
سفیر اسبق ایران در آلمان معتقد است: همه به دنبال منافع خودشان هستند، هیچ‌کس به دنبال منافع هیچ کشور دیگری نیست چه برسد به مردم و حاکمیت‌اش. هیچ‌کسی دلش برای هیچ‌کسی نمی‌سوزد.
مجید تخت‌روانچی، معاون سیاسی وزیرخارجه با ابراز امیدواری نسبت به حصول یک توافق کارآمد میان ایران و آمریکا می‌گوید: «اگر طرف آمریکایی موضوعات و خواسته‌های غیر مرتبط مطرح نکند و تهدید و ارعاب را کنار بگذارد، امکان خوبی برای دستیابی به توافق وجود دارد.» سیاست تهدید و ارعاب واشنگتن که تعطیلی‌بردار نیست اما باید دید آیا ایران می‌تواند در عین این تهدید‌ها، توافق را در سمت و سوی اهداف موردنظر خود و خلاصی از سایه «جنگ» پیش ببرد یا خیر؟
سفیر اسبق ایران در آلمان معتقد است: ترامپ رفت با کره شمالی مذاکره کرد و به هیچ‌جا هم نرسیدند و به نقطه اول برگشتند. اتفاقی افتاد؟ خیر. نه سیاست کره شمالی تغییر پیدا کرد و نه سیاست آمریکا.
سفیر اسبق ایران در آلمان معتقد است: به قول سیاسیون در یک دست ترامپ هویج است و یک دستش چماق. چماق‌اش همان فشار حداکثری و هویج‌اش هم گفت‌وگو است. این سیاست چماق و هویج خیلی شناخته‌شده است.
سفیر اسبق ایران در آلمان معتقد است: از قرار معلوم به این دلیل بوده که خودروسازان آمریکایی و دیگر تجار این کشور می‌خواستند به ایران بیایند اما به آن‌ها اجازه ورود داده نشده بود.
رئیس‌جمهور آمریکا در طول مبارزات انتخاباتی ۲۰۲۴، مکرراً از تمایل خود برای مذاکره با ایران می‌گفت و آن را راهی برای کاهش تنش‌ها و کسب یک پیروزی دیپلماتیک بزرگ قلمداد می‌کرد. حال باید دید این هدف را چگونه و از چه مسیری محقق می‌کند؟ آیا با وجود یک کابینه جنگ‌طلب و فشار‌های سناتور‌ها و نمایندگان کنگره آمریکا و اقدامات خودسرانه اسرائیل علیه ایران می‌تواند همچنان از درِ مذاکره با تهران وارد شود یا اظهارات او تنها در راستای ایجاد همگرایی بیشتر به منظور اقناع افکار عمومی برای حمله به ایران است؟
سفیر اسبق ایران در آلمان معتقد است: در زمان برجام آنچه که آمریکایی‌ها می‌گفتند این بود که چه دلیلی دارد با اجرای این توافق کشورهای دیگر با ایران تجارت داشته باشند اما آمریکا خیر؛ از قرار معلوم به این دلیل بوده که خودروسازان آمریکایی و دیگر تجار این کشور می خواستند به ایران بیایند اما به آن‌ها اجازه ورود داده نشده بود.
سفیر اسبق ایران در آلمان معتقد است: خودروسازان آمریکایی و دیگر تجار این کشور می‌خواستند به ایران بیایند اما به آن‌ها اجازه ورود داده نشده بود. ترامپ هم گفت چرا من امضا کنم و منافع آن را اروپایی‌ها ببرند؟
سال گذشته برای دیپلماسی ایرانی سال قدم گذاشتن در میدان مین بود. سالی که با درگیری مستقیم با اسرائیل و از دست دادن متحدان گرفته تا نامه دیپلماتیک ترامپ و تهدید‌های اروپا برای استفاده از مکانیسم ماشه همراه بود. سال تحریم شرکت‌های هواپیمایی ایران و البته سال آغاز تصمیم‌های سخت برای بهبود شرایط سیاسی و اقتصادی کشور و یا قرار گرفتن در مسیر سراشیبی!
کارشناس مسائل خاورمیانه معتقد است: اصولاً مقایسه ایران با اوکراین مانند مقایسه سیب و پرتقال است؛ چرا که هر یک از این کشورها شرایط کاملاً متفاوتی دارند.
یک کارشناس حوزه انرژی معتقد است: در شرایطی که ترامپ وارد کاخ سفید شده است، امکان هر اتفاقی وجود دارد. ترامپ علاقه دارد کار‌های نشدنی را تا رسیدن به هدفش دنبال کند. دیدار با رهبر کره شمالی در چهار سال نخست ریاست‌جمهوری‌اش بر همین اساس صورت گرفت. او می‌خواهد اولین نفری باشد که این کار را در قبال ما انجام می‌دهد و بگوید من بعد از ۴۰ و اندی سال با ایران رابطه اقتصادی برقرار کردم. البته مذاکره و حل شدن مشکلات اقتصادی ما بدان معنا نیست که رابطه نرمالی با آمریکا داشته باشیم. همین که رابطه تحت کنترلی داشته باشیم و دشمنی‌مان را هم مدیریت کنیم، می‌توانیم میزان فعلی صادرات نفت‌مان به چین را حفظ کنیم و اگر به چین صادرات نداشته باشیم، می‌توانیم مجوز صادرات نفت به هند یا اتحادیه اروپا را به دست‌آوریم.
سفیر اسبق در لهستان معتقد است: اگر هر خطایی از سوی صهیونیست‌ها و آمریکایی‌ها نسبت به ایران صورت گیرد حتماً شرایط منطقه به طور کلی تغییر خواهد کرد و تبعات آن می‌تواند بسیار سنگین باشد. این خواسته ما نیست. اما اگر کسی استنباط غلطی از شرایط فعلی داشته باشد و دست به خطایی بزند، می‌تواند اوضاع را برای همه کشورهای منطقه به‌شدت بحرانی کند.
رضا نصری معتقد است: «نامه‌های ترامپ جز یک تاکتیک برای تعمیق شکاف میان دولت و ملت در شرایط جنگ اقتصادی نیست و در واقع، این اقدام با هدف تغییر «تصویر ذهنی» داخلی و بین‌المللی صورت می‌گیرد؛ از یک سو خودش را طرفدار مردم ایران نشان می‌دهد و از سوی دیگر دولت ایران را مقصر اصلی شرایط موجود معرفی می‌کند.»
